Stuurloos

Beginnen als hoer is spannend, en een beetje eng, en soms een grote stap. Sommige dingen blijken heel veel makkelijker dan je denkt, en andere dingen blijken veel harder werken dan je denkt, en je hebt heel veel te leren, ookal zie je dat niet meteen vanaf het begin. Als beginnertje loop je overal met je kleine teen tegenaan, en is alles nieuw en verbazend. Je hebt een hele wereld te verkennen.

Al snel weet je genoeg om een beetje te kunnen doen wat genoeg is, en dan is het even een rustpuntje waar je niet nogeens wat extra's erbij hoeft te leren elke keer als je een klant krijgt. Dan heb je het even onder controle, en heel veel meiden houden het daar de rest van hun carrière ook meteenmaar bij. Sommige gaan wat dieper door, maar de meeste van ons vinden onze eerste draai en blijven dat doen.

Dat is prima als je het als bijbaantje doet, of als hobby. Als je het als hoofdbaan doet, of als enige werk, dan wordt het wat anders. Zonder een bestaan ernaast waarin je ontwikkelt, waarin je doorgaat met je leven, en nieuwe dingen krijgt waar je nieuwe dingen van leert, is het veelte makkelijk dan maar elke dag dezelfde sleur te laten worden. Dan krijg je dat het stuurloos wordt, en dat zie je bij veel meiden.

Veel meiden beginnen met prostitutie met een doel. Dat doel heeft meestal met het geld te maken dat ze denken dat ze even gaan verdienen. Dat is iets waar ze nog na jaren over praten, maar waar ze meestal na de eerste weken al niet meer zo serieus over denken. De prostitutie blijkt een interessanter iets te zijn, en iets waarin ze meer hun plek hebben. Waarin ze een beetje vastroesten.

Je ziet het soms ook gebeuren met meiden met een simpele gewone baan ernaast. Die nemen dan steeds meer hoerenluiheid mee naar hun reguliere werk, en als dat misgaat, vinden ze dat eigenlijk nietzo erg. Ze kunnen tochwel door met hun hoererij, die normale baan hebben ze niet nodig. Zo zakt dat een beetje in, en zo worden ze minder ambitieus, en minder gedreven. En dat kan zorgen dat je er weer een broodhoer bijhebt. Met mij ging dat ook zo.

Dat komt niet door de meiden en hun karakter. Dat is wat de meeste mensen erbijdenken, en veelteveel hoeren ook van elkaar en van zichzelf. Dat komt omdat die sleur een soort drijfzand is, die je telkens terugzuigt. Kleine dingetjes die samen optellen tot iets wat echt invloed heeft. Er zijn een boel invloeden die je terugdrukken die sleur in, en als je het gaat zien als een soort eigen karakterzwakheid win je het daar nooit van.

Het voelt heel logisch, vooral als je al wat anders hebt geprobeerd en daarmee mislukt bent, om maar te blijven zitten in je sleur. Maar dan merk je wel dat er heel weinig verandert, dat je alleen beter wordt in je sleurwerk, en dat het iets wordt wat zichzelf draait. Intussen word je bijna altijd wel wat verveeld met je werk, en ga je je werkplezier maar uit de kleine dingetjes halen.

De hoerenluiheid gaat dan ook meetellen. Ik heb al een heel stuk geschreven over hoe die je leven kan gaan besturen, en dit is nou net zo'n toestand waar dat heel erg speelt. Het zorgt ervoor dat je netaan genoeg werkt om je levensstijl te onderhouden, en de rest van je tijd verdoet met luieren. Het vermoordt je ambitie, en dan is zo'n sleur zoiets natuurlijks dat je er nieteens meer over nadenkt.

Intussen word je dan verveeld, oud, en vaak ook wel cynisch. Er zit een randje aan voor veel vrouwen die te lang op dezelfde plek hebben vastgezeten, en terugkijken en zien dat ze eigenlijk hebben gepiekt op het moment dat ze vast kwamen te zitten, en sindsdien alsmaar bergafwaarts zijn gegaan, omdat het jonge en het enthousiaste langzaam slijt. Het is geen slechte baan om in vast te zitten, maar het vastzitten zelf is voor niemand goed.

