Evenaren

Ik schrijf nu al bijna zo'n dertien jaar mijn blogje. Elke keer schrijf ik een stukje omdat er een onderwerp is waar ik wat over kwijtwil. En dat komt uit een lijst met ideetjes die in die dertien jaar alleenmaar langer is geworden. Soms, als ik niet vantevoren al weet wat ik ga schrijven deze week, kijk ik in die lijst, en ik kom nooit ver voordat ik iets vind waar ik enthousiast van word, en wat me aan het schrijven zet.

Er is namelijk heel veel om over te schrijven. Om heel veel redenen. Soms omdat ik iets heb bedacht wat ik kwijtwil. Soms omdat er iets in het nieuws of in de media is wat héél hard nodigheeft om uitgelegd te worden, en wat kontekst te krijgen. Soms omdat ik nog steeds, na dertien jaar, bezigben met uit te leggen hoe mijn vak werkt, en watvoor kanten eraanzitten. Maar meestal omdat ik iets wil beschrijven wat ik heb meegemaakt, waar ik dan wat bij moet uitleggen.

Soms zijn het grote ideeën, zoals bij mijn stukje over zeuren. Soms gaat het om juist hele kleine dingen, zoals mijn ervaring met het meisje met de jampotjesbril. En meestal zit het ertussenin. Het heeft geen plan, eigenlijk helemaal geen struktuur, en als ik mijn blogje opnieuw zou beginnen met alles wat ik bij mijn studie heb geleerd, zou het veel georganiseerder zijn. En zouden de eerste jaren niet zo vol spelfouten zitten.

Als je door je lijstje met ideeën kijkt, en je ziet een spannend onderwerp, dan ga je na dertien jaar schrijven je tochwel afvragen of je daar niet aleens over geschreven hebt. Dus dan ga je oude stukjes lezen die de zoekfunktie voor je vindt. Niet alleen om te zien of je nieuwe stukje gewoon dubbelop is, maar ook om te zien of je met het oude en het nieuwe stukje samen niet teveel vertelt dat samen schadelijk is voor je anonimiteit.

Maar je gaat dus in je oude stukjes zitten lezen. En ookal zijn er bestwel stukjes die ik achteraf zie als een grote misser, ik heb óók stukjes geschreven die ik na al die jaren met verbazing zit te lezen omdat ze zo góéd zijn. Dat is niet erg bescheiden van me, maar ik heb bestwel wat pareltjes gevonden die ik gewoon vergeten was, en waar ik bestwel trots op ben.

Je zou zeggen dat ik dan helemaal blij ben, en meer zin heb dan ooit om te gaan schrijven tot mijn vulpen leeg is. Maar het omgekeerde gebeurt, ik kijk naar zoiets en ik denk: "zo goed kan ik niet waarmaken!" En dan zakt de moed me in mijn schoenen. Ik heb dan het idee dat mijn blogje een mooie prestatie is, waar ik met een nieuw stukje alleenmaar rotzooi aan toevoeg.

Soms voelt het echt alsof ik per ongeluk iets heel goeds heb geschreven, en dat wat ik er nu nog aan toe kan voegen het alleenmaar kan vervuilen en lelijker maken. Ik ga me dan zelfs irriteren aan de minder goede stukjes die er al tussen staan, en aan hoe weinig aandacht sommige stukjes hebben gekregen. Ik voldoe al met wat ik hèb niet aan mijn eigen eisen, laat staan dat ik denk dat mijn nieuwe stukje daaraan gaat voldoen.

Dat helpt niet met schrijven. Ik word daar ongelukkig van, en om te schrijven heb je zelfvertrouwen nodig. Zelfvertrouwen dat je het kàn natuurlijk, maar ook zelfvertrouwen dat het de moeite waard is voor je lezers. En die lezers, dat zijn niet alleen de lieve mensen die gewoon met me mee willen leven. Dat zijn ook heel veel kritische mensen, die zitten te wachten tot ik iets schrijf waar ze me mee kunnen pàkken.

Ik ben me daar wel altijd een beetje van bewust tegenwoordig. Er lezen bestwel veel mensen mee die vooral kritisch willen zijn. En dan niet altijd gekkies als Donkey, maar ik zag, toen ik nog analytics had lopen, dat er veel politiemensen meelezen, stagiaires bij politieke partijen die anti-hoer zijn, en mijn e-mail was ook geen feestje toen ik dat nog kon lezen. Veel wat ik schrijf komt bij mensen terecht voor wie ik helemaal niet wìl schrijven.

Dat betekent dat ik mijn woorden ga wegen. Niet alleenmaar omdat ik me een beetje raar voel bij een intiem verhaal over wat me echt bezighoudt dat terechtkomt bij mensen die me het liefste als een kakkerlak zouden laten verdelgen, maar ook omdat ik gewoon erg op moet passen met mijn anonimiteit. Ik heb wel hierendaar iets door mijn blog heen gegooid dat een vals spoor is, maar weglaten bevalt beter.

Valse sporen moet je namelijk de héle tijd in je achterhoofd houden als je aan het schrijven bent. Je kan dat niet zomaar tegen gaan spreken later. En die paar pogingen die ik heb gedaan zijn lastig zat, want ik ben er vaak genoeg tegenaangelopen dat ik een verhaal niet kon schrijven zonder dat valse spoor tegen te spreken. Bovendien ben ik er slecht genoeg in dat al die valse sporen al betwijfeld zijn in mijn commentaren of op andere sites.

