Wandeling met heimwee

Ik ben niet het type voor nostalgie. Eigenlijk ben ik Hollands nuchter, terwijl ik niet eens uit Holland kom. Ik kijk mijn foto-albums nooit in, behalve als ik de nieuwe afdrukken erin stop. Dan is dat wel eventjes leuk, maar ik leef heel erg in het nu. Ik hield als meisje ook geen dagboek bij, en ik heb daar ook geen spijt van.

Af en toe heb ik wel mijn bui, en dan ga ik met oude vriendinnen stadten of lekker op de visite. Ik ken nog een paar oude klasgenoten, en daar babbel ik dan één keer in het jaar mee. We hebben niet zoveel met elkaar, maar ik vind het dan wel leuk om de oude tijden weer te beleven. Het is minder geworden omdat ze nu allemaal zelf kindjes hebben, en er niets meer van hun oude karakter over is.

Een half jaar terug, toen het zo ijskoud was en heel Amsterdam vast stond in de sneeuw, had ik net daarvoor geschreven over iets wat ik in mijn ramentijd had geleerd. Dat herinnerde me aan vrouwen uit die tijd, en ik kreeg de behoefte om weer eens die vrouwen op te zoeken. Gewoon weer even praten, want dat had ik al jaren niet gedaan.

Het is eigenlijk gek, want die vrouwen zeggen me niet zoveel meer. Ze hebben een heel andere werkhouding dan ik, en ik keur niet goed hoe ze met hun klanten en hun lijf omgaan. Maar toch zijn het een soort van vriendinnen van me geweest. Ik had ze daarvóór heel erg lang niet gemist, en nu moest ik wel aan ze denken.

Ik besloot opeens even een praatje te maken met ze. Ik deed truien aan, en een dikke warme jas, en een muts en sjaal en handschoenen, en ik reed naar de binnenstad. Daar was mijn oude parkeerplaatsje waar je niet voor hoefde te betalen, nu ook een betaalplaats geworden. Op de Wallen liep ik meteen naar mijn oude stek, want ik weet wel dat de vrouwen verplaatsen, maar het is goed om daar te beginnen.

Het was meteen al duidelijk dat er nu een jongere generatie zit. Ze zijn vooral uit het Oosten, en dan meer de Russische landen. Ze zijn allemaal veel jonger dan toen ik er zat. Ik was met 23 één van de jongere daar, en nu zou ik daar hoogstens in het midden zitten. Dat vind ik geen fijn idee, ook al weet ik wel dat het eigenlijk niet uitmaakt.

Op de plek waar ik zat, zit nu iets anders. Ik vraag me wel af wat voor iemand daar zoiets wil hebben, maar ik keek wel raar op. Ik miste toch opeens wel, dat waar ik had gewerkt, nu niets meer bestond. Ik had eigenlijk stiekem wel gedacht dat het een goeie opening zou zijn voor een gesprekje met het meisje wat er nu zou zitten.

Ik heb bij een paar ramen gevraagd naar namen van vroeger, maar het is duidelijk dat de meisjes elkaar minder kennen dan toen ik er zat. Toen was het al niet veel, maar nu weten ze hun buren soms niet eens. Bovendien zitten ze in hun eigen groepje van waar ze vandaankomen. Er zijn nauwelijks Nederlandse meisjes te vinden. Die kennen mijn oude collegaatjes ook niet.

Zijn ze allemaal gestopt? Het kan wel, maar ik denk dat er een paar niet zomaar zouden stoppen. Die zullen wel ergens anders zijn gaan zitten. De Wallen zijn nu bijna helemaal van de pooiers, nou dat de gemeente de meeste zelfstandig werkende meisjes heeft weggejaagd. Er zijn er nog wel, dat heb ik ook wel gezien. Maar de pooiers hebben nu veel meer macht.

Waarschijnlijk zitten ze in clubs, want dat is een goeie plek om het rustig aan te doen na de ramen. Bovendien word daar misschien wel nóg minder van je verwacht. Dan vind ik ze niet zomaar meer. Ik heb best wel lang rondgelopen. Sommige dingen veranderen niet, zoals de toeristen, en de politie. De meisjes zijn wel veranderd.

Het is wat harder geworden. Er word niet zoveel meer gelonkt. Vroeger was het handig om een man te lokken door hem een beetje uit te dagen. Dat zie ik nu niet meer. Er wordt gewacht tot hij vanzelf komt. Soms zie je ook dat de glimlach er niet eens meer vanaf kan. Ik verbaas me dat de klanten het pikken.

De ramen zijn nog steeds populair, maar het is niet meer hetzelfde. Voor de klanten zal het ook wel veranderd zijn, maar daar hoor ik ze op Hookers niet zoveel over. Dat vind ik raar, ik zou denken dat het een belangrijk onderwerp daar zou zijn. Ze moeten het zelf weten natuurlijk. Misschien vinden ze het verschil niet belangrijk.

Voor mij waren de Wallen een plek waar je als hoer eventjes geaccepteerd werd als stukje van de stad. Natuurlijk komen er genoeg mensen aapjes kijken, maar het was toch wel gezellig. Het was een plek waar ik voor het eerst echt ging aanpakken met de prostitutie, en het niet meer zomaar een hobby was.

Nu is het weg. Niet helemaal, maar wat ik er zocht, dat is weg. Ik had heimwee toen ik erheen ging, en erna had ik nog meer heimwee. Nu dat ik erover schrijf, is het nog meer, want nu snap ik ook een beetje hoe dat gevoel zit, dat ik daar kreeg. Mijn wereldje is weer een beetje kleiner geworden. Dat is erg jammer.