Jojanneke in de prostitutie, deel twee

Eigenlijk had ik het bij één stukje over Jojanneke op de EO willen laten. Ik vind het eigenlijk namelijk onzin om er mijn tijd aan te verspillen. Het is alleen niet genoeg om het bij mijn eerste stukje maar te laten, want ze komt met nieuwe, en ergere, onzin in dit tweede programma. Er zijn weer honderdduizenden mensen die dat gezien hebben, en we gaan dus de onzin die in dit programma werd verteld tegenkomen bij de mensen, al was het maar door wat er óver het programma wordt gezegd. Het moet dus maar beantwoord worden.

Goed, ik kan dus de verleiding niet weerstaan om er wat over te zeggen. Maar ik wil wel graag de verleiding weerstaan om overàl wat over te zeggen. Mijn aantekeningen van bij het kijken naar het programma zijn al vier keer zolang als een normaal stukje, en ik denk niet dat jullie àlles willen lezen wat ik voor kritiek heb. Een hoop dingen zijn ook nietzo belangrijk. Laat ik maar wel zeggen dat er veel meer niet klopt dan ik in dit stukje kon proppen.

Het thema van deze uitzending is "vrije wil." Dat staat ook als "hashtag" de hele tijd onder in beeld. Jojanneke wil graag dat er over haar programma wordt getwitterd, ookal komt ze er op Twitter heel slecht vanaf. Ze wordt door de sekswerkers en door kritische mensen van buiten de business afgeslacht met scherpe vragen en sterke argumenten, en zelf komt ze niet verder dan zeggen dat het toch echt zo is.

Door het thema op vrijwilligheid te zetten, denk je natuurlijk dat we eens wat dieper ingaan op de verschillende motivaties die je kan hebben om het werk te gaan doen. Vorige week zagen we al meiden die hier kwamen werken om geld voor de familie te verdienen, en daar worden door veel mensen vraagtekens bij gezet. Ik had eigenlijk gedacht dat we dàt weer zouden krijgen, en ik kan mezelf wel slaan over dat mijn antwoordstukje over economische dwang zolang al wacht.

Jojanneke deed dat niet. Die ging veel verder. Haast, of misschien wel echt het hele programma was interviews met mensen met een twijfelachtige rol in de verbiedertjeswereld, en deed dan alsnog alsof het hele beeld over de breedte van de prostitutie was. Ik zat echt met mijn ogen te knipperen. Vorige week was nog heel gebalanceerd in verhouding, en dat was al nietzobest. Het nivo was nu nog lager.

Aan de beginzinnen van het programma kan je al horen wat Jojanneke met deze aflevering wil zeggen. Bij schimmige beelden en verontrustende soundbites stelt ze de vraag of we een legale, schone branche zijn, of dat het eigenlijk een keiharde criminele business is. Snel daarna komt ze met de uitspraak dat de grens tussen legale en illegale prostitutie flinterdun blijkt te zijn, wat ze daar ook mee bedoelt, en dan komt het verraderlijke zinnetje:

"En als ze uit eigen wil begint, hoe pakt dat dan uit?"

Het programma was weer duur en strak gemaakt. Veel emotionele muziek, af en toe wat horrorfilm-geluiden, en Jojanneke speelt graag met spiegels. Ze maakt gebruik van symboliek, netzoals in de vorige aflevering, door plaatsen te gebruiken die mensen ongemakkelijk vinden, en door framing te gebruiken die mensen verbinden met onheil. Er wordt niet kritisch gekeken, er wordt leidend gevraagd, er wordt niets bewezen of ontkracht. De documentaire is gemaakt om puur onder de gordel aan te spreken.

We zien verschillende mensen in de aflevering, en inplaatsvan door de aflevering heen te gaan, denk ik dat het beter is om per persoon even wat commentaar te geven. Niet alleen van wat je in de docu ziet, maar vooral ook omdat er een stuk meer van sommige mensen bekend is dan wat je in de documentaire te zien krijgt. Ik kan dus wel een beetje achtergrond geven, en dat is wel nodig ook.

Ik begin maar met de pooier, die we uit het vorige programma kennen. Intussen heb ik genoeg van hem gezien en gehoord om zeker te weten dat het de neppooier van Linda van Goch is. Dat ligt ook voor de hand, want Linda zelf komt ook in het programma voor. Hij weet van niets, hij snapt niet hoe hoererij werkt, en hij snapt niet hoe pooierschap werkt. Bij de minste vragen begint hij al te haperen, want dan moet hij zijn verhaal uitbreiden.

