Tegen een muur praten

Ooit was ik een springerige twintiger die haar studie net had opgegeven, en die van de ramen naar de clubs was overgestapt. Ik dacht dat ik het wereldje wel kende, ik dacht dat ik de hele prostitutiesektor op mijn duimpje kende, en ik dacht dat ik alle misverstanden over onze bedrijfstak wel zou kunnen ophelderen met wat uitleg. Het was immers allemaal niet zo moeilijk. Ik had veel te leren, over al deze dingen.

Toen ik net begonnen was met hoeren, deed ik nog niet aan SOA-testen. Ik was nieteens erg streng met de condooms. Ik pijpte wel zonder, en een beetje rijen over een lul zonder rubber zolang hij er maar niet inging vond ik ook prima. Daarover had ik dus ook veel te leren, maar doordat een collegaatje van me een hele smerige combinatie van trichomonas en gonorrhoe opliep, was ik toch gaan nadenken.

Die had het overigens nieteens van een klant opgelopen, maar van haar vriend. Die was nieteens vreemdgegaan, die was gewoon met die smerigheid uit zijn vorige relatie gekomen. Mensen snappen namelijk niet dat je heel makkelijk allerlei SOA kan hebben zonderdat je symptomen hebt. Die had nergens last van, dus die liet zich niet testen. Als je altijd symptomen kreeg, was dat hele testen nergens voor nodig natuurlijk, maar zover denken mensen niet door.

Ze kwam op een dag binnen, meurend naar een vuilnisbak bij een viskar, en verdween meteen de douches in. Ze kwam opgelucht weer naar buiten, maar een uurtje later stonk ze weer alsof ze de hele dag in de meeuwenstront had gerold. Ze ging door het ene slipje na het andere heen, en wou ze zelfs nog van mij lenen toen zij alleen nog tanga's met groenig witte schuimplekken in het kruis had. Ik deed het ook nog. Maar ik waste ze wel op zestig.

De oude hoeren van de club deden een beetje lacherig, en eigenlijk een beetje gemeen. Die legden haar uit dat ze een SOA had en langs de dokter moest. Ze was geschokt, ze had immers alles veilig gedaan behalve met haar vriend. Maar als je je lunch niet meer lust door hoe je gleuf ruikt, dan ga je wel. De GGD was dan de plek voor haar, want je huisarts kan je helaas als sekswerker meestal niet vertrouwen. Ook toen al niet. En dit was lang geleden, en de GGD kon je toen nog vertrouwen.

Ze bleek dus een combinatie van twee SOA te hebben, en zij was véél voorzichtiger met de condooms dan ik. Dat was zo opgelost, maar het zette me wel aan het denken. Ik ging ook maareens testen, en ik kreeg de eerste keer meteen een fijne hulpverleenster, die me uitlegde hoe het hulpverleningssysteem eruitziet voor sekswerkers. Als ik de eerste keer niet zo'n fijne vrouw had gesproken, was ik misschien wel heel anders terechtgekomen.

Ik besloot om netjes elke drie maanden te gaan testen. Dat werd toen aangeraden. Ik was nog nietzo volwassen toen, dus dat werd één of twee keer per jaar, maar ik deed het. Dat waren nog de oude testen, waarbij een verpleegkundige de uitstrijkjes afnam, en dat ging best zakelijk. Maar dat doet het goed bij hoeren, want zelf zijn we ook niet bang voor onze kut. Dan wist je tenminste zeker dat het goed gedaan was, en dat je niet de ziektehaard had gemist met je wattenstaafje.

De eerste paar keer had ik dezelfde vrouw, daarna verdween die en kwamen er andere vrouwen die de hulpverlening deden. Ik bleef wel via dezelfde organisatie gaan, want ik vond het een prettig idee om te worden geholpen door mensen die wisten waar ze mee bezig waren als het ging om de prostitutie. Want ik dacht toen nog dat die mensen in de sekswerkhulpverlening allemaal wisten hoe sekswerk in zijn werk gaat.

Iedereen die mijn blogje al langer leest weet dat dat een flinke foute gedachte van me was. Er zijn mensen in de sekswerkhulpverlening die weten hoe de branche werkt, maar dat is een minderheid. En veel van de mensen in die minderheid hebben ooit wel wat sekswerk gedaan, ookal zijn ze nu de verpleegkundige, sociaal werker of dokter. De meeste mensen in de hulpverlening hebben geen idee. En denken, netzoals ik toen, dat ze het naadje van de kous wel weten.

