Waarom ik zo op mijn privacy let

Dit word best wel een moeilijk stukje voor mij. Ik had het willen schrijven afgelopen juni, maar ik blijf er maar aan prutsen. Ik wil niet te herkenbaar zijn, voor je het weet heb ik teveel verteld. Aan de andere kant wil ik het wel graag vertellen. Het is een emotioneel stukje voor mij, want er zijn dingen geweest die me veel pijn hebben gedaan.

Ik heb dit stukje aan mijn geldmannetje laten lezen, en die had zoveel verwijderd, dat je he niet meer kan begrijpen. Er staat nu meer in dan wat hij veilig vind, maar ik vind het tè belangrijk dat ik het kan vertellen. Ik neem het risico bewust, maar ik ben wel een beetje bang. Wat er nu nog staat is echt minder dan de helft dan wat het eerst was. Dat vind ik eigenlijk heel jammer.

De eerste die wist van mijn prostitutie was mijn vriendje, die had ik gewoon alles verteld. Hij was naar de hoeren geweest, ik verwachtte dat hij dan wel begrip kon hebben voor mijn keus. Hij wou er niets over horen, hij wou dat ik het niet deed. Als ik het wel deed, wou hij dat ik er niet over vertelde. Onze relatie ging al snel mis, ook al was ik gestopt. Niet alleen daarom, maar ook omdat ik ontdekte dat hij niet met me mee kon groeien.

Mijn zussen en ouders heb ik het ook verteld. Mijn zussen waren wel geschrokken, maar die hebben het snel al geaccepteerd. Ze zijn er soms zelfs nieuwsgierig naar. Ze zullen me nooit laten vallen, dat merkte ik toen nog niet zo maar nu wel. Als ik met ze uitga of ga statten, kan ik alles vertellen wat me bezighoud, en ze lezen hier ook mee.

Mijn ouders hadden er meer problemen mee. Mijn vader heeft er minder problemen mee dan mijn moeder, hij maakt zich vooral zorgen over mijn veiligheid. Mijn moeder vind het moreel niet kunnen wat ik doe. Ze legt het snel bij God neer. Ze heeft het verteld aan onze predikant, die me een paar keer heeft gebeld om me terug te laten keren, want volgens hem ga ik naar de verdommenis. Hij snapt er niets van, dat merkte ik al snel. Ik geef minder om wat de predikant vind dan mijn moeder, ik vind hem vooral een moeilijke bemoeial.

Ik heb me door mijn ouders niet laten tegenhouden. Ze hebben me aan het nadenken gebracht, maar ik heb mijn eigen weg gekozen. We hebben er vrede over gesloten, maar ik vertel ze er niest over. Dat zou te pijnlijk zijn voor mijn moeder. Mijn vader hoeft alleen te weten dat ik veilig ben, dan is het voor hem genoeg. We praten over alles behalve mijn werk. Ik vind dat ik geod contact met ze heb.

Vrienden waren een veel grotere teleurstelling. Bijna al mijn vriendinnen hebben me met hun nek aangekeken toen ik het had verteld. Het was al heel snel bij iedereen die ik kende, bekend. Ik had helemaal niet doorgehad dat er zoveel haat tegen prostituees bestond. Er is nog maar één koppeltje over van alle vrienden die ik toen had, dat zijn een ander soort mensen. Daar heb ik nog steeds fijn contact mee. Ik merk wel dat ze helemaal niet nieuwsgierig zijn naar mijn werk. Als ik het erover heb, ook al een klein beetje, dan worden ze ongemakkelijk van me. Misschien doen ze alsof ik het niet doe, of misschien kunnen ze zich gewoon geen houding geven.

Sommige van mijn mannelijke vrienden wouden meteen met me naar bed, toen ze ervan hoorden. Ze verwachtten dat ik het wel met hen zou doen, en nog gratis ook, als vriendendienst. Dat vond ik een hele rare reactie, maar ik heb het vaker gezien! Als je vraagt waarom ze dat zo denken te kunnen doen, zeggen ze dat je toch een hoer bent, en die geven toch niets om seks. Ik vind dat belachelijk, ik begrijp niet hoe je bij die gedachte komt.

