"Jij bent Zondares, hè?" vroeg ze me, een beetje spottend lachend. Ik stond met mijn mond vol tanden. Ja, ik had er wel eerder over nagedacht wat ik zou doen als iemand me herkende, maar ik was gewoon helemaal verbaasd en helemaal onvoorbereid. Want ik had geen realistisch idee over wat het in zou houden als iemand me herkende, en wat ik dan zou moeten doen. Dus ik stond daar met mijn bek vol tanden, terwijl het voelde alsof mijn wereld instortte.
Het was een storm in een glas water. Dit was toen mijn blogje opeens superpopulair werd, en ik van een paar honderd lezers, bijna allemaal hoeren, opeens tienduizenden lezers kreeg binnen een paar weken. Google kon me opeens vinden, en dan gaat het héél hard. Dan krijg je ook dat mensen gaan zoeken naar je identiteit, en ik had me er een beetje over verkneukeld dat iedereen die dat deed zichzelf zo makkelijk om de tuin leidde. Ze waren bijna allemaal op zoek naar hun vooroordelen, niet naar de sporen die ik ècht achterliet.
Maar ik liet sporen achter. In heel persoonlijke, eenvoudige stukjes die ik jammergenoeg weg heb moeten halen. Om precies te zijn, toen ik thuiskwam van het bezoekje waar Chloe dat zinnetje zei bovenaan dit stukje. Het waren er nieteens veel. Ik was alleen naïef, en ik had er helemaal geen rekening mee gehouden dat er mensen zouden zijn met kennis van de branche, die de moeite wouden nemen om de sporen te volgen, en conclusies te trekken.
Sindsdien ben ik dus ook veel voorzichtiger geworden. Ik laat me helpen voor als ik per ongeluk iets niet zie wat toch gevaarlijk kan zijn, ik kies zelf mijn onderwerpen voorzichtiger. Ik schrijf bijvoorbeeld anekdotes alleen op als ik ervanuit kan gaan dat de mensen die in die anekdote betrokken zijn, zich niet meer kunnen herinneren wie ik ben. Bijvoorbeeld omdat het te lang geleden is, of omdat ze geremigreerd zijn, of omdat ze overleden zijn.
Dat vind ik jammer, want ik weet dat jullie anekdotes het leukste vinden. Dat zie ik heel duidelijk terug in hoe ik gelezen word, en hoeveel lezers van een stukje de volgende week weer terugkomen. Als ik mijn blogje zou moeten laten groeien, zou ik bijna alleenmaar anekdotes moeten schrijven, vooral als er een beetje geweld en wat expliciete opgeilerij in zou zitten. En ik hèb best anekdotes die goed zouden vallen, en zelfs die ik graag zou vertellen omdat ze echt waarde hebben. Maar die kunnen dus niet.
Ik schrijf ook makkelijker over periodes in mijn leven waar ik uitgegroeid ben. Sommige mensen lopen klasgenoten van de basisschool tegen het lijf, en die worden dan herkend. Zo iemand ben ik niet. Ik verander veel door mijn leven heen, en er zijn mensen met wie ik ontzettend close was zestien jaar geleden, die nu moeite hebben om me te herkennen. Ik verander, mijn uiterlijk verandert, mijn houding en mijn taal verandert. Dat helpt.
Dit was een storm in een glas water. Niet omdat ze me niet erbij had kùnnen lappen, maar omdat ze dat niet wóú. Chloe is een stoere bitch die sindsdien een hartsvriendin is. En dat begon ermee dat ze me uitlegde wat er allemaal voor gevaarlijke informatie op mijn blogje stond. Daar nam ze de moeite voor, en ze deed er niet belerend over. Dat vond ik erg mooi.
Aan de ene kant was Chloe heel vrouwelijk, hypervrouwelijk zelfs zoals aartshoeren worden na een poosje werken. In alles was ze vrouwelijk, en daar was ze duidelijk happy mee. Aan de andere kant nam Chloe als het haar uitkwam meteen de mannelijke kant van elk gesprek aan. Dat is niet héél zeldzaam, maar ik heb nooit iemand gezien die sneller kon schakelen tussen die twee dan Chloe. Ze douwde het ook niet door. Het was prettig om in mee te gaan. Ze wist ookwel beter dan om mannelijk te gaan lopen doen tegen mannen, ze deed het alleen met vrouwen.
Het was de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Ik had een beetje in de knel gezeten met een collegaatje om mee samen te werken voor trio, vooral omdat er meerdere vaste klanten wel zin hadden in een BDSM-trio. En je wil dat je vaste klanten voor àlles bij je terechtkunnen, anders is er een ander, nieuw meisje waar ze mee gaan experimenteren. Dat is slecht voor de klantenbinding.
Ik had wel een paar kennisjes, maar daar kon ik niet terecht. Soms omdat ze even uit het werk gestapt waren, andere meiden willen of kunnen geen BDSM, en de lokatie moet ook maar net haalbaar zijn. En na wat vissen op advertentie-sites vond ik Chloe. Chloe was niet honkvast, Chloe was lekker zakelijk, Chloe wist waar Abraham de mosterd haalt, en met Chloe kon ik spijkers met koppen slaan.
Collegaatjes zoeken voor samenwerking is moeilijk. Veel meiden doen het werk maar half, veel meiden zijn te jong en te onervaren, veel meiden denken dat het een goed idee is om je een poot uit te draaien, veel meiden zijn onbetrouwbaar, en de meiden die dat allemaal níét hebben, zijn meestal helemaal niet geïnteresseerd in samenwerken. Die hebben hun eigen manier van werken, en zijn niet op zoek naar een andere temeier die dingen ingewikkeld komt maken. Dus ik had wel gezocht, maar het viel nogal tegen.
Toen ik Chloë vond, was ik er dus best blij mee. Maar ook toen al begon er meteen wantrouwen te knagen, want ik vond het juist te mooi om waar te zijn. Was Chloë wel echt? Dat ze echt bestond was wel duidelijk, maar maakte ze het niet mooier dan het was? En natuurlijk broeit altijd in je achterhoofd dat het een politiefuik zou kunnen zijn, zelfs al weet je best dat de politie veel te onwetend is om zoveel kennis van zaken te laten zien als Chloe deed.