Voor vrouwen die buiten de prostitutie ook in een baan zouden hebben gezeten waar ze vastzaten is er nietzoveel verschil. Die hebben er danook doorgaans helemaal geen last van. Maar veel hoeren zijn juist in de hoererij gekomen omdat ze avontuurlijk en ambitieus waren. Die komen dan heel onnatuurlijk terecht. Die zitten dan in iets vast waardoor ze die beweging in hun leven, die carrière, niet kunnen maken.

Als je beweging in je leven wil, kan je eigenlijk maar twee kanten op. Erin, of eruit. Je hebt niets aan kleine veranderingen, je moet uit die put. En als je er al een poosje in vastzit, je plotseling herinnert dat je plannen had met het geld wat je zou verdienen, dat je meer wou doen als volgende stap, en je ontdekt dat je niet meer een vol leven hebt aan wat je nu doet, is het voor de meeste meiden eruit.

Dat valt meestal niet mee. Hoeren hebben allemaal plannen met de zeeën van geld die ze gaan verdienen, maar die zeeën blijken maar plasjes te zijn die snel opdrogen. Het verdient allemaal nietzo makkelijk. Je moet het erg hard aanpakken als je goeie omzet wil, en als je in je drijfzandput zit, ben je daar nooit gemotiveerd genoeg voor, en neem je met veel minder genoegen. En je bouwt dan nooit op.

Veel meiden gaan juist meer uitgeven. Die leven van dag tot dag, en die hebben dat geld in hun zakken branden lijkt het wel. Waarom niet nog eens dure schoenen, waarom niet duur uitgaan, je hebt het eerlijk verdiend immers. Opbouwen gaat steeds minder logisch lijken, want je moet het ergens voor doen, en dan bevredigt een toekomst waar je geen verandering in ziet niet meer. Bovendien komt de overheid het op een dag toch afpakken, je kan er maar beter lol van hebben gehad.

Dat is voor een deel ook door de houding van de business. Je bent bezig met klanten die goed geld voor een paar uurtjes een bijzondere ervaring uitgeven. Dat krijg je mee. Je gaat ook nietmeer economy vliegen, je pakt business class. Dat je voor die vluchtige ervaring veel geld uitgeeft, daar denk je nieteens over na, want zo gaat dat gewoon. Je bent naar die kant van je werk gaan staan. Dat komt vaker voor dan ik dacht.

Je hebt ook dat je, vooral in de illegaliteit, niet weet wat er gaat gebeuren. Als de politie je pakt ben je alles kwijt. Die jongens nemen alles in beslag, en je ziet nooit meer wat terug. Wat je niet hebt opgemaakt is dus gewoon voor niets gewerkt. Opmaken voor de politie komt is iets waar ik nooit mee zou kunnen leven, maar ik hoor het wel van collegaatjes, vooral als die al eens geplunderd zijn.

Een collegaatje van me in een club kwam binnen met een plan om het een half jaartje te doen, en dan genoeg begingeld te hebben om haar zaak te openen. Ze wou een soort horecatent beginnen, met een opvallend concept waar ik wel wat in zag. Ik wist toen al wel dat haar idee om in zes maanden daar genoeg geld voor te verdienen veel te optimistisch was, maar je verdiende toen nog genoeg om het wel met een jaar ofzo net haalbaar te maken, als je zuinig deed.

Er was een zure oude collega, die kennelijk ook ooit zulke plannen had gehad. Ze was voor de rest geen echt fijn mens, en ik heb me ook nooit voor haar geïnteresseerd, dus daar weet ik het fijne niet van. Zij bleef elke paar maanden vragen hoe het ging met sparen voor haar toko. In het begin zorgde dat voor opgewekte verhalen over hoe goed het ging, maar het duurde geen half jaar voordat het ging irriteren, want het meisje zakte al snel in het drijfzand. Ze werkt er nu nog steeds.

Het kan best goedgaan. Maar bijna alle succesverhalen die ik hoor, en àlle succesverhalen waarvan ik weet dat ze waar zijn, gaan over meiden die zich streng aan hun eigen regels hielden. Die bleven zuinig, deden het kort, en kapten. Niet altijd met de prostitutie, veel bleven dat wel naast hun onderneming doen, maar met hun oude stijl prostitutie. Niet meer de ramen of de club, maar iets wat beter part time kan.