De neppooier beweert dat je meiden in de prostitutie kunt dwingen door na een avondje doorzakken ze aan te praten dat ze een enorme schuld hebben bij een drugsdealer die moet worden afbetaald. Denk daar maar even over na. Zou jij zo wereldvreemd zijn om daarin mee te gaan? Zou zo'n meisje zich niet gewoon afkeren van zo iemand die haar opeens zo'n oneerlijke verplichting oplegt? Zou ze niet andere manieren vinden om ervanaf te komen dan er dieper in te duiken?

Het komt omdat de neppooier de klok heeft horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt. De aldanniet fictieve schuld is een bekend iets uit de mensensmokkel en mensenhandel. Het komt ook echt voor, en het is een echt probleem, ookal wordt het behandeld als een bewijsstuk om een heel ander probleem aan te kunnen pakken. Hij probeert daar wat van te maken in de loverboywereld, maar daar wèrkt het gewoon niet zo.

De fictieve schuld werkt als iemand economisch afhankelijk is van een intermediair, om min of meer geloofwaardig betaling van opbrengsten aan de werknemer in te kunnen houden, en zo de werknemer te binden aan de intermediair ondanks dat de intermediair het geld, waar de werknemer de relatie voor aangegaan is, niet betaalt. Het is een smerige truuk, maar één die alleen werkt als er een economische afhankelijkheid is, zoals bij mensensmokkel. Het ìs niet een manier om iemand vast te houden, je hebt er een manier om iemand vast te houden voor nódig. Hier mist de neppooier kennis.

Hij praat over corrigerende tikken, als bij honden. Als jullie mijn pooierstukjes hebben gelezen, vooral over hoe die pooier ontstaat, weet je al dat hij helemaal de plank misslaat. Geweld heeft een heel andere rol in pooierrelaties, en die rol ziet hij niet. Dat is heel vreemd voor een pooier die wel geweld zou gebruiken, want zijn vorm van geweld zou pooiermeiden helemáál niet bevallen, en die lopen dan gewoon weg. Als je de wisselwerking zo verbreekt, is je pooierrelatie voorbij.

Als je ècht twintig jaar lang pooier bent geweest, achter de ramen en in clubs, is het al raar dat niemand je herkent. Maar ik vind het nog véél raarder dat hij kennelijk zelf met exploitanten contact had, en alsnog niet herkend wordt. Ook raar, dat hij zowel clubs als ramen deed. Dat is ongewoon. Ook raar, dat hij nog nóóit een blije hoer heeft meegemaakt. Dat hij eigenwaarde niet begrijpt. Ookal kan dat eraan liggen dat hij met zijn "gezonde verstand" wat anders heeft besloten.

Deze vent kraamt al langer onzin uit, en hij is heel populair bij programmamakers. Niemand legt hem het vuur aan zijn schenen, niemand kijkt kritisch naar wat hij zegt. Hij is een amateur, die zijn verhaal bijelkaar improviseert. Hij geilt op de bekentenis, het is een kick voor hem om zich zo af te beelden. Eigenlijk heeft hij geen inzicht in het onderwerp. Hij lijkt zijn informatie vooral uit Christenbronnen te halen, en uit de pop-psychologie van Linda van Goch, waarmee hij samenwerkt. Kritische onderzoekers willen hem graag spreken, maar dan krijgen ze niet thuis.

We krijgen Linda van Goch zelf ook te zien. Linda is een bekende in de verbiedertjeswereld. Ze heeft zelf een tijd in een pooierrelatie gewerkt, en besteedt nu al haar tijd om zichzelf schoon te boenen voor de ogen van de wereld. Ik gun iedereen hun eigen zielenroerselen, maar zij verkoopt lezingen op scholen waar ze kinderen nog verknipter maakt over seks dan de rest van de samenleving al doet.

Linda heeft een reddingsbedrijfje dat loverboymeiden aan huis neemt en hersenspoelt. Dat is geen liefdadigheidswerk, trouwens. Ouders, subsidie en sponsoren betalen ervoor. Ze heeft namelijk niet de papieren om trauma's te behandelen, dus ze kan niet zoals Fier Fryslan de zorgverzekeraars uitmelken. Het is niet alleen haar manier om zich schoon te praten, maar ook haar bedrijf, en haar sekte.

Netzoals binnen Fier, of bij Anita de Wit, gaat het erom om een klein gesloten groepje te maken van mensen met dezelfde gedachtes, door eindeloos te herhalen tot het verhaal door iedereen wordt geloofd. Sektarisch. Ze is een vrouw die graag haar eigen verhaal van slachtofferschap gelooft. En hoe meer meiden ze hetzelfde soort verhaal kan laten doen, hoe meer ze het zelf gelooft. Hoe meer ze het zo rechtvaardigt, hoe makkelijker ze zelf slaapt. Ik heb wel zulke klanten.