Dit zijn pijnlijke dingen geweest, maar het was niets vergeleken bij de reacties van vreemden. Toen ik begon met thuisontvangst, deed ik dat vanuit mijn eigen huis. Ik was pas net van een vriendje af, en ik had met hem samengewoond in een gehuurde ééngezinswoning. Daar had ik een kamer speciaal ingericht met nieuwe meubeltjes van de IKEA, en dat zou mijn nieuwe peeskamertje worden. Ik vond het heel spannend. Toen de eerste klanten goed waren gegaan, was ik blij met mijn keuzes.

Ik voelde me alsof ik de hele wereld aankon. Ik werkte voor mezelf, iets waar ik echt goed in was, en ik hoefde niet meer de schijn op te houden. Het is toch een stiekem wereldje, en ik was nu niet meer in muffe clubs of in die ramenstraten. Die ramenstraten hebben toch een moeilijk sfeertje. Nu had ik een frisse eigen plek met leuke warme kleuren, en ik hoefde me niet meer met bazen of raamverhuurders bezig te houden. Dat vond ik erg fijn, en ik was echt overmoedig.

Na een paar weken kwam een buurvrouw erachter. Ik vertel niet hoe, maar het was omdat ik te open was. Daarna kwam ze niet meer bij me over de vloer, en ze ontweek me. Al heel snel wist de hele buurt het. Het was heel duidelijk dat er naar me gestaard werd, en ik werd ontweken.

Het begon ermee dat er mensen waren die "hoer" naar me schreeuwden. Ik probeerde dan in discussie te gaan, maar er werd gewoon niet naar me geluisterd. Ik kon niet eens met ze praten. Een paar dagen later vond ik mijn auto met schade. Ik kan niert vertellen wat voor. Dat vond ik heel bedreigend. Ik kreeg soms telefoontjes van de jongeren in de buurt die me uitscholden. Ze giechelden erbij, dus het waren stomme geintjes, maar voor mij deed het pijn.

Mijn fietsen zijn een paar keer vernield, en er is graffitti op mijn huis gespoten. Dat was bedreigend, maar het ergste was met Sint-Maarten. Toen stond ik een paar keer in de deur van mijn huis met een grote plastic zak met fruit en snoep, maar de ouders leidden hun kindertjes weg van mijn deur. Er werd wat over me gefluisterd, en dan weet ik het ook wel. Ik vond dat heel pijnlijk, want Sint-Maarten was in onze buurt best wel een fijn feest. Ik heb heel hard gehuild die avond.

Ik begreep nog steeds niet hoe heftig de haat kan zijn, dus ik had het idee om opnieuw kennis te maken met de buurt, en iedereen voor een feest bij mij thuis uit te nodigen. Dan dacht ik dat ze wel zouden zien dat ik gewoon een leuk mens ben, en dat ze niet zo moeten doen. Ik heb dus op een hele leuke en persoonlijke manier de mensen uit de buurt uitgenodigd. Ik vertel niet hoe, want dat mag niet van mijn geldmannetje, maar ik heb er veel moeite voor gedaan.

De dag van het feestje heb ik de hele dag in de keuken gestaan voor alle hapjes. Ik zong liedjes, en ik was heel opgewonden en een beetje gespannen. Ik vond het toch wel een beetje eng. Vanaf zes uur was iedereen welkom. Ik had zelfs slingers opgehangen, en meubels uit de woonkamer naar boven gebracht zodat er plek was.

Er kwamen een oud paar van een paar huizen verder, en twee alleenstaande mannen. Ik had tientallen gezinnen uitgenodigd. Nadat de mannen weg waren, heeft de oude vrouw me verteld dat zij twee het niet erg vonden wat ik deed, maar dat er veel mensen in de buurt kwaad over me spraken. Zij legde me uit hoe erg de haat was. Er waren al initiatieven, om me de buurt uit te krijgen.