Maarja, wat als de politie een hoer heeft gevangen en haar inzet om andere hoeren te lokken? Ja, ik weet dat ze dat niet mógen, maar dat houdt de zedensmeerlappen niet tegen. Die doen vanalles wat niet mag, en ze halen er geen veroordeling minder om. Wat als Chloë een pooier bleek te zijn? Dat is nu een bizar idee, want ik weet nu dat pooiers er niet toe in staat zijn, maar toen nam ik die angst serieus.
Ik had eerst gebeld, en daarna moesten we maareens afspreken. Iemand over de telefoon voorliegen is veel makkelijker dan als je elkaar kan zien. Al was het maar omdat je meteen kan zien of iemand een ervaren hoer is aan hoe ze beweegt. Ik had bedacht dat ik haar in een kroegje zou spreken, en als ik me in de knel voelde zou ik mezelf "onthullen" als freelance journaliste die een interview met een hoer aan de krant wil verkopen.
Tegenwoordig zou ik een betere truuk hebben bedacht, want intussen weet ik wel dat als je dat flikt met een smeris in de buurt, die meteen je perskaart wil zien. Want we hebben kaartjes die laten zien dat je een "echte" journalist bent, en niet zomaar iemand die dingen uitzoekt en opschrijft. Denk daar maareens over na, trouwens. Maar toen ging ik vol met onterecht vertrouwen een afspraak maken.
Chloe wou niet afspreken in een kroegje. Ze zou me wel ontmoeten op een parkeerplaats langs de snelweg. Diezelfde dag nog. Als het kon over een half uurtje. Een beetje plat, niet erg hip, maar ik vond de zakelijkheid ervan ook wel aanspreken. Ik ging akkoord, en ik sprong in de auto. Ik parkeerde niet op de parkeerplaats, maar op een boerenweggetje een eindje verderop, en ik liep door de bosjes langs de parkeerplaats om bij mijn afspraak te komen.
Terwijl ik de stront van mijn schoenen stond af te schrapen, die bosjes bij parkeerplaatsen zijn zo'n beetje openbare gierbassins, keek ik om me heen of ik iets kon zien wat me wel of juist niet beviel. Geen politieauto's, geen Volkswagens in gedekte kleuren met het minimum aan opties en twee mensen die in de voorstoelen voor zich uit zitten te staren, en al helemaal geen mannetjes met honkbalpetjes en heuptasjes die onder een afdakje zich warm staan te springen.
Eindelijk had ik mijn schoenen weer schoon, en deed ik toch maar een telefoontje naar Chloe. Die zei dat ze me al had zien staan, en dat ze me zou zien bij de camper aan het eind van de parkeerplaats, naast de grote vrachtwagens. Het begon net te miezeren, en ik haastte me maar om daar te komen. Ik zag geen Chloe. Ik begon bestwel sjagrijnig te worden nu, en ik wou haar bellen om haar een laatste kans te geven om zich te laten zien.
Chloe gooide toen de deur van de camper open. Háár camper, of zoals ze hem liefdevol noemde: mijn rolkrot. Chloe was ooit net als ik thuisontvangster geweest, maar zij had geen vergunning los kunnen peuteren. Voor een uitbater werken zag ze niet zitten, daar was ze te veel haar eigen vrouw voor. Dus Chloe had een camper gekocht, en was daarmee gaan ontvangen. Dat bleek helemaal haar stijl te zijn.
Toen ik net binnenstapte, viel me op dat die camper totaal afgeleefd eruitzag. Dat kwam er gedeeltelijk door dat de ramen met gespoten horrengaas waren afgeplakt tegen gluurders, maar ze legde me ook uit dat campers niet gemaakt worden om heel lang tegelijk in te wonen, en hard achteruitgaan als je ze als werkplek gebruikt. Met hoeveel je erin zweet, en hoeveel schoonmaken je moet doen, takelt dat vynil van het interieur heel hard af.
Ze had dingen die ze niet nodighad ook niet vervangen. Maar het bed was flink verbeterd, want wippen op zo'n camperbedje is geen doen. De ventilatie was verbeterd, er was een hele goeie verwarming ingezet, en de muren waren geisoleerd zodat ze ook 's winters kon werken. Dat maakte het interieur wel veel kleiner. Ze was heel close geworden met de monteur die haar rolkrot onderhield, en die had goed met haar mee gedacht.
Chloe was een jongere meid dan ik, halverwege de twintig. Ze adverteerde als tiener, toen kon dat nog. Ze had kroezig zwart haar, dat ze naar achteren trok in twee van die bolle Afro-staartjes achter haar oren. Ze had een kleurtje, maar ik kon niet meteen thuisbrengen wat haar afkomst was. Er waren dingen die ik met Antillianen verbond, maar ook dat was ze niet echt. Ze had bruine sproeten, en een wipneusje. En een héle grote bek.
Toen ik mijn jas had uitgedaan, viel het gesprek eventjes stil. We zaten elkaar aan te kijken, even in te schatten. We wouden allebei niet meteen onze troeven op tafel leggen. We waren allebei geen groentjes, we wisten wel dat je op moet passen met je identiteit, met hoe je echt denkt, met wat je echt doet, met wie je bent. Ze doorbrak de stilte met een vraag: "Wat is het kleurtje van mijn vorige klant? Kan je dat ruiken?"
Ik antwoordde meteen, voordat ik over de vraag nadacht, dat het een Turk moest zijn geweest. Ik dacht er nieteens bewust over na, ik verbond hoe het in de camper rook met Turkse klanten. Ik zou je nieteens echt kunnen uitleggen hoe je het verschil ruikt, maar je ruikt aan je beddengoed meteen of je een Turk, een Hindoestaan, een zwarte Surinamer, een Antilliaan of een Nederlander tussen je benen hebt gehad. En niet alleenmaar aan of er een zweem van kopkaas aan zit.
Dat brak het ijs. Van toen af was het hoeren onder elkaar. We bespraken hoe we werkten, en wat we van elkaar verwachtten als we gingen samenwerken, en voor de rest hebben we gewoon lekker even vrijuit gepraat. Het is niet zovaak dat je met iemand praat die je werk snapt, en al helemaal niet zovaak dat je kan praten met iemand waarbij je niet hoeft op te letten wat je zegt omdat je ze opeens kan schokken.
We hebben bestwel een paar keer samengewerkt. Zij is niet vies van vrouwen, ik wel, maar daar ging ze heel relaxed mee om. Ik werk anders dan zij, ik ben veelmeer met de mentale kant van de klant bezig, zij juist niet. Ik ben best streng met mijn tijd, zij is slordiger. Ik had ook toen al veel betere hygiëne, zij pijpte nooit met en liet zich in haar mond spuiten. We hadden veel verschillen, maar dat werd nooit een probleem. We konden over alles het wel eens worden.