Ik heb eerder al wat uitgelegd over Linda en haar pooier, want ze komt best vaak in de media haar verhalen vertellen. Zelf en via haar meisjes. Het verhaal verandert niet erg, want het moet allemaal in hetzelfde patroon lopen. Daar herken je vaak de club aan die een meisje heeft geleverd. Haar verhalen worden veel geaccepteerd, in de media, door scholen die het voorlichting noemen, en zelfs door rechters, die het als bewezen mogen behandelen.

Linda vertelt ons dat pooiers je heel gauw programmeren zodat je niet meer na kan denken, dat je denkt dat je dood zal gaan als je stopt, en niet meer met je normale verstand kan reageren. Dat je alleen kan overleven door de rol aan te nemen die ze je geven. Dat het heel verschrikkelijk is om twintig keer op een dag te moeten neuken tegen je zin. In haar geval was betrapt worden door familie kennelijk genoeg om haar de mentale kracht te geven toch maar uit te stappen. Maar op dat laatste wordt niet meer zo de nadruk gelegd, vreemd genoeg.

Volgens haar ga je compleet kapot, en ga je "in een soort modus" om te overleven maar doen wat ze willen. Ik vind het altijd heel pijnlijk dat mensen dat soort onzin geloven. Doen alsof je als een soort zombie door het leven gaat, en alsof dat genoeg is om een hoerenpraktijk draaiend te houden. In ons werk moet je wèrken, of dat nou komt uit werkethiek, of omdat je erop geilt om je te laten naaien voor je loverboy. Maar je moet positief gemotiveerd zijn.

Ze praat erover dat je niet de slachtofferrol aan kan nemen als je het werk doet, terwijl Jojanneke zelf vorige week behoorlijk slachtofferige taferelen uitlokte. Terwijl de slachtofferrol een heel winstgevende rol is, en eentje die sommige meiden lekker vinden om aan te nemen. En dat komt uit de mond van iemand die van haar slachtofferrol nu haar bestaan heeft gemaakt. Echte slachtoffers laten heel wat anders zien.

Natuurlijk zijn er geen toverpooiers die je kunnen programmeren. Natuurlijk dacht ze niet echt dat ze doodging. Van de paar mensen die nog weten hoe ze als hoer was kunnen we zien dat ze een doodgewone loverboymeid was. Dat je alleen kan overleven door te zijn wie ze willen is evengoed een smoes. Twintig man op een dag is een heel grote uitschieter, die maar een paar meiden een paar keer meemaken. Als je dat gewoon noemt, ben je gewoon aan het liegen.

Zouden we deze verhalen geloven als het over iets anders dan prostitutie ging? Als het ging om een pooier die een notaris dwong om notaris te worden, of een dokter om een dokter te zijn? Dat brengt veel meer op, waarom zouden ze het dan bij notarissen en dokters niet doen? Waarom worden tandartsen niet gezien als iemand die je kan pooieren? Omdat het hele verhaal draait om het zieke denkbeeld wat mensen van hoeren hebben.

Er komt een moeder in beeld, Diana. Die vertelt over haar jacht om haar dochter terug te krijgen, die telkens weer wegloopt uit Jeugdzorg-instellingen. Ze vertelt dat haar dochter in het loverboycircuit zit, en dat ze gedrogeerd wordt en slachtoffer is van loverboypraktijken. Even later komt naar voren dat moeder zelfs niet beweert dat dochter in de prostitutie zit. Alleen dat de jongens haar belden, en wilden dat ze kwam. Wat doet dat hier dan in een docu over de hoererij?

Het deed me heel erg denken aan het geval van Mowitha. Dat was een meisje die ook telkens wegliep, en al vroeg met jongens aan de gang ging, en waar haar moeder het hele loverboycircus bijhaalde. Zoals heel vaak in die gevallen was er geen echte loverboysituatie, en zoals ongeveer altijd in die gevallen was het haar initiatief, maar het loverboycircus is niet kieskeurig. Daar is een heel mooie Zembla over gemaakt, die ik jullie erg kan aanbevelen. Nanneke Quik komt er ook in voor.

"En wat als je je dochter terugvindt op de tippelzone?" vraagt Jojanneke. Dat geeft maar weer aan hoe weinig Jojanneke ervan weet, want tippelzones zijn uitgerust met pasjessystemen, en worden heel erg in de gaten gehouden om te zorgen dat er geen meiden zonder pasje kunnen komen. Daar vind je haar dus nooit. Maar het is een "aangever" voor Jojanneke om een tippelzone te kunnen bezoeken.