Ik laat dus maar vooral dingen wèg uit mijn verhalen. En dat vind ik niet leuk, want dan zijn er van die gaten in wat ik vertel. Gaten in hoe het verhaal lóópt, maar ook gaten in wat ik graag zou willen uitleggen. Vooral voor groene collega's die wat willen leren is dat jammer, want die komen dan wat tekort. En ik zit vol met tips die ik maar wat graag uit wil delen en door wil geven. Maar dat kàn dus heel vaak niet.

Als ik alleenmaar schreef voor andere hoeren zou ik denk ik ook minder uitleg schrijven. Die uitleg is echt heel belangrijk geworden in mijn blogje. Dat begon ik om me te uiten, maar ik ben eigenlijk veelmeer gaan schrijven om mensen te laten zien hoe de business ècht is, wat er allemaal bij komt kijken, en hoeveel het verschilt van wat je elke week weer in de luie kranten leest.

Die dingen botsen een beetje, want hoewel het makkelijker is om je in te voelen in één persoon, geef ik alleenmaar mijn èìgen ervaring weer. Als je net bent als ik, is dat heel makkelijk invoelen. Als je een heel ander type bent, heb je helemaal geen feeling met wat ik schrijf. Dat besef ik me wel. En dat ik maar één vrouw ben die vertelt over hoe de business is, krijg ik ook regelmatig om mijn oren.

Ik heb dus ook regelmatig mensen opgeroepen om ingezonden stukjes te schrijven. Op mijn blog, maar ook aan mensen die me mailden. Er zijn heel veel mensen die de moeite hebben genomen om me te schrijven dat ze het niet met me eens zijn, en ik dacht dat die het wel geweldig zouden vinden om op mijn blog hun eigen idee erover te kunnen verspreiden, waarmee ik dan ooknogeens kon laten zien hoe verschillend de ervaringen kunnen zijn.

Dat is me zó hard tegengevallen! Genoeg mensen die tegen mij aan willen klagen, en vinden dat ik anders of niet moet schrijven over wat ik wil schrijven, maar heel weinig mensen die een stukje in willen leveren. En de mensen die wèl willen schrijven, zijn meestal juist de mensen die het met me eens zijn. Er zijn er maar een paar geweest die een ander plaatje hadden dan wat ik liet zien.

Wie langer meeleest al, weet bijvoorbeeld dat ik ooit aan een collega met de pseudoniem Barbara van Brakel de gelegenheid gaf om haar verhaal te vertellen. Die wond me om mijn vinger, want die kwam met explosieve openbaringen van wat er allemaal in Utrecht gebeurd was. Daar klopte best wat van. Maar sommige dingen ook helemaal níét. En dat leerde ik pas later. Ik was veelte druk met blij zijn dat ik eens iemand anders aan het woord kon laten. Intussen is die Barbara veroordeeld voor laster, dat je het maar even weet. Daar sta ik dan.

Er kwam een tegenstukje wat ik ook geplaatst heb. Ja, als er een bitch fight uit te vechten is, weten mensen mijn blogje dus te vinden. Ik heb daarna dat soort dingen eerst doorgelicht, en daarom is er nooit meer zoiets gebeurd. Het viel me tegen dat mensen daarvoor mijn blogje wouden gebruiken, en het viel me vooral van mezelf tegen dat ik mijn blogje had láten gebruiken. Ik ben wel een volwassen vrouw, ik moet daar zelf op passen.

Het liet een beetje een bijsmaak achter. Mijn blogje was "besmet" geraakt met die toestanden. Ik werd er zelfs een beetje beschermend van, naar mijn blogje toe. Het is toch wel een beetje mijn kindje. Nou ja, puber intussen. Ik vind het jammer als ik er zo'n soort onrecht aan doe. Het liefst hou ik het helemaal zuiver en puur, zonder gekift vanbuiten, en zonder fouten. Vooral dat laatste.

Ik wil niet dat iemand door mijn blogje op het verkeerde been wordt gezet. Dat is ook een reden waarom al die stukjes zo lang worden. Ik wil duidelijk zijn, en ik wil zorgen dat alles er stáát, zonderdat er iets ingevuld hoeft te worden met begrip. Want mensen hèbben geen begrip, mensen hebben geen achtergrond. Dat moet je ze allemaal géven. En meestal lezen bezoekers maar één stukje, dus het moet meteen dáár worden uitgelegd.

Eigenlijk wil ik dus elk onderwerp in maar één stukje behandelen. Alles wat in "het andere stukje" over hetzelfde onderwerp staat, lezen mensen meestal helemaal niet. En dat geeft me stress, want àlles wat mensen verkeerd erbij kunnen denken moet dus in dat ene stukje afgekapt. Ik mag niets vergeten of weglaten. Het hele idee moet erin, alles wat eraanvastzit moet erin. En dat is bestwel moeilijk om te doen. Vooral om het dan leesbaar te houden.

Na één poging moet het er staan. Het moet niet over hoeven. Na die ene poging is het onderwerp dus ook "opgebruikt." En als het dan een onderwerp is wat ik belangrijk vind, is dat wel een drempel. De goede toon, de goede inhoud, en alles moet afgedekt zijn. En het moet ook gewoon góéd zijn. Dat ligt me bestwel zwaar op mijn maag. Vooral bij de grote onderwerpen.

Dus als ik een groot stukje heb, en de moed is me in mijn schoenen gezonken omdat ik zie dat mijn oude stukjes zóveel beter zijn dan wat ik net heb neergepend, en ik het teruglees en het ècht niet goed kan keuren, dan leg ik mijn bloknoot maar weg. En dan schrijf ik maar over mijn moeilijkheden met die stukjes.