Kwaliteit

Ik beken maar even, dat ik me eigenlijk een beetje schaam voor de kwaliteit de laatste tijd. Het was niet de kwaliteit die ik op mijn blogje wil hebben. Ik schreef soms eigenlijk alleen, omdat ik wat te schrijven moest hebben. Maar dat gaat dus niet samen met de kwaliteit. Dat vind ik niet prettig.

Nou heb ik wel vaker gedacht, dat twee keer in de week misschien een beetje veel is. Als ik dan eens geen inspiratie heb, dan wordt het snel een kutstukje. Dat vind ik eigenlijk niet tof. Ik heb nu best wel wat goeie stukjes erbij, en daar ben ik ook best trots op, maar dan vind ik wel dat de slechte stukjes dat naar beneden halen.

Misschien moet ik maar naar één keer in de week gaan, want dat is wel veel makkelijker. Dan heb ik veel meer tijd voor mijn stukje, en dan kan het iedere keer een goeie zijn. Dat is misschien ook wat hoopvol. Het kan dan net zo goed zijn, dat ik een week geen inspiratie heb. Dat heb ik wel gemerkt, je krijgt ook inspiratie van het gewoon doen.

Als ik overga op één keer in de week, dan denk ik ook dat ik wel lezers kwijtraak. Een heleboel lezers komen maar wekelijks, maar er zijn echte veelvraten, die elke keer komen dat ik wat schrijf. Daar kick ik best wel op hoor, dus die wil ik ook niet kwijt. Maar misschien haken die ook wel een keer af, als de kwaliteit niet zo goed is.

Ik heb er ook wel over gedacht, om het te gaan doen zonder dat er iets regelmatigs in zit. Dat deed ik in het begin, en het is natuurlijk het handigste voor mij. Maar er zit ook wel een addertje onder het gras, want het zet je niet achter je toetsen. Als je weet dat het weer moet, dan ga je zitten ookal heb je geen zin, en je doet het. Dan wordt het meestal toch wel leuk. Het is net als met je e-mail beantwoorden, je gaat er alleen maar voor zitten als je jezelf ervoor neerzet.

Het is moeilijk om mijn blogje altijd goed te laten zijn. Ik schrijf spontaan, ook al bereid ik wel stukjes voor. Het is niet moeilijk om te schrijven als je opeens een goed idee hebt, maar juist supermoeilijk om spontaan te zijn als het eigenlijk niet wil komen. Bovendien schrijf ik nu al tweeëneenhalf jaar. Ik heb al wel een hoop gezegd! Soms denk ik weleens dat er een eind gaat komen aan wat ik te zeggen heb. Ik ben al erg verbaasd dat ik tot nu door heb geschreven.

Ik heb er ook wel aan gedacht om er een "gewone" blog van te maken. Dus dat ik een soort van online dagboek bijhou, en vooral veel overschrijf van anderen. Maar wie zit daar nou op te wachten? Nu heb ik een blog dat een soort van column is over de prostitutie, dat vind ik eigenlijk veel leuker. Daar hebben mensen nog wat aan. Wie zit er nou op te wachten, dat ik vertel over mijn kappersafspraak, of je een youtube filmpje laat zien dat iemand anders me toestuurt?

Ik heb een luxeprobleem, dat begrijp ik ook wel. Met al mijn vaste lezers, en met dat ik iets heb om over te schrijven, waar heel veel mensen heel erg nieuwsgierig naar zijn. Het helpt me wel om lezers te krijgen. Maar dat is de keerzijde van het echte probleem, dat ik niet vrij kan praten over mijn werk vanwege de sociale kwetsbaarheid.

Het besluit heb ik nog niet gemaakt, maar ik denk er wel over na. Totdat ik wat besluit, blijft het twee keer in de week. Maar misschien is terug naar één zo gek niet. Ik weet het nog niet. Het moet wel leuk blijven.