Antwoord op: Het is maar een blog

Dit is een antwoordje dat niet echt over de prostitutie gaat, maar die vooral is bedoeld voor al die mensen die weleens mijn blog hebben gekoppeld of aangehaald, en die zijn afgewimpeld door te zeggen dat mijn blog "maar een blog is." Er zijn namelijk nogalwat mensen die denken dat ze op argumenten geen antwoord hoeven te geven, als ze maar kunnen doen alsof die niet hoort bij de lijst van bronnen waar je respect voor hoort te hebben.

Ik schrijf mijn blog, en vooràl mijn antwoordstukjes, niet alleen om mijn eigen hartje te luchten, maar ook om mijn stem te laten horen in alle discussies over prostitutie. Daar zit meestal weinig in wat echt een samenhangend verhaal maakt dat wat met de werkelijkheid van prostitutie temaken heeft, en ik help graag door toepasselijke stukjes beschikbaar te maken voor mensen die wat willen leren, en mensen die anderen wat willen laten zien.

Daarom vind ik het ook zo jammer dat er mensen zijn die mijn blog aanhalen om een punt te maken, en dat die dan afgescheept worden met zo'n kinderachtig gedoe dat er niet eens wordt gelezen wat ik schrijf, omdat het een blòg is. Het moet op TV zijn, of in een boek gedrukt staan, want anders is het maar Internet en telt het niet. Ik vind dat een totale gotspe, maar ik zal het wel weer uitgebreid uit moeten leggen.

Mijn antwoord is dat het onzin is om een bron af te schrijven vanwege het medium, en dat je het eerder andersom moet zien.

Het is waar dat iedereen zomaar een blog kan schrijven. Je weet met een blog inderdaad niet wat er achter de schrijver zit, en het is maar nodig dat één iemand iets op Internet wil zetten, en het staat er. Het klopt ook dat er heelwat blogs zijn die volstaan met onzin en geraaskal van gekkies. Heelwat blogs hebben geen diepgang, en maken geen argumenten voor de opinies die eropstaan.

Dat krijg je nou eenmaal van de lage drempel. Het medium "blog" is heel makkelijk toegankelijk voor iedereen die iets te vertellen heeft, en veel van wat mensen willen vertellen wil niemand horen. Dat betekent niet dat op elk blog alleenmaar dingen staan die er niet toe doen. Je kan alles zetten op je blog, van de stomste gekkigheden tot hele goede verdiepende waarheden waar je hard aan hebt gewerkt. Gewoon alles wat je op kan schrijven, kan op een blog.

Als mensen het dan zwartwit willen zien, gaan ze denken dat àlles wat op blogs staat dus maar dat soort onzin van gekkies is. En dat je als je geen gekkie bent dan dus ook niet op een blog zal schrijven. Dat blogs, doordat er zoveel mensen zo gebruik van maken, alleenmaar geschikt is voor dat soort gebruik. Daar hoort het gevoel bij dat blogs zijn voor mensen die in de hektische internetwereld leven, en boeken voor de mensen die nadenken en lezen.

Er zit ook het gevoel bij dat je wat beréíkt hebt als je een boek in de schappen hebt, terwijl je met een blog zomaar binnen tien minuutjes wat op Internet hebt gezet. Het is dus niet elitair, en waarom zou je luisteren naar iemand die zich niet bewezen heeft door een boek gepubliceerd te krijgen? Dat je boek wordt uitgebracht is een soort eer volgens veel mensen. Je werk is gewogen en niet te licht bevonden.

Helaas is die gedachte nogal fout. Boeken worden niet door wijze mannen beoordeeld om te zien of ze wel kloppen, en of ze wel belangrijk genoeg zijn. Het is alleenmaar de vraag of het boek wel geld op gaat brengen. Als dat maar goedzit, mag je elke onzin in je boek zetten, en wordt dat zelfs áángemoedigd! Maar daar kom ik zometeen wel even op terug, eerst ga ik even in op dat boeken zo geloofwaardig zijn omdat er zorgvuldig wordt geselecteerd.

