De vergeten telefoon

Ik was met een klant bezig. Hij is een hele normale klant, met hele normale wensen. Hij heeft een hele normale pik, en al het andere is ook normaal. Dat zijn van die klanten waarmee het fijn en makkelijk werken is. Je hebt wel een beetje een saaie dag als dat je enige klanten zijn, maar niet elke dag is spannend. Ik hoop vaak wel een beetje op een normale klant, want ik kan er precies lekker mee werken, met een soort routine. Dat heb je in je dagelijkse werk toch wel nodig, anders zou het echt te vermoeiend worden.

Het moet met mijn werk nooit teveel routine worden, want anders ga je je niet genoeg meer van je werk aantrekken. Het moet wel leuk werken blijven, dus je wil er wel altijd je aandacht bijhebben. Als je teveel routine hebt, dan ga je dagdromen of word je afgeleid. Je moet het natuurlijk bij de klant houden. Sommige vrouwen gaan tever in hun routine. Ik begrijp het wel, want een klein beetje routine maakt het werk veel makkelijker. Je weet wat er gaat komen, en wat er gaat werken. Als je drie, vier of vijf klanten per dag hebt, kan je niet iedere keer wat origineels blijven doen, week na week.

Ik was hem aan het pijpen, en ik hoorde een ringtoon afgaan. Dat gebeurd wel vaker, iedereen heeft zo'n ding, en de meeste mannen horen iets anders te doen terwijl ze bij mij zijn. Dan gebeurd het dus weleens dat zijn vrouw belt waar hij blijft met de boodschappen, of zijn maten waarom hij nog niet in het café is, of zijn baas die wil weten hoe lang zijn lunch nog duurt. Hij stoorde zich een beetje, en ik dacht dat het misschien een belangrijk telefoontje voor hem was. Ik hield dus even op, en ik zei: "Wil je even kijken wie het is?" Hij zei:"Dat is niet mijn telefoon.

Mijn telefoon was het ook niet, bovendien staat die op stil. We gingen natuurlijk gewoon door, maar die telefoon bleef maar gaan. Ik merkte dat hij het echt niet leuk vond, dus ik heb gezocht en het ding in de keuken gelegd. Hij lag in de hal, en hij was niet van mij. De klant zei dat hij ook niet van hem was. Iemand had hem dus laten liggen.

Ik werkte de klant netjes af, en ik bood nog mijn excuses aan. Hij ging weg, en ik ging naar de telefoon kijken. Er waren vijf belletjes geweest, met een vrouwennaam. Dan weet ik al meteen dat het zijn vrouw is. Maar goed dat ik die niet opneem. Ik kon op het schermpje niet de naam zien van wie hij was. Bij sommige dure telefoons kan dat wel namelijk. Er stond niet op welk nummer deze telefoon had, dus ik kon het niet op mijn computer opzoeken om te zien bij welke klant hij hoorde.

Het gebeurd wel vaker, dat klanten hun spullen bij mij laten liggen. Ik heb al jaren een gouden halsketting in een mandje met achtergelaten spullen liggen. Ik weet zeker dat die nooit meer opgehaald word, maar het voelt als stelen als ik dat ding zou verkopen. Ik heb pasjes, sleutels en telefoontjes in dat mandje liggen die de mannen hebben laten liggen. Ook van die dingen waarvan je denkt dat hij er wel voor terug zou komen, zoals een gouden horloge met een gravering van zijn afstuderen. Als ik weet waar iets vandaan komt, doe ik wel mijn best om het naar hem terug te krijgen, maar ik weet ook dat ik een man daar erg mee in de problemen kan krijgen.

Ik heb in zijn contacten gekeken, om te zien of er een werknummer of een ander nuttig nummer instond. Ik kon het niet vinden. Ik heb hem toen maar uitgezet, en in het mandje gelegd. Dan hoop je maar dat de klant ervoor terugkomt. Het is voor veel mensen belangrijk, en je kan ook al je contacten kwijtzijn als je hem kwijtraakt. Ik heb naar mezelf gebeld, om op de nummermelder te zien wie het was. De telefoon had nummermelding geblokkeerd.

Deze telefoon lag lekker tussen de andere, en er ging wat tijd voorbij. Als je niet binnen een week wat hoort, dan komt er meestal niets meer van afhalen. Bovendien, meestal weet je van wie iets is. De volgende keer dat de klant langskomt, kan je hem dan zijn spullen teruggeven. Ze vragen er haast nooit om, want ze weten meestal niet dat ze hem bij jou hebben laten liggen.

Een paar weekjes later wou een man een afspraak maken via de mail. Wat dan bijzonder was, was dat hij zei dat hij een nieuw nummer had, omdat hij zijn oude telefoon kwijt was. Deze klant was een klant die ik nooit opnam, omdat hij geen nummermelding aan had staan. Dat viel dus mooi op zijn plaats.

Toen hij langskwam, heb ik hem zijn telefoon teruggegeven. Hij was in tranen, zo blij. Hij had een snel wipje gemaakt voordat hij de kinderen van school ging halen, en hij was zijn telefoon vergeten omdat hij zijn handen vol had. Ik had dat ding niet gezien, het was pas de volgende dag dat ik hem gehoord had. Zo kreeg ik dat ding toch nog terug bij de eigenaar, maar dat was geluk hebben. Ik had hem niet die telefoon laten zien als ik niet al had gedacht, dat hij het was.

Je kan met een telefoon die je op straat vind, gaan bellen naar de contacten. Die kunnen je dan zeggen van wie die is. Dat kan je niet zomaar met een telefoon die bij mij ligt. De smoes die je verzint, kan verkeerd aflopen. Vooral omdat hoerenlopers vaak heel slecht kunnen liegen. Zolang hun vrouw niets vermoed, is er niets aan de hand. Als ze opeens wat denkt, dan zijn die mannen vaak niet vals genoeg om erom te kunnen liegen. Ik moet dus voorzichtig zijn. Ook met de privacy van mijn klanten.