Op de tippelzone hebben we een interview met een aangeschoten drugsmeid. Ik vind het echt zielig hoe die meiden leven, maar ze moeten het zelf weten. Kennelijk vinden zij er wat anders van. Omdat ze duidelijk wat op heeft, is ze heel gevoelig voor de leidende vragen van Jojanneke, maar er komt behalve toegeeflijkheid weinig eigens uit. Haar leven gaat nergens heen, en daar probeert ze over te vertellen. Jojanneke likt het op.

Er komt ook een soundbite van een vrouw over de slechte sfeer op de tippelzone. Geen idee of dat zo is, niemand die ik ken werkt daar. Ze klaagt over jaloezie, schelden en ruzie. Ik weet dat mannen niet naar de tippelzone gaan voor topprestaties, maar voor de kleine prijsjes, dus ze vechten elkaar vast de tent uit. Dat gok ik ook maar, trouwens. Wat ik veel opvallender vond, en wat de hele documentaire ook in een notedop pakt, is dat Jojanneke vraagt of ze het werk leuk vindt. Het antwoord, wat er niet van weggeknipt is, tenminste, is:

"No. Sometimes. Not always."

Dat is natuurlijk iets wat iedereen over alles kan zeggen. En Jojanneke vraagt alleen waarom níét, en niet waarom soms wèl. Jojanneke is maar in één ding geïnteresseerd, en dat is laten horen hoe slècht alles is. Er komt geen vraag wat dit nou allemaal de moeite waard maakt. Dat zou ik over tippelzones namelijk best willen weten. Mensen doen dingen om hun eigen redenen, en Jojanneke gaat eraan voorbij.

Als volgende ga ik even in op Wendy. Dat is een bekende uit de zieligheidsindustrie. Ze heeft in kranten, bladen, boeken en reportages haar verhaal gedaan, telkens onder andere namen, telkens met een iets ander verhaal. Nu is ze bijvoorbeeld met geweld en doodsbedreiging gedwongen om te hoeren, en jarenlang in shock gebleven. Eerder zei ze dat ze gedwongen werd doordat haar loverboy bij haar dreigde weg te gaan als ze ophield met werken.

Wendy is een hele brutale. Ze bespeelt het publiek goed. De meeste van die meiden hebben veel coaching nodig van bijvoorbeeld Linda, Anita of Anke, om het verhaal van de sekte goed te brengen. Wendy is slimmer, en kan het zelf, en weet wanneer ze moet schokken, en wanneer ze juist moet meegaan met de mening van de luisteraar. Het heeft haar een enorme schadevergoeding opgeleverd van een rechter die ze goed bespeelde, ondanks haar rammelende verhaal.

Deze Wendy zegt dat ze vijfhonderd man per week verwerkte. Dat is idioot. Zelfs het lopendebandwerk achter de ramen levert niet zoveel klanten op. Daar haalt een goed draaiende meid misschien dertig tot vijftig man per week, in de goede oude tijd. En die moeten daar veel vaste klanten voor vasthouden. Zoals Wendy het beschreef, zou ze geen vaste klant krijgen. Het bestaat niet, het kan niet, en Jojanneke wil het maar wat graag geloven.

Jojanneke brengt het geil: "Zesenzestigduizend zwetende, hijgende mannen die klaarkomen in je, op je. Ik kan me geen voorstelling maken van het getàl." Het is ellendeporno op zijn meest porno. De twintig tot dertig man per dag waar Wendy over opschept zijn niet waar te maken. Maar het is een lekkere geile leugen, omdat het minder erg lijkt als wat ze moet doorstaan iets is wat elke vrouw weleens op een wilde dag heeft gedaan. Wie heeft niet vier nummertjes op een dag aangekund? En je kunt het trainen.

Wendy wil dat we niet denken dat ze dom is. Dat is natuurlijk lastig, want de hele toestand die ze beweert, over dat ze bedreigd en gedwongen is, zonder dat ze eraan kon ontsnappen, voor járen, laat mensen wel denken dat je erg hulpeloos en dom moet zijn. Maar dat idee is ze zat. We moeten wel geloven dat ze zelfs tijdens haar slavernijvakanties niet op een idee kon komen om weg te komen, maar niet dat ze dom is.

Ze klaagt dat denken dat slachtoffers dom zijn een stigma is. Dat zal best. Intussen bouwt ze wel flink mee met het stigma, waarvan ze wéét dat het onterecht is, over een prostitutie waar repressie op moet. Daar geeft ze niks om, want alles draait om haar. Dat zie je vaak bij loverboymeiden. Ze neemt er wel een risico mee, want er kunnen dan best mensen zijn die zich afvragen hoe iemand die niet oliedom is toch zo lang passief blijft.