Maria Mosterd schreef een boek over de prostitutie, dat werd gepubliceerd. Het werd in de pers en op TV bejubeld, en het duurde jaren voordat bleek dat ze op haar twaalfde geen kopstuk in een mensenhandel-, drugs- en wapensmaffia was geweest, dat ze geen raamprostitutie had gedaan in een stad zonder raamprostitutie, en dat de school kon aantonen dat ze al die tijd netjes in de klas was geweest. Dat was niet alleen een boek, het was een bestseller.

Patricia Perquin schreef twee boeken over de prostitutie, die ondanks alle protesten van deskundigen over de prostitutie zelfs door de overheid werden bejubeld. Weer de bestsellerlijst, en weer bejubeld door de massamedia. En weer bleek het oplichterij te zijn. Achter Patricia Perquin bleek een oplichtster te zitten, die in de tijd dat ze zei dat ze hoerde, eigenlijk mensen aan het oplichten was via haar uitgeverij.

Perdiep Ramesar schreef een boek over mensenhandel, en kwam met schrijnende verhalen over vrouwen die zowel seksslaaf waren in de prostitutie, als dat ze er organen voor hadden moeten verkopen. Dat werd zonder zout en peper geslikt, ookal kan de politie met al de razzia's en controles nog niet één keer zulke dingen vinden, totdat hij het ook deed over de Sharia-driehoek in Den Haag, en pas toen gingen mensen kijken of er wel waarheid achterzat wat hij had geschreven. Hij had nu iets geschreven wat geen comfortabel zedenpreekje was.

Dit is een greep van de duidelijkste voorbeelden uit mijn ervaringswereldje, maar het laat in elk geval wel zien dat het helemaal niet zo is dat boeken zorgvuldig worden gescreend en dat je er dus op kan vertrouwen. Over prostitutie kan ik in bijna alle boeken die de laatste tijd verschijnen heel veel fouten en domheden aanwijzen, waar de uitgever netzomin wat om geeft als de schrijver deed.

Een uitgegeven boek is niet gecheckt, en is niet betrouwbaarder dan watvoor ander medium danook. Het enige waar het om gaat bij een boek is dat er winst op gemaakt kan worden. Of het dan waar, onwaar, of gewoon rotzooi is, dat maakt voor de uitgever niet uit. Als het verkoopt is het goed genoeg, en een beetje rel duwt alleenmaar de verkoopcijfers op. Het risico is niet voor de schrijver, niet voor de uitgever, maar voor de lezer die ervoor betaald heeft.

Je kan het ook zien als er herrie komt over een boek. Uitgevers geven geen krimp, en liegen graag wat af voor hun schrijvers. Patricia Perquin werd tot lang na haar ontmaskering nog steeds verdedigd door haar uitgever, Maria Mosterd wordt gesteund door haar uitgeverij die het boek belangrijk vindt omdat het "haar waarheid" is, en misschien dan vol onzin staat, maar dat het belang van de schrijfster vooropstaat.

Ik zeg niet zomaar iets over boeken. Niet alleen omdat ik heb gezien watvoor onzin in boeken wordt gezet dat door iedereen als "grote waarheid" wordt gezien omdat het gedrukt staat, maar ook omdat ik zelf door verschillende literaire agenten en uitgevers ben benaderd. Die vonden een tijdje terug mijn blog reuze interessant om een boek van te maken. Ik zag het opzich wel zitten om mijn punten op die manier verder verspreid te krijgen, en misschien er zelfs wel geld aan te verdienen.

Dan kom je erachter hoeveel rariteiten er in dat boekenwereldje zitten. De grootste rariteit vond ik de literaire agenten, al waren de uitgevers zelf raar genoeg. Ze kwamen een beetje in een golf, bijna allemaal binnen een half jaar, en ze hadden allemaal voorstellen om me op de boekenplanken van Nederland te krijgen. Want ik wou toch wel dat ik eens echt gelézen werd, en niet alleenmaar op een achteraf-blogje op Internet te staan?