Ik vond het mooi om te luisteren naar wat ze te vertellen had. Ergens vond ik hoe ze werkte in een camper, rondrijdend door Nederland, België, Duitsland en zelfs soms Frankrijk, heel romantisch. Het was danwel een rammelend, krakend geval waarin ik me vooral op de snelweg nietzo veilig voelde, maar het had hetzelfde soort romantiek als in een kleine zeilboot naar andere landen varen.
Chloe was trots op haar rolkrot, en ze kon er lang poëtisch over vertellen. Alles eraan was mooi, totaan verhalen over de verroestende uitlaat aan toe. Ze had een vaste monteur, waar ze dik mee was, en die allemaal ideetjes bedacht om haar rolkrot tot een beter peeshok om te bouwen. Uiteraard probeerde ze die dan eerst met hem uit. Ze had helemaal haar plekje gevonden in het camperwerk.
Het heeft voordelen om vanuit een camper te werken. Je kan ontvangen, maar je huis loopt geen gevaar. Je kan telkens ergens anders gaan staan, zodat je klanten niet te ver hoeven te reizen. Dat is een groot voordeel, en niet alleen voor je klanten. Je hebt je camper in je eigen beheer, en je kan ervan maken wat je wil. Een ander groot voordeel is dat de overheid minder grip op je heeft, omdat hun beleid nooit aan campers heeft gedacht.
De overheid gebruikt allerlei besttuurlijke beleidsmaatregelen om je leven zuur te maken als je hoer bent. Daar schrijf ik al heel lang over. Veel van die beleidsmaatregelen zijn alleen bedacht om hoeren te verneuken via hun huis, hun bedrijf, of omdat ze in de openbare ruimte dingen doen. Voor voertuigen zijn heel veel van die regels niet van toepassing, en moet de overheid dus iets nieuws verzinnen om je te kunnen zieken.
Ambtenaren houden niet van dingen zelf verzinnen. Die verschuilen zich liefst achter procedures, want dan is het allemaal niet hun schuld, en kan niemand de ambtenaar zelf verantwoordelijk houden voor wat hij doet. Dus als ze wel willen treiteren, maar geen procedure hebben, hebben ze minder om mee te werken. Dan blijft het bij het soort pesten wat ze ook kunnen doen bij een gewone burger die ze niet mogen.
Ze laten je niet met rust ofzo. Campermeiden worden ook flink opgejaagd en getreiterd. Daar was ik nog getuige van ook tijdens bezoekjes aan haar camper. De beambten moeten alleen verder buiten hun boekje gaan, en dat vinden ze niet makkelijk. En àls ze dan een keer iets tot vervolging laten komen, zijn de manieren waarop ze buiten hun boekje zijn gegaan koren op de molen van je advokaat.
Op een dag stonden we op een parkeerplaats langs de snelweg, en we hadden net twee klantjes gedaan. Parkeerplaatsen langs de snelweg zijn niet ideaal, maar klanten vinden het anoniem aanvoelen, en dat trekt ze aan. Ze snappen niet dat een weggetje of industrieterreintje ergens veel beter is voor je privacy, omdat de overheid overal camera's opgehangen heeft bij de snelwegen, maar je kan niet iedere klant zijn privacy gaan uitleggen.
De tweede klant was al even weg, en we waren ons wat aan het opfrissen. In zo'n camper kan je niet douchen, maar sommige tankstations hebben wel douches voor truckers. Daar maakten we dankbaar gebruik van. Ik douche liever thuis, maar tussen twee klanten in moet je toch ook even wassen. We waren even aan het opdrogen in het rolkrot, en even aan het luchten. We praatten wat over de bedrijfsvoering, en over onze omzet het vorige jaar.
Opeens was er een politieauto. Die had ik niet zien aankomen, maar Chloe wel. Ze wees me een plekje waar ik niet in het zicht zou zitten, en vertelde me dat ik stil moest zijn. Ze had er geen zin in dat ik ooknogeens betrokken zou raken bij de toestanden die ze met politie had, en daar was ik best dankbaar voor. Ik heb zo'n beetje mijn adem zitten inhouden terwijl zij de politie te woord stond. Nou ja, tijdens het eerste half uur dan, want het ging maar door.
De politie had een melding gehad van illegale prostitutie zeiden ze. Maar ze wouden niet zeggen van wie. Of wat er precies gemeld was. Of wat voor wet er verbroken was. Of wat er in die algemene verordening stond waar ze mee kwamen bluffen, en hoe dat op haar sloeg. Of waarom ze verplicht was om mee te werken met al hun gepeur. Of waarom ze uit zou moeten leggen waarom ze geen toestemming gaf voor alles waar ze toestemming voor nodighebben. Maar zeuren konden ze.
Ze wouden alles zien. En dan bedoel ik niet alleen dat ze alle papieren en dokumenten wouden zien die ze bij een controle mogen vragen, maar ze hebben het profiel in de banden opgemeten, ze wouden zien of ze wel genoeg ruitenwisservloeistof had, of haar grote lichten werkten, àlles. Toen er eentje vroeg of hij naar binnen mocht om haar reservewiel te zien, merkte ze fijntjes op dat die aan de buitenkant van de wagen gemonteerd was.
Chloe had dit duidelijk vaker aan de hand gehad. Ze had alle documenten, maar ook de gevarendriehoek enzo, in een kastje naast de deur, zodat ze geen stap buiten de deuropening hoefde te zetten. Want politieagenten doen graag alsof een stap uit de deur nemen hetzelfde is als ze gezellig binnen uitnodigen. Chloe liet ze lekker in de wind staan. Die had geen zin in agenten die zich gezellig komen nestelen terwijl ze overal met hun poten aanzitten, op zoek naar iets om je mee te verneuken.
Terwijl er eentje Chloe aan het ondervragen was, ging de ander rond de camper lopen, en aan dingen zitten. Raampjes die open stonden om te luchten werden bepoteld om de gaasjes opzij te krijgen, zodat hij naar binnen kon gluren. Chloe had die gaasjes alleen te goed vastgezet, dus dat lukte niet. Hij ging ook op de treeplank staan om via de cabine de wagen in te kijken, maar dat zat ook goed dicht. Dit was niet nieuw voor Chloe, en ze gaf ze geen millimeter.