Meiden die lang gehoerd hebben, vooràl als dat niet in hun eigen bedrijf was, maar ook dan, daar hoor je heel vaak de trieste verhalen van. Die pakken hun pensioengeld bijelkaar om een sprong naar buiten de business te maken, en die heb je een jaar later weer op hun eigen stekkie, omdat het niet gelukt is. Soms lijkt het alsof hoerengeld geen winst kan maken buiten de business, en dan heb ik het niet eens over Bibob enzo.

Een hoer is compromisloos. Compromissen kan je je niet veroorloven, geile mannen moeten duidelijke grenzen. Dat neem je mee, en raak je maar heel moeilijk kwijt. In andere bedrijfstakken slaat dat je netwerk dood. Onderhands voor-wat-hoort-wat is heel belangrijk in elke zakenwereld, en als je een poosje gehoerd hebt, voelt dat dom, oneerlijk, en alsof je iets viezigs aan het doen bent.

Je bijterigheid bijt je in je reet. Je leert als hoer hard je stekels op te zetten als iemand over je heen wil lopen, maar in de burgerwereld is dat niet goed. Daar gebeurt dat, en geven mensen mee. Als jij de enige bent die hard terugbijt, krijg je een reputatie. En terugbijten naar de overheid werkt in de burgerwereld anders dan als je hoer bent, maar niet anders genoeg.

De reputatie als hoer hebben is sowieso iets wat je zaak de das om kan doen. Party catering, financiëel advies, tweedehands boeken en meubelstoffering zijn dingen waarvan ik weet dat mensen ervoor betalen, maar het niet bij jou komen halen als ze weten dat je hoer was voordat je je zaak opende. Ik hoor weleens dat het voor sommige meiden geen probleem is geweest, maar veeltevaak dat het dat wèl was.

Als hoer werk je handje contantje. Het is makkelijk te zien wat je overhoudt. Het gaat in grote stappen, en met flinke biljetten tegelijk. Als je kleine dingetjes verkoopt in een winkeltje, voelt dat als klein bier. Nu in de burgerwereld kan je opeens wel geld terugkrijgen van belastingen en overheid, maar hoe dat gaat is niet te overzien. Het lijkt allemaal verder van je af. Het voelt nietmeer zo als verdienen. Dat is een lastige overstap.

Je zit meer vast. Je staat geregistreerd, er zijn allemaal regels over hoe jij je werk moet doen, en er is gewoon een stuk minder vrijheid in je werk. Voor hoeren voelt dat meestal, vooral in het begin, héél benauwend. Niemand hoort immers te kunnen bepalen hoe jij je werk doet, vooral in je eigen bedrijfje. Die problemen met de overstap heb ik ookwel van veel meiden gehoord.

Veel meiden onderschatten ook hoe erg je de seks gaat missen. Je hebt een hoop te stellen met de hoererij, maar je hebt tenminste wel wat te ketsen. Als je ermee stopt ga je dat voelen, en je haalt nergens èchte vervanging vandaan. Niet van hoeveel, en zéker niet van de soort van seks die je in de hoererij krijgt. Daar gaan veel meiden toch weer voor bijbeunen in de business, en voor je het weet...

Misschien het engste verhaal dat ik ken is van een meid die uiteindelijk maar de grote stap deed om de hoerenluiheid achter te kunnen laten, en in haar eigen bedrijfje ontdekte dat ze zo gewend was, dat ze ook in haar gewone baan hoerenluiheid bleef houden. Dat vind ik echt horror om me voor te stellen. Postcoïtale lamlendigheid terwijl je niet meer wordt geneukt.

Er moet nog meer zijn, dingen die ik nog niet weet, dingen die ik niet kan zien, want dit is nog niet genoeg om te verklaren waarom het zó vaak foutgaat. Het is bijna alsof er een soort vloek op ligt, zovaak als het foutgaat. Zo voel ik het dan, want collegaatjes hebben me ookwel laten zien dat het niet zó gek is als je het vergelijkt met hoevaak bedrijfjes misgaan van mensen van buiten de branche, maar ik kan het niet afschudden.

Je hebt nog veel grotere problemen als je probeert om een baan buiten de prostitutie te nemen. Je hebt een gat in je CV waar je niets mee kan, want haast niemand neemt je aan als ze weten dat je hoer bent geweest, en je loopt met bijna al dezelfde dingen rond die je ook in een burgerbedrijfje zou hebben, maar hoeren zijn ooknogeens heel slecht met bazen. We laten ons niet zomaar vertellen wat we moeten doen, en dat bijt je ook terug.

