Ik ben gered!

Het komt nogal eens voor, dat de klant denkt dat je vastzit in een onmenselijk leven, en dat je zit te wachten op hèm, en dat hij je gaat redden. Soms bieden ze je dan hulp aan, maar het is vaker zo dat ze je gaan aanmoedigen om te stoppen, en dat ze dan wel je vriend willen zijn. Een beetje zoals Roxanne van Sting, die ook geen èchte hulp aan het hoertje geeft, maar alleen maar zegt dat ze het maar niet moest doen.

Er zijn er ook wel die ècht willen helpen. Meestal is dat omdat ze verliefd op je zijn geworden. Dan zien ze het heel rooskleurig, dat ik bij ze ga wonen en dan hun dankbare vrouwtje word. Ze zijn vaak eerlijk beledigd als ik niet geïnteresseerd ben. Ze zien het als een koude douche. Voor mij is het gewoon genant, want ik wil helemaal niet gered worden.

Het is een beetje dom en kortzichtig, maar ze bedoelen het denk ik wel goed. Het is wat anders dan die mannen, die je gewoon neuken en na het klaarkomen gaan vragen of dit nou wel het leven voor je is, en of je niet gedwongen wordt. Die behandelen je als een dom meisje, die er zelf nooit op zou komen om weg te lopen als ze het niet fijn had. Ik vind dat nogal beledigend.

Het komt allemaal van de media vandaan. We worden afgebeeld als vrouwen die te zwak zijn om in de maatschappij mee te komen, en door gewelddadige mannen uit de goot worden gehaald om in hoerenkasten te werken. De boeken, op TV, in de magazines, je ziet het overal. De klanten nemen dat serieus, maar het houdt ze niet tegen om wel een wip te komen maken.

Vrouwen die het werk gedwongen doen, die kunnen het niet volhouden. Het werk is al best wel zwaar als je het doet terwijl je het wil, en als ik een dagje niet zo'n zin heb, ben ik doodmoe aan het einde. Dat is echt niet fijn. Als ik het zou ervaren als verkrachting, of als gedwongen, zou ik psychisch helemaal instorten. Als je het werk niet aankan, dan helpt geen dwang meer, en gaat het gewoon niet. Dan kan je alleen maar als een lijk erbij gaan liggen, dat is dan de enige manier. Als je je huilen in kan houden. Zo zou ik ook zijn, als ik verplicht was, om ook vrouwelijke klanten te nemen.

Wat er wel gedwongen zit, is niet gedwongen om werk te doen wat ze niet aankunnen, maar zijn gedwongen om het werk te doen in bepaalde omstandigheden, meestal dat ze hun geld moeten afdragen. Die herken je dus ook niet aan dat ze niet met een klant willen, want daar gaat het niet om. Die meisjes kunnen best blije hoeren zijn als ze maar niet worden afgeperst. De misstanden in de vrouwenhandel gaan danook vooral om die afpersing. Niet om de prostitutie zelf.

Iedere keer als er zo'n man op de rand van mijn bed zijn sokken aantrekt, terwijl hij opmerkingen maakt dat zo'n slimme meid als ik toch wel wat ànders kan doen, krijg ik de neiging om hem een klap te geven. Wat wil hij dan, dat de hele scene alleen maar domme meisjes is, die niet kunnen werken? Hij moet dankbaar zijn dat je nog ergens goeie service krijgt in mijn sector. Dat is toch beledigend? Ziet hij dat niet zelf?

Reddertjes kunnen heel vertederend zijn, als ze het echt menen. Zo'n man die aanbiedt om je bij hem in te laten wonen, en dat hij je dan zal helpen om een eigen plekje te krijgen, dat vind ik nog wel lief. Het is een beetje dom, maar voor zijn goeie bedoelingen zou ik hem dan echt graag mijn boezem intrekken en knuffelen. Daarna komt het vervelende stuk, want dan moet je hem uit gaan leggen dat hij er echt niks van snapt.

Een man die je wil redden, die je afwijst, die zie je niet meer terug. Als ze eenmaal weten dat je het uit je eigen wil doet, kijken ze anders naar je. Ik weet niet of het daarom is dat ze niet terugkomen, of omdat ze zich schamen dat ze zich voor schut hebben gezet. Of misschien nog wel iets anders, maar je ziet ze hoedanook niet meer. Het is wel jammer ergens, want ze hadden het dus wel goed met je voor.