Ook Wendy komt met het overlevingsmechanisme waar Linda de afgelopen tijd mee komt. Die twee zijn twee handen op één buik, dus dat is niet heel raar. Het is mode in verbiedertjesland. Ze kon andere meisjes niet vertrouwen, want die zitten volgens haar allemaal in dezelfde situatie. Ze kon niet met politie praten, want haar pooier was te gevaarlijk. Die uitspraak krijgt sowieso nog een keer een eigen stukje.

Er zijn altijd smoesjes. Die smoesjes worden nooit kritisch bekeken. Ze worden ook alleen binnen de prostitutie geaccepteerd, want daar mag alles fantasie zijn. Die meiden rekenen erop dat ze smoesjes kunnen vertellen aan iemand die die smoesjes gretig gelooft, en dan is er geen houden meer aan. Als je kritische vragen hebt, klappen ze dicht. Daar willen ze niet aan beginnen. Want echte antwoorden zijn er niet.

Wendy was in shock. Wendy werd langzaam gekneed. Wendy werd in de gaten gehouden. Dus Wendy kon niets. Járenlang. En al die klanten merkten niets. Zeiden niets. Boden geen hulp aan. Dat is niet hoe ik klanten ken. Die gaan soms best ver om te helpen, om te redden. Zelf kon ze ook niet ontsnappen, kon niets aan de politie vertellen, kon niets doen. Dat gaat een beetje ver om te geloven. Niemand is zo passief.

Ze beweert niet alleen dat ze vijfhonderd klanten per week kreeg, soms méér, maar ook dat ze bij de GGD bot ving. Daar ging ze uitgescheurd naartoe, en die keken even en stuurden haar weg met verdovingscreme. Nou moet je eigenlijk gewoon naar de dokter als je scheurtjes hebt, maar de GGD is bepaald niet makkelijk met verwondingen. Ze behandelen je niet als doorgewinterde hoer, maar juist als burgermeid.

Dat betekent dat je kut wordt behandeld alsof je een pril maagdje bent, en het ding een soort wond is waar je liefst een pleistertje op moet doen. Dat je met een serieuze wond daar aankomt en ze er makkelijk over zijn gebeurt niet. Je hoeft maar een beetje beurs te zijn en ze zeggen al dat je weken kuis moet zijn. Als de GGD zo makkelijk doet, was er dus niets met haar doos aan de hand. En dàt geloof ik best.

Ze mocht niet stoppen, ondanks het uitscheuren, omdat ze haar kamer kwijt zou raken. Dat is natuurlijk onzin, zolang je de kamer maar betaalt hou je hem. Het maakt de exploitant niet uit. Dus werkte ze door. Bij iemand die ècht gewond zou zijn, zou dat heel snel tot levensgevaarlijke ontstekingen leiden. Dat gaat snel helemaal mis. Daar horen we niet over. Dus hoe erg was het dan? Mijn huisarts maakt zich door al mijn vragen weer een beetje zorgen over me.

Wendy heeft eerder geklaagd dat ze niet meer naar mannen kan kijken zonder te lonken. Dat zien we niet echt terug als we haar met Jojanneke over de Wallen zien zwerven. Daar is ze stug en ongemakkelijk, en weet ze zich geen houding te geven. Als een man niet gefilmd wil worden, en zijn hand over de lens van de camera doet, weet Wendy meteen dat dat een pooier was. Niet vóórdat hij dat deed. Gek hè? Effect zoeken, heet dat ook wel.

Niet alleen komen de meisjes slecht geblurd in beeld, een man met een markante tatoo op zijn gezicht komt flink langs de camera. Waarom hij, ongeblurd, duidelijk niet op zijn gemak, wordt gefilmd, weet ik niet. Hij is ingepakt als een toerist, en is duidelijk niet op zijn plek. De suggestie is wel duidelijk. Hij moet "de enge man" zijn waar we verdenkingen bij hebben. Luister maar naar de muziek.

Genoeg over Wendy, er komt meer nog. Zoals Denise. Denise is een bekende uit het verbiedertjescircuit. Ze werkt met Exxpose, en komt graag voor ze spreken. Lang geleden was ze al op het scherm, toen als iemand die dweepte met het beeld van de gevallen vrouw, met de verloren ziel. Nu wat jaren, en heel wat drugs, later, is ze een onstabiel, zenuwachtig mensje, dat haar mond vol heeft van de prostitutie en van Jezus.

Het rare is dat in dit EO-programma er helemaal níéts te horen is van haar band met Jezus, die haar volgens haar heeft laten inzien dat het allemaal verkeerd was met haar hoerenleven en haar eruit heeft geholpen. Normaal gaat àlles zo'n beetje daarover met haar. Nu horen we er geen woord over. Ik was echt verbaasd. Het leek me precies wat de EO zou willen vertellen. Behalve als ze hun religieuze motivatie willen verstoppen.