Er zijn ook nietzoveel andere banen die zo hektisch zijn. En nietzoveel andere banen die je laten voelen dat je toch ergens van buiten naar binnen kijkt, en je ergens toch lekker seksueel rebels afzet tegen de maatschappij. Hoeveel meiden dat niet toch zijn gaan missen, terwijl ze dat niet hadden verwacht, dat was voor mij ook een verrassing. Ook de meiden die het tijdens hun werk niets zei.

Uitstappen uit de prostitutie is niet moeilijk. Dat is gewoon een kwestie van niet meer gaan werken. Uitstappen in een leven wat netzogoed is of beter, dat is bestwel moeilijk. Niet alleen omdat je die sleur hebt die je terug wil zuigen, of dat er bestwel veel góéd is aan de hoererij, maar ook omdat je meestal gewoon opnieuw met een leven moet beginnen. Je neemt weinig mee, en dat maakt het allemaal nogal wrang.

Je andere keus is om er dieper ìn te gaan. Maar dat is de moeilijke mogelijkheid. Ik heb dat een beetje gedaan. Ik zat ook in mijn eigen drijfzandput, en dat moest ik op een bepaald ogenblik onder ogen zien, en daar heb ik toen eindelijk eens mijn verantwoordelijkheid mee genomen. Daar heb ik nog steeds geen moment spijt van, maar ik kan er wèl aan zien dat het danwel de góéde, maar zeker niet de màkkelijke keus is geweest.

Als je dieper eringaat, kom je tegen dat er nog steeds heel veel aan het vak te ontdekken is, en dat je nogsteeds veel te ontwikkelen hebt, maar het voelt óók alsof je steeds dieper het drijfzand inwaadt. Je krijgt steeds meer zuiging, ookal blijf je bewegen. Zo ervaar ik het soms nog steeds. Dat gaat door totdat je een nivo bereikt hebt waarop je echt je hele ziel en je zaligheid in je werk kan leggen.

Dat is iets wat ik wel zo'n beetje heb gemerkt. Maar waar je nu je ziel en je zaligheid in kan leggen, daar ben je na een paar jaar ookweer uitgegroeid. En dan moet je weer wat nieuws gaan doen. Dat is belangrijk om het spannend te houden, maar er is een heel groot nadeel aan dat doorgroeien dat je blijft doen naar steeds meer geraffineerd, gespecialiseerd werk. Je klanten groeien niet mee.

Mensen houden meestal zo op hun twintigste op met nieuwe seks leren. Daarna komt er niet veel beweging meer in. Het is maar heel zelden anders. Als een klant nu iets leuk vindt, blijft dat wel zo, en als hij nu iets niet kan, wil of begrijpt, wordt dat ook niet snel anders. Dus als je ontwikkelt, laat je de klanten achter die met je oude specialisme verknocht zijn.

Voor een ondernemer die vooràl een reputatie en een klantenkring opbouwt is dat een ràmp! Ik krijg er echt de koude rillingen van om eraan te denken mijn klantjes kwijt te raken omdat ik een nieuwe uitdaging nodigheb. Zelfs als er best veel dingen zijn die tegen me aanwerken om een nieuwe uitdaging te gaanz zoeken. En dat is misschien ookwel waar dit stukje vandaankomt.

Ik ben door mijn blogje vriendinnen geworden met een paar tophoeren die vanaf het begin van hun hoerencarrière al zijn blijven pushen om steeds beter te worden, en die dingen hebben geleerd waar ik nooit bij ga kunnen. Die hebben alles al gezien waar ik nog heen moet. Daar zit W bij, die me onder haar vleugel heeft genomen als een soort persoonlijk mentorprojekt. Maar ook anderen hebben me veel te vertellen wat daarmee klopt.

De hoererij geeft je veel, maar als je niet vastgeroest in een sleur wil komen te zitten, moet je ook telkens veel durven opgeven. Veel comfort, veel zekerheid, en veel dingen die je eigenlijk dierbaar zijn geworden. Er staat teveel stil, en jij kan dat niet doen. Jij moet blijven groeien, ook als dat pijndoet. Eigenlijk ben ik wel jaloers op de meiden die het punt hebben bereikt dat ze niet meer verder kùnnen.

module link_injection_parser failed to initialize