Die dag kwam ik dus bij de hulpverlening aan, voor mijn SOA-testje. Daar hoort dan een babbeltje bij, dat achteraf meer lijkt op hengelen naar signalen van mensenhandel, al was dat toen nog niet zo'n industrie als nu. Dat babbeltje kende ik wel, dat had ik vaker gedaan, en ik dacht dat ik er wel even snel doorheen kon rollen. De andere verpleegkundigen hadden dat namelijk graag zo, dan was de papierboel maar weer aan kant.

Maar deze keer ging het anders. Ik was een beetje laat voor mijn afspraak, dat was toen normaal in mijn leven. Ik was slordig met alles, en dus ook met optijdkomen. Ik dacht dus dat we juist die vragenlijst over of ik zelf koos voor alles, en of ik al mijn eigen keuzes maakte, en of ik alleen mezelf met mijn geld onderhield, af konden raffelen. Maar dat vond deze vrouw niet, en zoals iedereen tegenwoordig zag ze daar iets "verdachts" aan.

Ik was nog naïef en onervaren, en ik zag er geen probleem in. Ik zag er eerder een mogelijkheid in om haar te laten zien dat ze het verkeerd zag, en hoe het wèl zat met het werk en met vrijwilligheid. En dat was toen nog toen ik dacht dat alle pooierrelaties dwang waren zelfs. Eigenlijk vond ik het mooi om op die manier wat terug te kunnen geven aan de mensen die toch zomaar gratis mij hulpverlening gaven.

Dus ik begon een heel verhaal. Ik krijg vaak te horen dat mijn blogje veel te langdradig is, en dat zag je ookweer in het verhaal wat ik aan die vrouw vertelde. Ik had nog geen overzicht in hoe mensen zoals zij denken, ik had het plaatje nog niet rond, dus ik ging alleenmaar in op de meest duidelijke dingen die ze had gezegd, en waar het gewoon het duidelijkste niets met de realiteit temaken had. Eigenlijk het makkelijke stuk dus.

Ze reageerde helemáál niet zoals ik had verwacht. Ik had verwacht dat ze nieuwsgierig, en positief verbaasd zou zijn, en dat ze een hele nieuwe kijk op de zaak zou hebben. Ik had in elk geval verwacht dat ze door zou vragen, en dat ze zou zien dat er iets niet klopte aan wat ze eerder dacht. Dat ze niet meteen overtuigd zou zijn had ik nogwel geloofd, ookal had ik eigenlijk verwacht dat de schellen haar van de ogen zouden vallen.

Ja, ik was naïef, dat zei ik al. Natuurlijk gebeurde dat niet. Ze ging juist hard tegen me in, en ging me betuttelen en een lesje leren over dat ìk degene was die het allemaal niet snapte, en dat ik moest leren "accepteren" wat zij geloofde. Dat mijn ervaring daar totaal een streep door zette gaf voor haar niet, dat was dan omdat ik mezelf niet toestond om te zien dat zij gelijk had.

Dat werd een heel gesprek, waarbij ik probeerde om alles aan haar uit te leggen, en zij gewoon over mij heen probeerde te lopen. Ik raakte heel gefrustreerd, en zij veel minder. Dat was natuurlijk omdat ik niet het enige groene grietje was dat had geprobeerd om haar wat aan haar verstand te brengen, voor mij was zij de eerste hulpverlener waarbij ik er tegenaan liep. Ze had het voordeel dat ze ervaring had.

Ik was verbaasd. Ik kon er niet bij hoe die vrouw alles negeerde wat liet zien dat haar ideeën niet kònden, en alles van haar rug liet afglijden wat ze niet wilde zien. Wat me echt een beetje boos maakte, was dat ze losse flarden van wat ik zei die konden worden gezien als dingen die wèl in haar straatje pasten, tegen me ging gebruiken. En dat ik daar boos om werd, ging gebruiken om te doen alsof ik daarmee liet zien dat ik niet tegen de waarheid kon.

Nou was ik jong en hardnekkig, dus ik ging de volgende keer dat ik daar kwam meteen wéér op het onderwerp door. En deze keer had ik vantevoren uitgewerkt wat er voor antwoorden waren op de rare en domme ideeën waar ze zo overtuigd van was. Ik kon er korte metten mee maken, en ik verwachtte eigenlijk dat ze toe zou geven dat er meer nuance kon zijn, of dat ze met argumenten aan zou komen om mijn argumenten te ontkrachten.