Denise wordt aangekondigd door te zeggen dat er meiden bestaan die wèl vrijwillig instappen, en dat zij er zoéén is. Jojanneke zègt niet dat ze een normaal voorbeeld is van vrijwillige meiden, maar ze laat het wel zo lijken. En daar houdt het niet mee op. Jojanneke en Denise dansen een dans, waarbij Jojanneke de leidende vragen stelt, en Denise precies de stereotype dingen zegt die Jojanneke wil horen. Het is haast liefde.

Het verhaal van Denise is zover verknipt dat het niet goed meer te volgen is. Ze was kennelijk ooit begonnen op de tippelzone, toen kwam ze een jongen tegen, en die heeft haar na één dag "achter de ramen gesmeten." Wanneer en hoe de dwang zat, is nietzo duidelijk van wat we horen, want volgens haar begon het vrijwillig, maar werd het niet meer vrijwillig toen het het enige was waar ze goed in was.

Over zichzelf komt ze niet erg uit de verf, maar ze is wel héél duidelijk als ze over de rest van ons praat. Als Jojanneke vraagt of haar slachtofferverhaal geldt voor alle vrouwen in de prostitutie, zegt ze heel duidelijk ja. Als Jojanneke haar vraagt of dat ook zo is bij de vrouwen die zelf zeggen dat ze "stoere vrouwen" zijn en het "gewoon prima" is, zegt ze dat ze alleen naar zichzelf hoeft te kijken, om te zien dat het daar óók allemaal slachtofferschap is.

Ze beweert met een vrome snoet dat er achter al die vrouwen die zeggen dat ze onafhankelijk zijn mannen zitten die ze slaan en hun geld afpakken, en dat als je ze een keer ziet zonder make-up, je de pijn en het verdriet ziet, en de blauwe plekken. Kennelijk weet ze niet dat blauwe plekken moeilijk wegschminken zijn. Ze beweert dat we het wel zeggen, maar dat we éígenlijk allemaal toch niet zo vrijwillig zijn. Zij was immers ook zoiemand die zei dat het een eigen keus was. Precies wat Jojanneke wil horen.

Zoals iederen die roept dat ze ons een stem willen geven, maakt Jojanneke ons liefst monddood. Luister niet naar die hoeren, want eigenlijk weten ze niet eens wat ze vinden. Ze willen in onze naam spreken, en daarvoor is het heel belangrijk dat we zelf monddood zijn. En als je ons niet kan verbieden om te praten, dan werkt het met gestigmatiseerde mensen als hoeren héél goed om een verhaaltje te bedenken waarom je vooràl niet naar onze eigen stemmen moet luisteren, want natúúrlijk vertellen we niet dat we gedwongen worden.

Van Denise horen we weer eens over de abortus dwingende pooier. Dat is in het midden en eind van het vorige decennium een beetje een hype geweest, er praatten toen heel veel loverboymeiden over. Die loverboys zorgen niet dat ze de pil slikt, of dat ze een spiraaltje of een sterilisatie neemt, maar laten haar eerst zwanger worden, en dwingen haar dan tot een abortus. Dat is heel raar, maar het klinkt erg, zielig, en geil, dus mensen willen het geloven. Daar zit ook wat Christelijks aan.

Volgens haar maken exploitanten misbruik van de situatie. Ik ben geen vriend van de exploitanten, maar dat slaat dus nergens op. Exploitanten krijgen hun kamertjes wel vol, en ze krijgen hun geld wel, daar hoeven ze geen gedwongen meiden voor te vinden. Die zorgen alleenmaar voor een enòrm risico dat ze hun vergunning kwijtraken! Het slaat dus nergens op om te denken dat exploitanten er voordeel van hebben.

Denise wordt geïnterviewd terwijl ze in een spiegel staart. Jojanneke doet veel met spiegels. De neppooier wordt in een gebroken spiegel, en ooknogeens geblurd, gefilmd. Denise in een gewone spiegel. Jojanneke is niet zuinig met symboliek. Aan het eind vraagt ze zelfs aan Denise wat het met haar doet dat ze zichzelf zo in die spiegel ziet. Volgens Denise maakt het haar kapot. Het klinkt aangrijpend, maar het is niet zinnig.

Jojanneke zegt dat er veel gegoocheld wordt met cijfers. Dat is zeker waar. De cijfers waarmee gegoocheld wordt komen eigenlijk nooit uit goed onderzoek. Ze gaat dus informatie halen. Bij universiteiten? Onderzoeksinstellingen? Bovenkerk? Altink? Wagenaar? Siegel? Sekswerk Nederland? Nee, ze gaat het vragen bij het OM. Waarom zou ze daarheen gaan? Die doen toch geen onderzoek, die bestaan toch alleen om te straffen en mensen in toom te houden? Maar die vraag beantwoordt zichzelf.

