Nieuws: Kalkoenen

Nieuwsstukjes zijn niet populair bij mijn lezers. Nieuwsstukjes zijn ook hard werk omdat ik niet gewoon mijn opinie moet geven, maar heel veel moet nazoeken om te zien wat er klopt. Ze zijn ook niet leuk om te schrijven, want ik ben alleenmaar bezig met de domme onwillige media die hun journalistieke werk niet willen doen omdat het verhaal daardoor minder geil, en minder verkoopbaar wordt. Ik schrijf véél liever mijn gewone stukjes.

Mijn antwoordstukjes zijn al bedoeld om die domme dingen aan de kaak te stellen die steedsmaar langskomen. Daar doe ik meer goeds mee ook, denk ik, want de reacties erop zijn veel positiever dan die op het nieuws. Bij het nieuws zou ik er ook eigenlijk meteen bovenop moeten zitten, maar dat laat ik tegenwoordig liever aan andere meiden over, die daar beter in zijn. Als je Twitter hebt, volg dan de account van @kanstaandpijpen maar, die houdt dat goed bij.

Het ziet er voor mij ook heel anders uit nu. Ik ben al sinds weken bezig met àl het nieuws nalopen voor een antwoordstukje dat ik pas na de zomer kan schrijven, over hoeveel het nieuws nou zorgenvrij of juist pessimistisch over prostitutie is, en dan kom je zóveel tegen, dan zie je wel dat reageren op één of twee dingetjes die je toevallig opvallen maar een druppel op een gloeiende plaat is.

Soms moet ik het toch kwijt, en moet ik wat schrijven over het nieuws. Soms kan dat gewoon even niet anders. Dit blogje blijft toch mijn uitlaatklep. Ik begrijp dat dat geen manier is om jullie overzicht te geven over al het nieuws, en ik zal ook niet doen alsof dit alles, of ook maar het belàngrijkste is wat er is gebeurd sinds mijn laatste nieuwsstukje in april, maar dit zijn wel dingen waar ik nu even over geschreven wil hebben.

Het is vandaag zelfs zoveel geworden, dat ik het niet meer in één stukje gestopt krijg. Jullie krijgen vandaag dus meerdere nieuwsstukjes, dat is makkelijker verwijzen ook, heb ik me laten vertellen. Ik ga niet één stukje voor elk nieuwsonderwerp doen, want dat zou een zondvloed worden, maar dit zijn dus wel tweeëntwintig kantjes geworden, en dat is na een heleboel schrappen.

Amnesty
Amnesty International flirt al heel lang met het idee om hoeren ook als mensen te behandelen, en dan de logische conclusie te trekken dat we misschien maareens gedecriminaliseerd moeten worden. Wat ze willen is helemaal nietzo vergezocht, en ze blijven ook heel conservatief bij de dingen die je ècht niet anders kan nuanceren zonder flink met moralisme te gaan smijten. Maar dat vind ik al heel positief, want ze durven voorbij de mythe te kijken.

Natuurlijk krijg je dan de hele moralistische wereld in rep en roer. En natuurlijk doen die niet eens de moeite om te lezen wat het standpunt van Amnesty nou eigenlijk ìs. Er wordt maar overdreven, er wordt maar gesuggereerd, en er wordt moord en brand geschreeuwd dat Amnesty de hoeren in het verderf stort door pooiers het recht te geven vrouwen te dwingen tot prostitutie en klanten het recht geeft hoeren te verkrachten.(Koppelingen geven weer problemen, kan iemand dat fiksen?)

De massamedia pakken het op, want de verbiedertjesclubs hebben beroemde Hollywood-actrices zover gekregen dat ze ondertekenen. En als filmsterren iets doen, is het nieuws wat iedereen moet horen. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom mensen denken dat filmsterren van iets anders dan filmster-zijn wat afweten, maar het zal wel zijn dat we ergens voelen dat we ze kènnen, en dat het daarom vertrouwd is.