Dat gebeurde niet. Ze herhaalde gewoon wat ze eerder al beleden had te geloven, ze zei dat dat ik nagedacht had over wat ze zei om tegenargumenten te maken al bewees dat ik wist dat ze gelijk had, en het kwam erop neer dat ze zichzelf toen gelijk gaf, en het daarmee af moest zijn, en ik niet kinderachtig moest doen door het met haar oneens te blijven. Het zal niemand verbazen die mijn antwoordstukjes heeft gelezen, maar ik zag het toen niet aankomen en ik was met stomheid geslagen.

Toen ik daar wegliep, was ik in de war en nogal geïrriteerd. Niet alleen omdat ik zo betutteld was, niet alleen omdat die vrouw neerbuigende dingen over me geloofde en ik tòch met haar door één deur moest, maar ook omdat ik helemaal nergens was gekomen met haar laten zien dat wat ze geloofde niet klopte. Wat had ik toch verkeerdgedaan, want ik was toch een ervaringsdeskundige?

Intussen is dat geen geheim meer voor me. Na zoveel jaar door de wol geverfd te zijn in de prostitutie, en evenveel ook in hoe de samenleving met prostituees omgaat, is het glashelder geworden hoe dat werkt. Die mensen wìllen helemaal niets leren, die mensen zitten niet in die hulpverlening omdat ze ons willen helpen. Ze doen dat om voor zichzelf te onderstrepen dat wij onzelfredzaam zijn.

Het is een diep ingegraven idee over ons, waar zij wat mee zijn gaan doen. Het is een soort zelfgekozen identiteit, de redder en de helper van mensen die het zelf niet begrijpen waar ze mee bezig zijn. En mensen zijn héél defensief over hun identiteit, en zijn bereid om daar héél onredelijk over te worden. Want tast je hun idee over jou aan, dan tast je hun eigen zèlf aan. En dat pikken mensen niet van je. Vooral niet van een hoer.

Deze vrouw was niet de eerste van dat soort dat ik tegenkwam. Maar ze was wel de eerste die ik probeerde aan te spreken, en voor wie ik dingen probeerde te verhelderen. En ik kwam van een koude kermis thuis. Niet alleen met haar, maar met iedere andere hulpverlener van dat soort die ik probeerde wat uit te leggen. Het duurde even, maar ik kwam erachter dat de mensen die je wat moet uitleggen dat helemaal niet willen accepteren, en de mensen die het zouden accepteren al beter weten.

Uitleggen doe ik eigenlijk alleen nog via mijn blog. Hier komen mensen opaf die wat willen leren, en die openstaan voor informatie. Hulpverleners krijgen alleen nog de antwoorden waardoor ik zo makkelijk mogelijk door de slalom van signalen-valstrikjes heenkom. Dan komt de SOA-test, dan kan ik weer wat vragen stellen over een puist, een schram, een allergiebultje of een blauwe plek waar ik naar wil laten kijken, en kunnen we weer door. Ik met mijn leven, en zij met haar redderscomplex.

Ik heb een tijdje helemaal de hulpverlening vermeden. Ik was er zo klaar mee. Nieteens omdat er veel eigengeilende reddertjes rondlopen, want je kan bestwel goede mensen vinden bij zo'n club waarmee je door één deur kan, maar omdat het hele concept me tegen was gaan staan. Dat er een aparte liefdadigheidsbranche bestaat om hoeren aan hun medische werkbehoeften te helpen. Ik weet dat zulke dingen ook voor andere branches bestaan, maar die zijn professionele facilitatie, niet reddertjes. Dus ik ging liever naar mijn huisarts.

Daar kan ik nu niet meer terecht. Waarom dat is, is een ingewikkeld verhaal, en het ligt niet aan mijn huisarts zelf. Die kan ik nog wel vertrouwen. Maar sinds de Corona-maatregelen worden gebruikt om allerlei privacydingen door te voeren waarbij je ècht een wenkbrauw op moet trekken of dat wel nog met Corona temaken heeft, is het niet meer zo geheim wat je huisarts geheim houdt. Ik hou het er voor mijn blogje maar gewoon bij dat ik nu beter mijn SOA-tests kan doen via een andere organisatie. Eentje die niet mijn gegevens nodigheeft. En waar ik zeker weet dat de tests grondig zijn.

Maar ook daar krijg je een vragenlijstje om je te kunnen uitmelken voor mensenhandelmeldingen. Dat is immers verplicht tegenwoordig. Je kan je dan wel voorstellen dat ik toch wat geprikkeld die vragen rap en kort zat te beantwoorden. En je kan je vast ook voorstellen dat ik heel veel ontspande, en me meteen al opgelucht voelde, toen de hulpverleenster na de vragenlijst zachtjes mompelde: "Onzinvragen ook, eigenlijk."

Die vrouw wordt mijn nieuwe vaste prik.