Ze deden graag alsof het feit dat Chloe ergens niet aan mee wou doen, zoals door haar rolkrot neuzen, naar binnen komen, haar te laten vertellen hoe haar bedrijfsvoering werkt, haar te laten vertellen hoeveel klanten ze had gehad, haar te laten vertellen waar ze als volgende heengaat, haar te laten vertellen waar ze haar klanten vandaanhaalt, en ga maar door, op zìch al verdacht was. En dat ze, omdat zij nu verdachte dingen aan het doen was, dùs meer mochten omdat ze nu iets verdachts aan het onderzoeken waren. Voor de duidelijkheid, dat mogen ze niet. Je rechten vasthouden mogen ze niet als verdacht behandelen. Dat moeten ze aan de rechter overlaten.
Politie houdt er niet van om te liegen. Ze komen eerst heel netjes naar je toe, en zeggen wat ze willen. De macht van het uniform is bij de meeste mensen ruim voldoende dat het daarmee al bekeken is. Maar als je toch weerstand geeft aan hun verzoeken, gaan ze bluffen. Die bluf is niet alleen voor jou trouwens, de meeste politieagenten hebben maar heel weinig een idee van wat ze nou eigenlijk mógen en kùnnen.
Na het bluffen, wat bij de meeste mensen werkt, komt het liegen pas. Tijdens het bluffen suggereren ze vooral dat meewerken een goed idee is omdat ze anders andere middelen gaan gebruiken. Daar zijn ze meestal niet duidelijk over, want ze hebben vaak zelf geen idee van of die middelen wel gebruikt mogen worden in dit geval. Als de bluf voorbij is, wordt het tijd voor liegen. En dat liegen komt vooral als dreigement.
Ze willen niet iets gaan doen wat ze later moeten verantwoorden als jij erover klikt tegen je advokaat. Want dan moeten ze een slap liegverhaal in de rechtbank komen ophangen onder ambtseed, en de rechter slikt dat liegverhaal wel, maar hij wil dan wel dat dat liegverhaal juridisch klopt. Dus dat slappe liegverhaal gaat tijd en moeite kosten, en als ze het verneuken wordt hun baas boos. En agenten vinden het prachtig om zelf andere mensen op hun vestje te spugen, maar zelf lopen ze dat risiko niet graag.
Niet omdat de rechter er uiteindelijk niet toch in meegaat, natuurlijk, want voor rechters zijn politieverklaringen wat de Schrift is voor een ouderling. Maar omdat ze een genante vertoning maken. We hebben genoeg lulverhalen van politieagenten in rechtszalen langs zien komen waar de rechter ook wat vragen over had vanwege de tegenspraken en de onmogelijkheden, die vervolgens toch als de waarheid worden beschouwd. Maar er hangt dan wel een soort geamuseerde opgelatenheid in de zaal. Er wordt duidelijk over die politieman gedacht dat die zijn huiswerk wel wat beter had mogen doen.
De dreigementen worden dus vaag. Juridisch jargon gemengd met duistere suggesties over dat het slecht met je gaat aflopen. En dat juridische jargon gaan ze niet uitleggen als je erom vraagt. Want ze gebruiken het alleenmaar als bluf, ze weten er zelf het fijne niet van. Als ze gaan staan liegen, wordt het gemeen spelen, en buigen de meeste meiden hun hoofd. En dat is jammer, want daar schiet je niets mee op.
Je kan er niets aan doen als de politie gaat staan liegen, maar je kan ze wèl door laten pakken met hun gelieg, en het risiko nemen dat het OM een hoofdpijndossier aan je krijgt. Het OM is lui, en er zijn andere dossiers waar ze dan liever hun tijd aan besteden. Dat kan opleveren dat als ze je inderdaad verneuken met een heel onderzoek, waarbij ze illegale doorzoekingen doen, maar jij je rug rechtgehouden hebt, dat bijvoorbeeld beloond wordt met een sepot omdat je zaak te ingewikkeld en teveel werk wordt. Twee jaar later.
Chloe had dat goed door. Ik kon bijna niet blijven zitten toen ik het gelieg hoorde beginnen, en mijn tong brandde om haar te waarschuwen dat ze niet toe moest geven. Maar Chloe wist wat ze deed, en bleef rustig weerstand geven, heel beleefd, en maakte ook niet de fout om in diskussie te gaan over de juridische achtergrond. Ze bleef alleenmaar toestemming weigeren, en expliciet zeggen dat ze weigerde om mee te werken, en dat ze haar toestemming weigerde en altijd geweigerd had.
Het ging zoals dat vaak gaat. De smerissen drijven het steeds verder op de spits, met steeds meer bluf en dreigementen, en ze dreigen op een gegeven moment om je gewoon tegen de grond te werken en in de boeien te slaan, maar jij hebt ze geen millimeter gegeven, en er zijn misschien getuigen en misschien opnames. Daar vertel je niets over, maar je stelt ze er zéker niet over gerust. Ook niet als ze gaan dreigen dat het illegaal is dat je opnames maakt van wat ze doen.
En dan, zoals meestal, maar helaas niet altijd, is het opeens over. Dan houden ze op met proberen zich op te dringen, en gaan ze samen een gezellige brainstorm-sessie houden over wat ze nu kunnen doen. En jij bestaat even niet voor ze. Je mag niet weg, je moet nogsteeds je bij ze staan vervelen, maar er gebeurt niets meer. En dat gaat door totdat ze wat anders willen gaan doen.
Daar blijven zitten is natuurlijk vooral bedoeld om klanten af te schrikken. Dat werkt heel goed, vanuit hun oogpunt. Jij pleurt op of je klanten durven niet naar je camper te komen omdat ze niet door de politie lastiggevallen willen worden, jij krijgt je inkomen niet. Daar gaat het om, verstoren en hinderlijk zijn. Ze zijn bereid om bestwel veel tijd van agenten erin te stoppen, want die doen natuurlijk niets anders terwijl ze jou staan te treiteren. "Als je wil weten waarom ze geen tijd hebben voor je inbraak, dat is omdat ze hier gaan staan" zei Chloe het heel goed.
Ik kreeg het een beetje op mijn zenuwen, en ik vroeg haar waarom ze dan niet wegreed. Een ander plekje zoeken, en de klant bellen over waar hij nu heen moest. Dat leek me het makkelijkste. Als ik haar was geweest, had ik dat meteen geprobeerd zo snel als ik de politiewagen de afslag op zag rijden. Dat bleek een beetje een naïef idee te zijn. Dat wìllen ze graag dat je doet, want dan hebben ze wat om te achtervolgen.