Een buurman van mijn opa hield kalkoenen. Kalkoenen zijn kippen met kapsones. Grijze opgetrokken koppies op rimpelige nekkies, en terwijl ze niet langs hun eigen morele lel kunnen kijken, maken ze afkeurende kluk-kluk-geluiden terwijl ze parmantig de harde stukjes uit hun eigen stront pikken voor nog een rondje door hun binnenste. Ik kan niet kijken naar dat soort hooghartige moralistische vrouwen zonder de vergelijking te zien.

Gelukkig zijn er internationaal stemmen in de media die uitleggen dat het een heel slecht idee is om Amnesty hiermee dwars te zitten. Het zal de krokodillentranen huilende moralisten en verbiedertjes geen steek uitmaken, maar gelukkig ben ik hier geen roepende in de woestijn mee. In het buitenland zijn er verschillende organisaties en mensen die prettig scherp doorprikken waar dit allemaal over gaat.

In Nederland is dat helaas anders. Hier hebben we vooral de kalkoenen die het hoogste woord hebben in de media. Laat ik er eens twee uitlichten:

Elma Drayer
We kennen Elma Drayer al langer, ze is al heel lang een uitgesproken verbiedertje. Ze is minder actief dan Renate van der Zee, maar het is hetzelfde laken een pak. Ze komt regelmatig in de pers, en is heel produktief met opiniestukjes in verschillende kranten. Ze is een feministe, niet zo radikaal als Renate, maar heeft wel een paar van de gekke stukken meegenomen.

Netzoals bij Renate krijg je bij Elma een hele serie rare redeneringen en drogredenen in snel tempo na elkaar, en natuurlijk wordt ze niet bekritiseerd. Kritiek op feministen is meisjes plagen, en dat mag niet. Elke keer dat ik een stukje van haar lees of hoor heb ik meteen weer wat dingen voor mijn lijst met antwoordstukjes die nog moeten, en het zijn altijd stukjes waarvan ik me afvraag waarom ik dat nou ècht moet uitleggen.

In dit artikel staat zóveel onzin, dat ik ontdekte dat ik voor elke paragraaf van haar drie paragraafjes nodig had om aan te wijzen wat niet klopte. En dan zou ik nog veel uit moeten leggen ook. Daar ga ik dus niet stap voor stap doorheen. Ik heb er de tijd niet voor, en jullie willen zoveel ook helemaal niet lezen. Het wordt al lang genoeg zo. Kort gezegd is het hele stuk gewoon emotie en drama.

Ze haalt emotionele filmpjes en boeken aan, en ze verdraait de standpunten van haar tegenstanders zó ver, dat je niet meer goed kan zien waar ze mee begon. Ze doet alsof acceptatie voor hoeren mainstream is, terwijl juist haar emotionele gehets bijna het enige is wat je turven kan als je artikel voor artikel, programma voor programma door de media van de afgelopen jaren heengaat.

Er zijn heel veel antwoordstukjes die nog in mijn lijstje staan, die ik graag al af zou willen hebben, want dan kon ik jullie gewoon een lijstje koppelingen geven, en had ik haar hele artikel ontkracht. Zover ben ik helaas nog niet. Ik heb nog voor jaren werk met die dingen, en dat is jammer, want ik had gehoopt dat ik op de domste dingen tenminste niet in zou hoeven gaan. Maar het wordt steeds dommer juist.

Het hele stuk zet ze haar kant als het slachtoffer neer. Alsof het natuurlijk en redelijk is om neerbuigend te doen over hoeren, om mensen die werken met seks af te doen als lappen vlees die geen menselijke waarde hebben. En alsof er een sterke lobby van de hoerenkant is, die het debat overheerst. Zo ziet zij ons, een paar meiden die op eigen kracht via Internet onze stem laten horen, en grotendeels worden doodgezwegen door de massamedia. En we werken niet eens samen, want we zijn te eigenwijs.

