Hartaanval

Er komt in lachfilms weleens zo'n scene voor waar je een ouwe vent hebt die bij zijn minnares in bed een hartaanval krijgt. Die word dan met een laken over zich heen weggereden op een brancard, en zijn eeuwige stijve duwt het laken omhoog als een tent. Mensen vinden dat grappig, maar ik niet meer zo.

Het is weleens gebeurd dat mannen bij mij niet goed werden. Soms is dat gewoon dat ze niet tegen de alcohol, de Viagra, de poppers of andere spullen die ze hebben genomen kunnen. Soms worden ze gewoon ziek omdat ze iets onder de leden hebben. Soms raken ze gewoon buiten adem omdat ze niet in vorm zijn. Dat kan trouwens heel eng zijn voor zo'n man.

Ik heb weleens oude mannetjes gehad die te ver gingen voor wat ze nog konden, en zich helemaal uitgeput hadden zodat ze een uurtje in mijn woonkamer van mijn werkappartement moesten zitten om bij te komen. Dat is niet zo erg. Die hebben ook nooit een hartaanval bij me gehad. Je zou het juist denken bij die ouwe zakken, maar ze zijn dus stevig genoeg.

En soms dan heb ik kotsers. Mannen die opeens over hun nek gaan is echt verschrikkelijk. Alles zit dan onder, en ik haat de geur. Je kan natuurlijk ze niet het op laten ruimen, maar ik vind het niet eerlijk dat ik dat wèl moet doen. Je krijgt die geur ook de hele dag niet weg, en de andere klanten ruiken dat. Smerig hoor! Als het komt van de zenuwen of omdat ze niet lekker zijn, vind ik het niet zo erg. Als het komt omdat ze teveel snuiven of drinken, dan heb ik er geen goed woord voor. Elk jaar is het wel een paar keer zover.

Op een dag kwam er een man bij me die ik al vaker had gehad. Een korte, maar sterke en dikke man met rood kroeshaar. Hij heeft een echt rokersgebit, en hij ruikt altijd naar rook. Hij werkt als stratenmaker, dus hij komt wel veel in de frisse lucht en hij heeft een hele goeie conditie. In bed is hij liever een beetje lui, dus hij laat mij op hem rijden. Ik vind dat prima natuurlijk.

Hij wou hetzelfde als altijd, en na het pijpen en plagen gingen we voor de laatste neukbeurt. Ik ging op hem zitten, en ik maakte een flink werk ervan. Hij was eerst goed bezig, maar toen werd hij wat afgeleid, en toen zelfs bleek. Ik hou mijn klantjes in de gaten, dus ik zag dat wel. Je meot natuurlijk niet bij elk dingetje meteen de sfeer verbreken, maar toen hij ècht grijs werd hield ik wel op. Hij was toch al zacht geworden.

Eerst ging hij zitten, toen ging hij klagen over dat zijn borst zeer deed en dat hij een sigaret nodig had. Toen hij opstond werd hij nog grijzer, en toen viel hij om op de vloer. Hij hijgde heel erg, en ik heb toen snel 112 gebeld. Hij wou het niet, maar ik kan het natuurlijk niet laten gebeuren dat hij zichzelf laat doodgaan omdat hij te beschaamd is om geholpen te worden.

De ambulance was er héél snel, en ze kwamen meteen met een brancard binnen. Het was snel bekeken, hij had een hartaanval. Ze plakten vanalles op hem, en na een paar minuten werd hij met machines op zijn lijf geplakt meegenomen. Ik bleef achter, en ik maakte me best wel zorgen. Zou hij het wel overleven?

Ik hoorde er niks meer van, en ik dacht dat hij dus wel overleden zou zijn, want dan vinden ze je natuurlijk ook niet meer om je het te vertellen. Maar na vier maanden ofzo stuurde hij weer een mail dat hij wou afspreken. Ik was eigenlijk best wel pissig dat hij me niet had verteld dat hij het overleefd had, dus ik heb hem afgeschreven. Bovendien, straks is het weer raak.