Het liefst hebben ze een lijstje van plekken waar jij het fijn werken vindt, omdat ze die plekken dan ook lastig kunnen gaan vallen. Dat vroegen ze haar ook meerdere keren. Daar gaf ze natuurlijk geen antwoord op, want het is al vervelend genoeg om op één plek lastiggevallen te worden, je wil ze niet nog meer plekjes geven. En als je gaat rijden, zien ze naar wat voor plekjes je toegaat. Of zelfsmaar waar je naar op zoek bent.
Iets wat ze bijvoorbeeld heel vervelend had gevonden was dat ze na een controle ooit eens weggereden was naar een camping waar ze haar plee leeg kon storten voor een tientje. De politie was haar gevolgd, en had de campingbaas banggemaakt met verhalen over dat hij illegale prostitutie faciliteerde. Nu moest ze een heel tyfuseind verder rijden om haar camperservice te krijgen. Dat soort dingen zijn heel irritant.
Dus de volgende klant werd afgebeld, en we gingen gezellig zitten theeleuten. Ze had geen koffie, want ze is een thee-fan. Ze koopt ook niet zomaar pickwick, het is "Oolong Dongfang or death!" zoals ze het graag roept. We hebben een lang gesprek gehad. Eerst over dat je pas voelt wat racisme is als je een halfbloedje bent, want dan krijg je het van allebei de kanten, en nadat ik me weer even moest verstoppen omdat een smeris uitgestapt was, om de camper heenliep, en tegen de cabine van het rolkrot was gaan pissen, hadden we het over het werk.
Werken in een camper is niet zo heel verschillend van thuisontvangst. Ik was er eigenlijk vanuitgegaan dat het zou lijken op cardates, maar dat is dus niet zo. Cardates zijn heel vluchtig, en de mufheid en de tacky vluggertjes zijn er onderdeel van de aantrekking bij. Een camperdate is juist net zo'n konijnenholletje als mijn werkflatje, maar dan eentje die rond kan rijden. Je krijgt dus ook een ander soort klanten.
Er zit, ook voor de klant, meer avontuur aan dan bij een vast adresje. De zigeunerromantiek zit er een beetje bij. Jij bent de nomade, de rolling stone, jij bent "van buiten," jij bent iemand die niet neergestreken is in zijn wereldje. En ergens ben je een exotisch erotisch avontuurtje wat je met een postadres toch niet bent. En voor veel mannen heeft een camper automatisch ook een vakantiegevoel, en dat wil je ook hebben.
Het zorgt ook dat je minder afhankelijk bent van je lokatie. Als je in Amsterdam zit heb je nogwel een gevariëerd aanbod aan klanten, maar als je in Lelystad of in Assen zit, ziet je klandizie er de hele tijd hetzelfde uit. En als je alleenmaar een bepaald segment wil, of alleen een bepaald segment wil jou, dan is het een klein vijvertje om uit te vissen. Als je de hele benelux en ook Duitsland en Noord-Frankrijk wel bereikbaar vindt, dan heb je opeens honderden keren meer mogelijke klanten.
Een ander voordeel is dat de penoze nooit in de campers heeft gezeten. Tot 2000 was de penoze de enige manier om in de clubs of de ramen te werken, omdat alleen de penoze door de overheid werd gedoogd. Nogsteeds is het kultuurtje in de bordeelbranche iets wat op de penoze van vroeger lijkt. Het is vaag, afspraken worden niet nagekomen, en het wordt als guitig gezien om elkaar een poot uit te draaien. Campers hebben dat niet.
Tegelijk loop je ook niet tegen al die huuropzeggingen en dwangsommen aan die je krijgt als je in eigen beheer je plekje regelt. Niet dat de overheid het niet probeert, maar de middelen ervoor zijn niet zo voorbereid en gladgestreken als wanneer de rechter het hartstikke logisch vindt dat een hoer dakloos moet worden gemaakt omdat ze geneukt heeft voor geld. Met een camper moeten ze opeens werk doen, en dat is te moeilijk, dus je loopt meestal vrij.
Ik was bijna overtuigd. Maar helaas zijn er ook nadelen aan. Sowieso moet je camper altijd tiptop in orde zijn, want als er een kentekenlampje niet werkt, zetten ze je aan de kant en doen er àlles aan om je zo hard mogelijk te pakken. Van torenhoge boetes tot je camper laten wegslepen en je niet vertellen waar hij nu is. Met de ANPR-camera's hebben ze ook een manier om van jou èn van je klanten bij te houden wie en waar je bent, dus zo anoniem is het ook niet.
Ook een nadeel, de klanten voelen het toch als een budget-segment. Je bent er bestwel geld aan kwijt om je camper te laten werken, en je werkt ook netzohard, maar het blijft toch het gevoel van de food truck en van het tankstation-hotel. De klanten associëren mobiele plekken als campers met goedkoop, dus je prijst jezelf snel de markt uit. Dat hakt er bestwel in.
Uiteindelijk vertrok de politiewagen. Chloe en ik kropen in de cabine, en Chloe stuurde haar volgende klant naar een nieuwe lokatie op een nieuwe tijd. Dat lukte nu gelukkig, meestal haken klanten af als je dat probeert, en gaan dan mopperen dat je zo onbetrouwbaar bent. Klanten hebben het idee dat je altijd dampend van geilheid voor ze klaar moet liggen, en snappen niet hoe lastig het werk qua organisatie kan zijn.
De volgende lokatie had ze gekozen op een homo-ontmoetingsplaats. Klanten vinden dat meestal niet leuk, maar het is een verstandige keus als je door de wouten in je nek wordt gehijgd. Hoertje pesten wordt niet als een probleem gezien door de pers en de samenleving, maar als de politie mensen voor onzedelijkheid komt betuttelen op een homo-plek klimmen de nichten massaal in de pen, en dan is het huis te klein. De politie volgt je daarnaartoe meestal niet, dus je kunt schuilen onder hun beschermde status.
Ik heb regelmatig zitten fantaseren over zelf met de camper gaan werken. Maar ik had mijn werkflatje, dus dat was onmogelijk. Mijn vergunning zou meteen verscheurd worden als ik op andere plekken dan mijn werkflatje ookmaar léék te werken. Escort was al heel gevaarlijk, en dat deed ik alleen met vaste klanten van mijn werkflatje, zodat het geheim bleef. Ik was gevangene van mijn vergunning, en dat voelde ik toen wel heel erg.