Die nacht heb ik weer gehuild, en de volgende ochtend kwam ik beneden met een kater. Al het eten wat ik had gemaakt, stond bijna onaangeraakt, en er lag hondenpoep op mijn mat. Ik heb toen op mijn trap gezeten, en ik voelde me helemaal leeg. Pas 's avonds kreeg ik huilbuien, omdat ik me zó machteloos voelde. Er waren veel meer mensen die een hekel aan me hadden dan ik gedacht had. Ik voelde me toen best wel bedreigd, maar ik wou me niet gek laten maken. Ik was van plan om gewoon door te gaan, en ze moesten maar aan me gaan wennen.

Dat lukte een paar dagen wel, maar toen kreeg ik opeens politie aan de deur. Die vertelden me dat er meldingen waren geweest van prostitutie-overlast. Het kwam eruit, dat ze melding aan het maken waren, van elke auto die ze niet kenden, en ze zeiden dat ze geluidsoverlast van me hadden. Dat was niet waar, want die agenten konden dat ook niet horen. Maar er waren meldingen, en ik moest ervoor zorgen dat er geen overlast zou zijn. Die agenten kwamen nog een paar keer terug.

Ik kreeg ook brieven van de woningbouw, dat ik geen toestemming had om dat te doen in het huis, en dat ze me eruit zouden gooien als ik door zou gaan. Er stond ook in dat er klachten over me waren geweest. Ik ben toen wel erg geschrokken, en na de tweede brief ben ik opgehouden. Ik kon gelukkig meteen aan het werk in de club waar ik weg was gegaan.

Terugkomen in de club ging best goed, de baas was blij dat ik er weer was. Toch voelde ik me nog meer gevangen dan ooit, want ik wist dat ik niet meer verder kon voor mezelf. Het voelde alsof ik uit de gevangenis was ontsnapt, en weer gepakt was. Mijn keuze leek te zijn tussen de club, of de prostitutie uit. Dat voelde niet fijn.

Het hielp niets, want er bleven klachten komen over prostitutie-overlast. De politie kwam ook weer, en nu soms voor een dichte deur. Dan word je uitgenodigd om op het buro te komen praten. Als je dan zegt dat je er gewoon niet was, en dat je dus een onzinklacht hebt gekregen, krijg je ze niet mee. De brieven van de woningbouw gingen ook door.

Ik kreeg op een dag opeens een hele groep agenten aan de deur, met iemand van de electriciteit, iemand van de woningbouw en iemand van de gemeente. Dat was geloof ik hoe het ging, want het was heel plotseling. Die kwamen mijn huis binnen met een bevel tot binnentreden, omdat er gemeld was dat er een wietplantage in mijn huis was. Pas toen ze mijn hele huis hadden bekeken, gaven ze toe dat er niets was. Ik was in tranen, en de politieman vroeg me toen waarom er melding kon zijn gemaakt.

Toen ik aan de agent vertelde dat ik dacht dat het kwam doordat ze wisten dat ik een hoer was, zei de man van de electriciteit "Ja, dat krijg je dan" Gelukkig heeft de politieman toen iedereen anders mijn huis uitgestuurd, want ik was helemaal geknapt. Hij heeft met me besproken dat ik kon navragen bij de politie wie er over me hadden geklaagd.

Ik ben naar het buro geweest, en ik heb met heel veel moeite de inzage in de dossiers aangevraagd. Ik kreeg een pak papier toegestuurd. Het waren gezinnen waarvan ik het niet verwacht had. Hele nette mensen, waar ik nooit van verwacht had dat ze haat konden voelen. Het was een klap voor me, ik dacht dat het de tokkies van de buurt zouden zijn. Ik las dat er zelfs klachten waren gekomen, dat ik kinderen uit de buurt seksueel misbruikte. Toen ik dat las ben ik opgehouden, want ik wou niet nog meer lezen waarvan ik overstuur raakte.