In de reacties vind ik volgens mij een trouwe lezer terug, die een net en vurig betoog maakt waar geen speld tussen te krijgen is. Dat had je wat jaren geleden niet. Toen ik begon kon je alleen van andere hoeren en sommige echte hulpverleners zien dat ze er echt een iota van snapten, en nu kom je af en toe een eenling tegen die nieuwsgierig genoeg is geweest om kritisch te worden. Ik hoop dat het groter wordt!

En ik was nog niet klaar met schrijven over dat artikel, of ze heeft weer een nieuwe, nu in de Volkskrant. Nu zijn we een internationale kongsi, en verwijst ze naar een geheime gelekte versie van het Amnesty-voorstel. Zelfs als dat waar is, en dat weet ik niet, is het nog niet raar om criminalisering van een wederzijds ingestemde handeling te zien als een mensenrechtenschending. Waar het Drayer uiteindelijk gewoon om gaat is dat Amnesty niet haar soort feminisme voorstaat, en dus fout is.

Ook bij Dit is de Dag mocht ze haar zegje doen. Daar doet ze alsof Amnesty International prostitutie als een mensenrecht wil behandelen, heeft het over een buitengewoon krachtige lobby van sekswerkers, maar doet ons tegelijk af als happy hookers met een grote mond, en een select clubje met enórm veel invloed dat natuurlijk weer de witte raaf speelt. Ze klaagt dat er met onderzoeken wordt "gesmeten" en haalt de verhaaltjes over dat we allemaal het vak uitwillen en dat we dissociëren weer uit de kast.

Als ik genoeg reacties krijg, wil ik nog wel dieper ingaan op dat stuk in Vrij Nederland hoor, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat iemand die niet al weet wat ik wil zeggen daarop zit te wachten. Drayer is een bekende publiciste met veel kanaaltjes in de media die dat gebruikt voor haar verstokte moralisme over hoeren, en nu is de sfeer in de publieke opinie goed om daarmee te cashen en tegelijk het stigma op te stoken. Ze zal wel aan een boek werken.

Renate op Al Jazeera
Renate van der Zee komt op mijn blogje al veeltevaak voor. Dat is omdat ze veeltevaak haar hatelijke onzin over ons kan prediken in de media. Deze keer doet ze dat op Al Jazeera, en als je wil weten wat er allemaal niet klopt van wat ze schrijft, kan je het beste mijn zoekfunctie gebruiken om oude stukjes over haar te vinden, want er zit niets nieuws bij.

Toch is het wel het opmerken waard. In eerdere programma's en artikelen waar hij in meespeelde, werd er altijd heel voorzichtig gedaan met het gezicht van Sjon, de pooier van Linda van Gochs clubje. Ook in programma's waar met de meisjes die ze interviewden nogal slordig werd gedaan, werd zijn gezicht altijd zorgvuldig buiten schot gehouden. Dat zat mij en mijn helpers altijd dwars, want dan was het lastig zeker zijn wie hij was.

Dat zijn verhaal niet klopte, dat was duidelijk. Maar ook mensen die echt wat hebben gedaan of meegemaakt kunnen verhalen vertellen die niet kloppen. Dus we waren erg nieuwsgierig. En Al Jazeera heeft in het artikel van Renate een mooie foto van zijn gezicht gezet. Daar konden we wel wat mee. En na flink wat navragen in het pooierwereldje, heeft niemand hem ooit gezien als pooier. Er waren wel meiden die dachten dat hij een klant kon zijn geweest, maar verder niets.

Weer een stukje van de puzzel is duidelijk. Er waren verdenkingen dat hij misschien dubbelrollen speelde, maar die hebben we niet gevonden. Dat valt dan weer mee, want mensen daarvan overtuigen is ook weer zo'n probleem. Dat komt zo snel over als een samenzweringstheorie. Ik ga verder niet op het artikel in, het is een stukje emotionele onzin waar je gewoon een echt verhaal naast moet zetten, dan zie je vanzelf wat er niet klopt.