Nu mijn vergunning tòch afgepakt is, kom ik wel weer in de verleiding soms. Vooral omdat ik tijdens het starten met de illegale escort bestwel goed geholpen ben door Chloe. Die heeft me echt een nieuwe start gegeven, en ik heb veel met haar samengewerkt. En altijd heeft ze dan goed op me gepast, want ze is gewoon een gouden meid, die voor je gaat lìggen.
Toen we op een andere plek, op een andere tijd, wèèr door de politie werden lastiggevallen, en ik eigenlijk nodig wegmoest, heeft ze me de deur van haar camper uitgezet, en voor de ogen van de agenten me toegesnauwd dat ze al wel wist wie Jezus was, en me niet nodighad. De agenten waren toen heel respektvol naar mij toe, en lieten me zonder een vraag gaan. Die hadden immers een hoer te sarren, en ik was een nette Kerkganger.
Maar vooral moet ik terugdenken aan die keer dat we reden over de A16 over het Hollands Diep, met flinke zijwind waardoor het rolkrot alle kanten op wou behalve recht vooruit, terwijl we meeblèrden met Roxanne van The Police, en elkaar anekdotes vertelden over al die Stingetjes die we hadden meegemaakt die zogenaamd voor ons eigen bestwil ons uit het werk en in hun slaapkamer wouden trekken.
Dat nummer was voor mij altijd een irritant voorbeeld van hoe mannen kijken naar ons als reddingsobjektjes. Chloe zag het liedje eerder als een persiflage over de hypocriete toestanden die mannen zichzelf wijsmaken als ze een meisje voor zichzelf willen hebben, en haar daarom uit de prostitutie willen zeuren. Ik denk dat ze dan een te hoge pet opheeft van Sting, maar we kwamen niet tot een vergelijk.
Camperwerken romantiseer ik erg, elke keer als ik eraan terugdenk hoe ik met Chloe samenwerkte. En telkens denk ik dat het wel een mogelijkheid is. Maar als ik dan ga plannen, dan blijkt het tòch niet zo makkelijk te zijn. Vooral omdat ik nogsteeds als gestopt te boek sta bij de overheid, en de rust die daarbij komt kijken erg waardevol is. Zodra ik een camper koop, een registergoed, gaan er overal rooie vlaggen omhoog. Dus danmaar niet. Ach, ik ben toch een huismus.
Ik heb bij campers toch hetzelfde gevoel als bij kelderboxen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb genoten van dit stukje. Weer erg goed geschreven!
BeantwoordenVerwijderenDie agenten zouden ze dood moeten schieten. Helaas lost dat het probleem niet op. Het ongedierte zit door de hele samenleving heen. Helaas
Jammer zondares, dat je je hiervoor leent...
BeantwoordenVerwijderenDit stukje geeft een goed inzicht vwb de repressie van prostitutie door het overheidsapparaat. Nooit geweten dat het er zó aan toe ging!
BeantwoordenVerwijderenDie Chloe is overigens wel een gehaaide tante zeg, een 'vrouw met ballen'. Ik heb jouw verhaal met een mix van ongeloof (politie-optreden) en een zekere bewondering (voor de inventiviteit en het doordachte optreden van Chloe) gelezen.
En wat betreft de mogelijkheid van prostitutie in campers...ja, ik heb er ook een aantal maal gebruik van gemaakt. Ik heb er zeker niet hetzelfde gevoel bij als bij seks in kelderboxen, zoals iemand hiervoor schreef, ik vond het zelfs wel wat hebben. Het had iets huiselijks, iets knus, en de (vijf verschillende) vrouwen bij wie ik ben geweest, waren allemaal zelfstandige vrouwen die wisten wat ze deden en (om vergunningstechnische of andere redenen) niet achter de ramen, in een club of in de privé-ontvangst wilden of konden werken.
Ik vond het ook lekker makkelijk, op weg van het werk naar huis, of van de ene klant naar de ander - ik heb werk waarbij ik diverse bedrijven bezoek en veel per auto reis - onderweg eventjes een halfuurtje intimiteit en seks.
En voor iemand als ik, die al jaren gewend is om bij prostituees wat (extra) genot te zoeken is camperseks gewoon iets nieuws dat ik ook eens wilde proberen.
Inmiddels houd ik het weer vooral bij de ramen en bij prive-ontvangst, omdat ik daar zo m'n vaste adresjes heb, maar de spanning van een bezoekje aan een aantrekkelijke dame in een camper, ergens op een anonieme parkeerplaats, had voor mij zeker z'n charme.
Een camper is voor mij een symbool van burgertruttigheid, ik vind die dingen zo saai en tuttig dat ik meteen afgegeild zou zijn. Ik wou dat er meer straatmeiden waren zoals in Spanje of Italie! Ergens in een steegje, dat is pas geil.
BeantwoordenVerwijderenhomofoob
BeantwoordenVerwijderenIk vind het heel jammer dat je het over "nichten hebt." LGBTQ+ mensen hebben het al moeilijk genoeg met de genocide die tegen ze gepleegd wordt.
BeantwoordenVerwijderenJa, die volkerenmoord tegen homo's waar je verder nergens over hoort. Hiermee vergeleken zijn agenten die illegale hoeren lastig vallen onschuldige koek.
BeantwoordenVerwijderenAls deze site de komende dagen uit de lucht gaat, dan weet je dat jij daar schuldig aan bent. Ze zullen alles proberen om je op te sporen, natuurlijk ook via je ip-adres. Je had er over moeten zwijgen.
Perskaarten...
BeantwoordenVerwijderenDe pers hoort in Nederland vrij te zijn, dus elke krant en elke blogger mag een perskaart maken.
Ik hoorde dat de politie daarom zelf perskaarten uitgeeft.
Daarmee wordt de vrije nieuwsgaring toch iets minder vrij.
Bij manifestaties zal de politie sommige journalisten als actievoerders behandelen.
Bij acties van Extinction Rebellion lijkt de politie ook niet altijd te weten wat wel en niet mag.
BeantwoordenVerwijderen(een arrestant hoeft niet mee te lopen. Hij mag zich slap houden. Maar vaak gaat de politie dan toch polsen verdraaien en dergelijke).
Dus ik geloof graag dat de politie bij hoeren ook intimideert.
Voor de slimmeriken hier: Zondares is geen homohater. Ze beschrijft enkel dat homo's een beschermde diersoort zijn, terwijl hoeren vrijuit bejaagd mogen worden.