We zien Warner ten Kate, het opperhoofd mensenhandel bij het OM. Het interview wat we zien is maar een stukje van wat er echt is besproken. Een uitgebreider interview staat ook op Jojanneke's website. Dat is erop gekomen toen de Twitterhoeren haar het vuur aan de schenen legden over waar ze haar getal van zeventig procent dwang vandaanhaalde. Dat langere interview is erg nuttig. Kijk maar!

In het langere interview, iets meer dan tien minuutjes, zien we hoe kleinzielig ten Kate over prostitutie denkt. Hij legt uit hoe hij alles baseert op zijn afkeuring over het vak, dat hij baseert op zijn eigen inschatting van hoe een vrouw het hoort te vinden. Er is geen ruimte in zijn kop voor andere ideeën dan die van hemzelf, er is geen ruimte voor andere perspectieven of ervaringen. Hij past heel goed in het OM.

Omdat niemand het OM wat kan maken, kijk maar naar Demmink, hoeft hij ook niet de ideeën los te laten waar de andere verbiedertjes intussen niet meer mee over straat durven. Nog steeds komt hij met het getal van zeventig procent wat "ooit becijferd" is in het Schone Schijn-rapport, waar intussen zoveel over bekend is geworden dat de meeste mensen liever andere cijfers en schattingen gebruiken. Het OM maalt daar niet om.

Toch is het gek dat hij daar nog aan vasthoudt. Hij is het opperhoofd geweest van de razzia's op hoeren, waarbij honderden meiden binnenstebuiten zijn gekeerd op zoek naar mensenhandel. Die razzia's werden goedgepraat door te zeggen dat ze waren om zicht te krijgen op de misstanden. Er is nooit één slachtoffer bij zo'n razzia gevonden. Als hij eerlijk zou zijn, zou hij nu aanhangen dat de schatting dicht in de buurt van nul procent moest zijn. Maar dat wil hij niet.

Hij komt nog steeds met de pooiertechnieken die nergens op slaan. Hij komt met het fabeltje dat je een vrouw verrot kan slaan en dan met een ijsbadje ze geen spoor van mishandeling laat zien. Raar dat er geen ijsbadjes zijn in ziekenhuizen. Hij heeft het over gepretendeerde verliefdheid, netzoals rechters elke relatie een neprelatie noemen als het om hoeren gaat. Hij komt met het bizarre verhaal over hondjes die aan de hoer worden gegeven als drukpunt. Elke roddel is goed genoeg.

Ten Kate beeldt het behoorlijk smerig af, en vraagt dan retorisch of vrouwen dat wel willen? Want wie zou dit willen voor zijn dochter? Hij vindt dat we het beeld van de mondige krachtige prostituee kunnen verlaten. Want dat is niet het beeld wat zijn OM in de papieren aftekent. Hij gelooft heilig in het beperken van de gelegenheid voor mensenhandel door gelegenheid voor prostitutie te beperken. Dat je de meiden dan in de illegaliteit duwt is een drogreden, utrecht toont dat volgens hem aan.

Waar gaan die meiden dan heen? Nou, kennelijk kunnen die volgens ten Kate voor een heel groot deel gewoon verdampen. Hij kan ze niet eens als mensen zien die ergens heengaan nadat je ze wegwerkt. Voor hem bestaat zo'n vrouw niet als meer dan een doorn in zijn oog, en als ze die doorn in zijn oog niet meer is, bestaat ze voor hem niet meer. Ja, ik geef het simpel weer, en ik ben ongenuanceerd. Maar heb ik ook ongelijk dan?

Hoererij vindt hij tegen de menselijke waardigheid, en hij wil het zoveel mogelijk terugdringen. Het moet volgens hem nog net mógen, maar dan moet de keus voor het werk ook ècht een goedgekeurde eigen keuze zijn, niet financiëel, of door vermeende verliefdheid, of een slechte jeugd. Dan zou het niet moeten kunnen. Anders heb je geen recht volgens ten Kate om te beslissen of prostitutie een goeie oplossing voor jou is. Want hij vindt het geen normaal beroep, het ligt aan de zijkant van de maatschappij, en je hebt geen opzegtermijn van twee maanden. Natuurlijk niet, Warner. Dat zou mensenhandel zijn.

We krijgen een lovergirl te zien. Een meisje dat vanaf haar veertiende andere meiden ronselt voor de prostitutie. Die zich een beetje opblaast, en een heel stoer verhaal maakt waar heel weinig geloofwaardigs in voorkomt. Ze weet niets meer dan wat je van een loverboy-voorlichting kan meenemen, en ik denk dat er ook niet meer achter zit dan dat. Er zit een opgefokte meid te praten over dat ze hard is. Die heeft een vaderhand nodig.