De extreemste redder is wel waard dat ik even over hem vertel. Hij was een man, die ik al twee keer eerder op bezoek had gehad. Ik had toen eigenlijk niets bijzonders aan hem gemerkt, behalve een erg dunne lul. Hij had een markant uiterlijk, maar ik denk dat hij meteen herkend wordt als ik daarover schrijf. Dat vertel ik dus maar niet.

Hij had de eerste keren heel gewoon afgesproken, maar deze keer had hij wat samenzweerderig gedaan. Dat doen mannen wel vaker, het is vaak hun geheimpje, en ze zijn dan blij als je daaraan meedoet. Dat doe ik dus ook, bijna automatisch. Je maakt wat minder duidelijke opmerkingen. Het is zo van "je weet wel hoe ik je graag zie" in plaats van "ik kijk nu al uit naar je harde paal" bijvoorbeeld. Soms fluister je ook als hij fluistert. Je gaat gewoon een beetje met hem mee.

Tijdens het gesprek maakte hij wat geheimzinnige opmerkingen. Ik snapte niet wat hij ermee bedoelde, dus dan lach je een beetje hees in de telefoon, of je zegt dat hij zelf wel weet wat het antwoord is. Dat werkt wel. Je moet mannen aan de telefoon niet teveel geven, anders word je een gratis 0906-lijn.

Toen hij op zijn afspraak kwam, was hij niet alleen. Hij had een vriend bij zich, en ze deden allebei heel zenuwachtig. Ik heb ze in het halletje binnengelaten, maar ik had wel mijn mobiel in mijn hand, want ik vertrouw het niet zo als er opeens iemand bij is. Ik begon uit te leggen dat hij me moet vertellen als hij iemand meeneemt, en dat je dan allebei moet betalen, dus geen twee voor één kan krijgen.

Hij viel me in de reden, en hij haalde uit de boodschappentas een lange jas. "Snel, trek aan!" zei hij, en hij keek bang om zich heen. Zijn vriend had in mijn keukentje en mijn woonkamertje gekeken, en vertelde dat mijn pooier nergens te zien was! Ik was verbaasd, en ik vroeg waar hij mee bezig was. Toen vertelde hij me dat hij me kwam redden.

Samen met die vriend had hij een jas om me naar buiten te smokkelen, de auto stond met draaiende motor klaar, en hij had tickets om met mij naar Portugal te vliegen. De vlucht was anderhalf uur later. Hij wou met me onderduiken daar, om me uit handen van mijn gemene criminele pooier te houden.

Ik stond echt met mijn mond vol tanden. Ik heb hem uitgelegd dat ik geen pooier had, en dat ik het werk voor mezelf deed. Hij vond dat helemaal niet leuk om te horen. Ik was eerst hem gerust aan het stellen, maar hij vond het veel schokkender wat ik zei, dan om met me naar Portugal te vluchten! Hij werd echt boos, en toen heb ik er zelfs aan gedacht om mijn jongens er even bij te halen.

Hij dacht dat ik in een ontkenningsfase zat, en pas toen ik liet zien dat ik alles zelf regelde, begon hij me te geloven. Hij liep leeg als een luchtbed. Hij was bijna in tranen, zo teleurgesteld. Ik vond hem toen ook wel erg lief, maar hij had nooit al die dingen over me aan mogen nemen. Ik vroeg hem hoe hij er toch op gekomen was.

Toen vertelde hij, met een kop koffie op mijn keukenstoel, dat hij verliefd op me was geworden, en dat hij het niet meer kon verdragen dat ik in dit verschrikkelijke leven zat. Hij dacht dat alle hoeren gedwongen worden, met dank aan de Nederlandse media. Dus was hij me komen redden. Heel eerlijk, maar wel met een soort film-idee over hoe het moet.

Ik heb hem daarna nooit meer gezien. Jammer, want hij was een fijne man, en een gewone klant. Dat soort klanten heb ik graag. Maar misschien keek hij nu wel heel anders tegen me aan, en moest hij zijn idee over mij toch maar opnieuw vormen. Misschien schaamt hij zich wel. En misschien was hij eigenlijk op zoek naar iemand die hij kon redden. Ik zou het graag weten.