BeantwoordenVerwijderen*vrijelijk
BeantwoordenVerwijderendat is homofoob
BeantwoordenVerwijderenDe betekenis van homofobie aldus Wikipedia:
BeantwoordenVerwijderenHomofobie (van de afkorting homo voor "homoseksueel" en fobie, "vrees, angst"; beide woorden komen van het Grieks) betekent letterlijk: angst voor homoseksualiteit. Het woord is in de twintigste eeuw gevormd, echter met als betekenis: een haat voor of afkeer van homoseksuelen en homoseksualiteit. Het meer relevante woord homohaat wordt ook gebruikt voor dit fenomeen.
Ik vind het gebruik van ‘nichten’ in de tekst van Zon niet echt hatelijk overkomen. Je kunt het misschien aanmatigend vinden, of je kunt er de ironie in lezen die Zondares er waarschijnlijk mee bedoelde.
Het zit me dwars dat mensen hier in de commentaren een klein stukje uit het artikel pakken en daar de nadruk op gaan leggen, terwijl ze tegelijkertijd helemaal niet ingaan op de rest van het artikel. Zoiets komt op mij over alsof je puur met een stofkam zit te zoeken naar kleinigheden die je niet aanstaan. En daarbij leid je bovendien de aandacht af van de kern van dit artikel: dat de ene groep beschermd wordt en de andere groep vervolgd.
Tegenwoordig is het bon ton om mensen te brandmerken als homofoob, islamofoob, antisemiet als ze maar iets schrijven wat de lezer niet aanstaat. Door mensen te brandmerken kun je de rest van hun verhaal afschrijven, zonder dat je er inhoudelijk op in hoeft te gaan. Lekker makkelijk dus!
Ik vind dat mensen die de grappen van zondares niet begrijpen gewoon doodgeschoten moeten worden.
BeantwoordenVerwijderenGoed gezegd, TK!
BeantwoordenVerwijderenDie Chloe klinkt als een geil ding, ik wil wel meer verhalen over haar horen. Doet ze anaal?
BeantwoordenVerwijderenDe eerste roept dat agenten doodgeschoten moeten worden, een tweede klaagt gekwetst over genocide, waarna de eerste uit de hoogte ook nog de tweede de les gaat lezen...
BeantwoordenVerwijderenLekker fraai allemaal...
Ik herinner me de keer dat een voormalige strandtenthouder, een vriend van een vriend, vertelde hoe hij eind jaren tachtig zijn ouders moest vertellen dat hij hiv had gekregen van zijn eerste vriendje, niet meer dan een hele spannende scharrel. Er was een experimenteel medicijn, dat aan hem en nog een stuk of 10 tot 15 mannen werd verstrekt. En verder was het hamburgers eten. Elke ochtend hamburgers eten om daarna alles uit te kotsen of tussen zijn benen weg laten lopen. En dan toch weer hamburgers eten om op gewicht proberen te blijven. Het was een hel, van al die mannen heeft hij het als enige overleefd.
Of daar is het verhaal van die flamboyante Amerikaan, die ik wel eens tegenkwam op van die naaktfeestjes die ik 20 jaar geleden nog wel eens wilde bezoeken. Een vrolijke kerel, ik herinner me vooral zijn enthousiaste begroeting als je hem de dag erna in een supermarkt tegen zou komen: "Oh, it's you! I didn't recognize you with your clothes on!" (Hij was trouwens discreter dan je op basis van deze anekdote zou denken.) Maar hij kon ook verhalen vertellen over New York begin jaren tachtig - zijn vriendje met wie hij zijn leven wilde delen, ineens op vrij afschuwelijke wijze gestorven. Zijn vrienden... iedereen ging dood, waarom hij niet? Niemand kon het uitleggen, niemand begreep wat er gebeurde...
Ja, er waait een gure wind de laatste tijd, maar ben je soms een vijftienjarige drama queen dat je nu al een woord als genocide moet gebruiken? Kunnen mensen zich nog vrij uitdrukken in jouw omgeving, of ben je daar nu al te gekwetst voor? Hoe moet dat straks met jou, als het echt serieus wordt - welke woorden zou je dan nog kunnen gebruiken om te vertellen wat je mee hebt gemaakt?
En dan denk ik tegenwoordig ook weer aan Jos, een getraumatiseerde politieman die besloot om in de laatste jaren voor zijn pensioen iets anders te gaan doen. Rare verhalen kon hij vertellen. Over die keer dat een motorrijder over de weg was uitgesmeerd. Twee vrouwelijke agenten waren al ter plaatse. De ene moest ineens druk het verkeer regelen terwijl de andere ook al druk met iets bezig moest zijn. Jos besloot maar eens te kijken wat er nog over was, of er nog iets te redden was. Of daar was die keer dat hij erop uit was gestuurd om een zelfmoordenaar van het dak te praten. Er was die dag al iets gebeurd, hij was misschien wat te direct of te bot, uiteindelijk is de zelfmoordenaar gesprongen, en Jos sliep die nacht eens wat minder goed...
Ik kan me dondersgoed voorstellen dat die agenten wisten dat Chloe een illegale hoer was, net zoals leraren weten wat ze in hun klas hebben of hoeren weten wat voor type in hun bed ligt. En ja, dan moet je inderdaad behoorlijk stevig in je schoenen staan - ik kan me goed voorstellen dat een illegale hoer eens een keer een "leukere uitdaging" is dan lijken bij elkaar vegen of wat ze verder anders doen. Moeten ze daarom doodgeschoten worden?
Weet je wat? Ik ben een oude, chagrijnige klootzak, ik snap de wereld niet meer. Schiet iedereen maar dood. Waarom ook niet? Als ik de keuze heb tussen beleerd of doodgeschoten te worden, dan zeg ik: Doe mij maar de kogel.
"Zondares is geen homohater. Ze beschrijft enkel dat homo's een beschermde diersoort zijn, terwijl hoeren vrijuit bejaagd mogen worden."
BeantwoordenVerwijderen"de kern van dit artikel: dat de ene groep beschermd wordt en de andere groep vervolgd."
Geloof je werkelijk dat homo's een "beschermde diersoort" zijn?
Ik meen hierboven te lezen dat homo's momenteel heel goed voor zichzelf weten op te komen - en ook echt niet meer dan dat. Flikkers die uit de kast komen en nog geen aansluiting met hun gemeenschap hebben gevonden, hebben echt geen beschermde status.