Toen kwam er een buurtwerker met me praten. Die wou dat ik verhuisde. Ze was heel zacht met me aan het praten, en ze deed alsof ze me nooit tegensprak. Maar ze was alleen maar bezig om me zover te rkijgen, dat ik verhuisde. Dat zorgde ook dat ik me niet welkom voelde, ik was bang dat ik mijn huis zou uitgezet.

Het groeide opeens boven mijn hoofd, er was vanalles aan het gebeuren dat ik niet in de hand had. Ik was opgehouden met thuiswerken, en dat hielp niet tegen de aanklachten. Ik ben een huismus, ik vind mijn huisje heel belangrijk. Verhuizen wil ik eigenlijk nooit. Het duurt maanden voordat ik me thuis ga voelen ergens op een nieuwe plaats. Ik had het gevoel dat ik overspoeld werd, en dat het nooit meer goed kon komen.

Ik begon brieven te krijgen van de Belasting, die meldingen hadden ontvangen. Ze zeiden dat ze aan gingen nemen dat ik veel geld per jaar had verdiend, en dat ik naheffingen en boetes zou krijgen. Ik had mijn belastingen inderdaad niet betaald, want er word veel zwartgewerkt, vooral toen. Ik raatke in paniek van de bedragen, want dat had ik helemaal niet verdiend. Ik kon de belastingschulden niet betalen, zelfs als ik alles had bewaard wat ik met de prostitutie had verdiend. Ik had wel geldmannetjes gehad, maar die waren niet zo goed geweest. Die hadden me slecht geadviseerd, en eentje had me zelfs bestolen. Ik ging op zoek naar een goede geldman.

Ik vond eerst weer een slechte, en die heeft me geholpen om te schikken met de belastingdienst. Dat betekend dat je minder betaald, in ruil voor het feit dat zij dan niet alles moeten bewijzen. Mijn geldmannetje van nu vind dat ik een hele slechte deal heb gehad. Volgens hem, heb ik de Belasting alles gegeven waar ze voor hadden moeten vechten bij de rechter. Ik heb er jaren voor gewerkt om al mijn schuld weg te werken. Na zo'n schikking kan je namelijk niet zomaar meer terug.

Op een dag liep ik over straat. Ik had een paar dagen daarvoor met mensen gepraat over dat ik het niet meer deed, en heel netjes gevraagd of ze me met rust konden laten. Ik hoopte dat het nu goed zou komen. Ik werd op straat, op klaarlichte dag, opeens aan mijn paardenstaart getrokken. Het was zó hard, dat er een pluk haar loskwam. Het deed echt pijn, en ik draaide me om. Ik zag twee vrouwen weglopen, en één zei: "Kankerhoer!"

Ik vroeg impulsief waarom ze dat deed, en ze draaiden zich om naar me en kwamen vlakbij me staan. Het enige wat er gezegd werd, was dat ik een kankerhoer was, en of ik ruzie zocht. Ik keek naar die twee vrouwen, en naar hun dunne lippen en felle ogen. Ik kende ze als gewone moeders die in de buurt woonden, ik herkende ze van op de bakfiets of met het hondje langs het park. Ik dacht toen:"Als ze een mes had, stak ze me nú neer.

Toen ben ik weer met de woningbouw gaan praten, en die hebben me een neiuwe woning aangeboden. Ik kreeg weer een klap, toen ik zag dat ze me in een Vogelaarwijk wouden stoppen. Toen heette dat nog niet zo, maar dan ken je het wel. Ze vonden dat ik daar meer op mijn plek was. Ik heb mijn trots ingeslikt, en ik ben verhuisd. Ik verhuisde terwijl er een haag van mensen me aan stond te staren. Het was een heel dreigend gevoel. Het was wel waar, in mijn nieuwe buurt wist iedereen meteen al dat ik een hoer was, en er werd niet moeilijk over gedaan. Ik vond het juist moeilijk, met al die ruzies midden in de nacht, en de buurtjes die gestolen scooters verbouwden in de tuin.

Ik dacht bij mezelf, ik heb een paar maandjes terug besloten om volwassen te worden, dus dat moet ik maar eens gaan doen. Daar schrijf ik maandag wel over door.