Ik zal niet liegen. Ik was bestwel gevleid, en ik had al hele fantasieën over hoe mijn eerste boek eruit zou moeten gaan zien, en hoe ik het ging doen. Ik zat al lettertypes uit te zoeken! Ik maakte me drukte over dat een boek heel anders moet worden opgebouwd dan een blog, en ik keek heel erg naar artikelenbundels om te zien hoe je dat vormgeeft. Ik heb er zelfs een dansje over in mijn kamer gedaan toen ik de eerste mail kreeg.

Toen ik meer informatie kreeg over wat de bedoeling was, ging die jubelstemming snel weg. Meer dan de helft van die mensen had namelijk al bedacht dat ik een ghostwriter zou krijgen, die het boek voor me zou schrijven, "losjes" gebaseerd op mijn blog en wat ik nog meer kon vertellen. Ik zou wel "veel inbreng" krijgen in hoe het boek eruit zou komen te zien. Anderen waren voorzichtiger en boden me alleen een redacteur aan.

Het bleek al heel snel dat die mensen niet voor ogen hadden dat ik een boek ging schrijven en zij dat zouden uitbrengen, maar dat ik een leuke gimmick was waar ze een nepboek over konden verkopen. Er werd vanaf het begin al gesoebat over of sommige dingen niet van mijn blog afkonden, omdat die een lekker verkopend verhaal in de weg zouden staan. Ik werd behandeld als een fictief personage.

Ze hadden me over de streep kunnen halen als ze hadden benadrukt hoe ze mijn boodschap duidelijker hadden kunnen maken met al die dingen, en dat ze superzorgvuldig zouden zijn met de waarheid in mijn boek. Maar waar ze me happig mee probeerden te maken was hoeveel publiciteit ze zouden kunnen maken, en niet eens om mijn verhaal naar buiten te brengen, maar om de verkoop, en de opbrengst zo te stimuleren. Alsof het mij daar om ging.

Er waren er wel een paar die me echt wouden publiceren, maar die waren de minderheid. En tegen die tijd had ik al flink nagedacht over wat er allemaal gebeurt in dat boekenwereldje, en of ik daar wel een plekje in wil. Bovendien zag ik het verschil intussen wel met hoeveel ik met een blogje kan, en hoeveel minder ik met een boek kan. Maar daar ga ik zo wel over door.

De TV-mensen waren erger, maar dat kan je op je klompen aanvoelen. Daar gaat dit stukje ook eigenlijk niet over, maar die haalden fictie en feit zoveel doorelkaar dat ze het zelf ook niet zo meer bijhielden. Bovendien waren die nog veel hebberiger over de rechten op mijn verhaal, en wouden sommige zelfs dat ik het recht om over mijn eigen verhaal te práten opgaf, en toestemming moest vragen. En dat ze mijn blog zouden krijgen. Nou ja zeg.

In de boekenwereld zit netzomin integriteit als in de pers, de TV, of andere media. Je moet het met een lampje zoeken. Ik heb intussen ookwel gezien dat er goeie uitgevers zijn, maar in de tussentijd ben ik een beetje afgeknapt op het hele idee van een boek of een TV-serie. Het is toch weer een groot risico voor mijn anonimiteit, en ik ben ook nietmeer onder de indruk van de status van zoiets.

Het belangrijkste vind ik dat ik niet in zee wil gaan met mensen die me zouden proberen af te leiden van mijn echte verhaal. Je kan alleen authentiek blijven als je honderd procent zelf in de hand houdt wat er bij je lezer terechtkomt. Dat vind ik belangrijk, want onze business wordt kapotgemaakt door de gekkigheid en de verzinsels, eigenlijk gewoon fictie, die zo populair is en zo gretig wordt geloofd.