Deze lovergirl is een afwijking. Misschien, tenminste. Alle andere mensen hebben namelijk met dezelfde zieligheidsindustrie te maken. Ten Kate heeft temaken gehad met het inhuren van van Goch om rechters voor te lichten over mensenhandel en prostitutie. De neppooier komt van haar sekte af. Wendy en Linda schuiven elkaar schnabbels toe, en hebben persoonlijk contact. Denise komt van de meisjes van Exxpose. Die kennen elkaar ook. Ze zijn allemaal veteranen van de media. Zelfs de moeder die op haar dochter jaagt. Ookal leek die meer met Anita de Wit verbonden. Al spreekt ze loverboy wel uit als lofferbooi, netzoals Linda.

Omdat deze lovergirl als enige nieuw is, trok ze wel mijn aandacht. Mijn computergoeroe heeft de blurring van het beeld afgehaald, en inderdaad zag ik een nieuw gezicht. Het verhaal wat ze vertelt heeft ook een andere structuur dan die van exxpose of van Linda. Het lijkt veelmeer op dat van Maria Mosterd, maar dit is niet Maria Mosterd. Het is wel dezelfde onzin, en er wordt op dezelfde manier kritiekloos mee omgegaan.

Meisjes van veertien zitten niet in clubs of achter de ramen. De klanten willen ze niet, en de controles zijn overal en bijna de hele tijd. Dat gaat nooit lukken. Pooiernetwerken zijn economisch niet haalbaar, en ze bestáán danook niet. Het meisje begrijpt niets van prostitutie, komt niet met verhaalstukken die een insider belangrijk zou vinden, en komt wel met dingen die je niet zou zeggen als je iets van het wereldje wist.

In plaats daarvan hebben we wéér een piepjong meisje met een machtspositie binnen een divers en agressief misdaadnetwerk, die dreigende taal uitslaat over dat mensen niets meer zijn als ze zich onderwerpen. Er zit een raar verhaal bij over een dramatisch moment dat een meisje moet kiezen voor altijd onderworpen aan het netwerk te zijn, of te vertrekken. Klinkt romantisch, maar het is onzinnig.

Er is wel iets met die meid. Ik denk dat ze veel gepest is, en daar een verhaal bij bedenkt. Sommige stukken maken haar echt emotioneel, maar er is zoveel in haar verhaal geknipt, dat je niet weet wat ze nou echt heeft verteld. Ze doen niet eens moeite om het knippen te verbergen, er is een stukje waar door een sirene in de achtergrond heen wordt geknipt. Het kan ze niet eens schelen dat je makkelijk hoort dat er wordt gerommeld. Het gaat alleen om de emotionele impact.

Ik sla bijna de hoerenloper over die even in een tentje op een ramenbuurt wordt geïnterviewd. Hij zegt hetzelfde wat al die klanten zeggen, die ook TV kijken, en de media achternalopen. Wie hij heeft gezien, dat zijn geen slachtoffers. Wat je zelf ziet is moeilijk om rare dingen over te denken. Maar wat hij niet ziet, daar gelooft hij de verhalen van slachtofferporno wel over. Want dat weet iedereen toch.

Is het genoeg, jongens? Mijn vingers doen zeer van het typen en het schrijven, en ik heb geen overzicht meer op al mijn aantekeningen. Dit kleine uurtje TV zit zo bomvol met foute en gewoon valse dingen, dat ik niet alles kan beschrijven. Het gaat maar door. En er moeten nog twee shows komen. Ik vraag me af hoe ze het verder kunnen pushen dan dit, want dit was wel erg.

Het heeft Jojanneke twee jaar gekost om deze documentaire te maken, en ze zegt dat ze met tientallen hoeren heeft gepraat. Toch zien we wéér dezelfde gezichten, horen we wéér dezelfde verhalen, dezelfde onzin, en dezelfde kritiekloze vragen. En helaas gaan mensen, die niet het nieuws in de prostitutie bijhouden, niet zien dat het oude koek is, die denken dat het een bevèstiging is van wat ze zich nog herinneren uit vorige shows, artikelen en boeken. Ze worden weer genept, met dezelfde slappe verhalen.

Volgende week zal het wel over porno gaan, want we zien hoe Bobbie Eden zich laat pooieren door Jojanneke.


EDIT:
De andere delen van de serie heb ik ook gerecenseerd:
Jojanneke in de prostitutie
Jojanneke in de prostitutie, deel 2
Jojanneke in de prostitutie, deel 3
Jojanneke in de prostitutie, het laatste deel