En weet je, ik hóú van het blog als medium. Ik vind na al die toestanden het echt fijn om zo mijn gedachtes te kunnen vertellen. Wat ik schrijf blijft, net als een boek, maar het is veel sneller bij de mensen te krijgen dan een boek, dus ik kan het ook als reactie op het nieuws en de media gebruiken. Je kan al mijn oude stukjes makkelijk naslaan, en ze met een zoekmachine doorzoeken. Dat gaat in boeken en op TV niet.

Ik zit niet vast aan vorm. Ik kan mijn stukjes zo lang of zo kort maken als ik wil, zonderdat iemand zeurt. Als ik artikelen in magazines zou schrijven, ging dat niet. Ik kan mijn onderwerpen zelf kiezen, en hoef geen rekening te houden met wat een bedrijf dat me uitbrengt daarvan zou denken. Ik kan mijn eigen schema houden. Ik kan alles opeens omgooien. Ik ben heel vrij in hoe ik het breng.

Doordat het op internet openbaar staat, kan iedereen het lezen. Iedereen kan door zoekmachines op een toepasselijke pagina van mijn blogje komen, en daardoor geïnteresseerd raken. In de bibliotheek gebeurt dat niet zomaar. Het kost niets, het is overal bereikbaar, zolang je maar internettoegang hebt. Dat zorgt dat niemand echte drempels heeft om mijn blog te lezen als ze een beetje interesse hebben.

Als ik een fout heb gemaakt, of intussen meer weet waardoor ik moet nuanceren, is dat op een blogje ook zo gedaan, ik kan artikelen weghalen of "edits" erinzetten. Als een boek eenmaal bij de drukker weg is, kan je nooit meer achter elke lezer aangaan om hem te vertellen dat je een fout hebt gemaakt. Elke aanvulling kan in een nieuw stukje, als verwijzing, of als toevoeging. Mijn blog is een levend ding, waar ik telkens méér van kan maken.

En die verwijzingen zijn superhandig! Ik weet dat veel mensen maar één keertje toevallig op mijn blogje komen, en dan maar één stukje lezen. Ik kan niet alle diepgang die ik in mijn blog heb opgebouwd in elk stukje herhalen, dus ik verwijs veel naar wat ik eerder heb geschreven. En dat kan op een blog makkelijk met een koppeling, zodat mensen die verbaasd zijn, of het met een korreltje zout nemen, of gewoon nieuwsgierig zijn geworden, uitgebreid na kunnen lezen wat daarachter zit.

Op mijn blog heb ik ook reactiepanelen. Iedereen kan daar schrijven wat hij op me te antwoorden heeft. Veel daarvan is lief, sommige dingen gewoon dom, maar heel afentoe staat er terechte kritiek bij ook. En de internetklieren blijken nog best mee te vallen als je afentoe wat opruimt. Op andere media heb je dat niet. En dat zorgt ervoor dat mensen kunnen zien dat wat ik zeg niet zomaar onzin is, want dan werd ik wel doorgeprikt in mijn reacties!

Maar het allerbelangrijkste is nog steeds dat het mijn blogje blijft. Ik hoef niets te verkopen aan redacteuren, aandeelhouders, uitgevers of andere bazen en geldschieters, ik bepaal tot de laatste letter wat er op mijn blogje komt. Ik heb wel helpers, hele goeie en slimme mensen, beter dan ik van welke uitgever dan ook zou krijgen, maar die helpen me alleen om op te schrijven wat ìk wil, en geven mij feedback zodat mijn verhaal het èchte verhaal wordt.

Iedere rare snuiter kan een blog schrijven. Dat is waar. Maar elke rare snuiter kan ook een boek of artikel schrijven, als hij het maar kan verkopen. Of het nou klopt of niet. Maar als je een blog schrijft, waarop iedereen kan komen kijken of het wel klopt, en wat zo vaak op de korrel is genomen, zonderdat het wordt doorgeprikt, dan is dat blog kritischer behandeld dan bijna alle boeken. Dus dit is maar een blog, maar dat is zeker niet minder dan andere media.