En het is beter om het verder niet over de rest van die gemeenschap te hebben...
Het gaat erom dat homo's door het establishment beschermd worden. Niet dat ze nooit problemen ondervinden vanwege hun geaardheid. Daarom heb je wèl een gay pride, maar geen ‘whore pride’. Daarom neemt Rob Jetten het wel publiekelijk op voor de LGBTQ-gemeenschap, maar je ziet geen politicus het openlijk voor hoeren opnemen. Het is eerder andersom: politici die proberen prostitutie te verbieden.
BeantwoordenVerwijderenEn ja, politieagenten die tegen iemands camper aan pissen, die mogen ze van mij afschieten..
Als ik aan het solliciteren ben, of ik wil een subsidie aanvragen, of ik moet zelfs maar een SOA-test doen, ben ik homo hoor. Ik lift graag mee met de privileges die we aan homo's geven. Nog nooit problemen mee gehad ook, dus ik vraag me wel af hoeveel er nou waar is van al dat slachtofferschap waar de LGBTQXYZ+ community over doorgaat.
BeantwoordenVerwijderenHey TK, wist je dat Rob Jetten gay is? Er is nogal een nuanceverschil. Homo's worden niet door het establishment beschermd, homo's zijn onderdeel van het establishment. Of denk je dat Rob Jetten "niet echt" is?
BeantwoordenVerwijderenNeem Richard Keldoulis, een Grieks-Australische homo die verschillende gayclubs en -sauna's bezit in Amsterdam en Rotterdam. Ofwel: een ondernemer, goed voor een paar miljoen omzet. Iemand die weet hoe je dingen geregeld krijgt. Ik zou zeggen: establishment. Hij heeft een alter-ego, drag queen Jennifer Hopelezz. Keldoulis en Hopelezz zijn 2 verschillende personen. Je moet dit eens uitgeprobeerd hebben om te beseffen hoe ingrijpend dit kan zijn, maar veruit de meeste hetero's zijn er te schijterig voor de gedachte alleen al toe te laten.
Hopelezz bestelt wel eens een uber, en soms rijdt die uber weg als de chauffeur daar een als vrouw verklede man (met baard!) ziet staan. Maar dan heb je hier de verkeerde voor je - iedereen wordt gebeld, de volgende dag staat het bij wijze van spreken in de krant.
Dan kan je denken dat zij het erom doet. Dat denk ik niet. Ik denk dat Hopelezz ook graag op tijd op haar afspraken komt. Ik denk dat dit voortkomt uit een diep gevoel van eigenwaarde. Maar zelfs als zij het erom zou doen, dan nog zou ik zeggen dat dat volledig terecht is. Je hebt geen moeite om de hele dag doorgesnoven, bezopen hetero's heen en weer te rijden, maar je rijdt door als je daar een als vrouw verklede man ziet staan? Dan heb je je prioriteiten niet op orde.
Ze hebben trouwens ook geld, die homo's. Soms zijn ze al wat ouder, wat rijker. Dan kan je er ook leuk aan verdienen, bijvoorbeeld via zo'n feestje als de gay parade. Altijd goed voor de zichtbaarheid. 1969 zal jou verder niets zeggen, ik hou dat maar zo. (Er waren geen doden, dat was ook nergens voor nodig.)
Homo's als "een door het establishment beschermde diersoort"... De tolerantie gaat weer diep vandaag. Ja, er is veel bereikt, maar ik maak me er geen illusies over. Soms is beschaving niet meer dan een dun laagje vernis.
Nog een laatste vraag, TK. Wat is ervoor nodig om hoeren geaccepteerd te krijgen? Moet "het establishment" daarvoor ergens op een knopje drukken?
Om hoeren geaccepteerd te krijgen moet er vooral gestopt worden met op knopjes rammen. Er wordt een aanhoudend media-offensief tegen ons gevoerd, en als dat zou stoppen zou dat al heel veel verschil maken.
BeantwoordenVerwijderenIk zie geen nut in dit discussieren over de privileges van homo's waar Chloe in dit verhaal even onder kon schuilen. Wie dat niet wil zien gaat het toch niet zien. Het is een goede tip om er wel gebruik van te leren te maken.
Oh, ik zou niet willen ontkennen dat homo's meer privileges hebben dan hoeren. En ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik zou zeggen: Wees welkom, wees welkom!
BeantwoordenVerwijderenEr is alleen iets dat mij opvalt. Misschien is het verder ook niet relevant. Ik vraag me alleen af... TK (of wie dan ook), die acceptatie van hoeren... zou je daar zelf invloed op kunnen hebben, of is dat iets dat van buitenaf geregeld moet worden (bijvoorbeeld door "het regime" via... whatever)?
Het zou misschien helpen als er in de media meer positieve aandacht voor de business zou komen. Maar goed, wie gaat dat doen? Zondares wil anoniem blijven (met recht), dus die zul je niet gaan zien bij een talkshow op televisie.
BeantwoordenVerwijderenZou ook geen verschil maken. Al die meiden die al hun kop op TV hebben gewaagd, zinnige dingen zeiden, en toch als een freakshow behandeld werden door de TV-makers hebben ook nooit zoden aan de dijk gezet. Je wordt te kijk gezet, ze willen helemaal niet dat je boodschap overkomt. Bovendien is de druk van de prohibitionisten in de media zo groot en zo alomtegenwoordig dat het een druppel op de gloeiende plaat blijft. Er moet een eind komen aan dat offensief van hatelijkheid en leugens omtrent de branche. Daar hebben wij alleen niks over te zeggen.
BeantwoordenVerwijderende homofobie is echt om te kotsen hier
BeantwoordenVerwijderenSorry lieverd, dit blog gaat niet over homo's, maar over prostituees. Het taalgebruik is soms wat rauw, maar hetero's en prostituees worden ook niet gespaard. Probeer er eens doorheen te kijken...
BeantwoordenVerwijderenmoeten wij dan buiten deze space worden gehouden alleen maar omdat we mannen zijn die mannen liefhebben? Love = Love
BeantwoordenVerwijderenMaar je wordt niet geband of geblokkeerd. Je kan nog steeds een bijdrage leveren - je hoeft het niet groter te maken dan het is. Dit is een blog over hoeren, termeiers, lichtekooien. Het gaat nu over de acceptatie van hoeren, waarbij gays (als het ware) toevallig ter sprake komen.
BeantwoordenVerwijderenAls het gaat om die acceptatie van hoeren... dan denk ik dat passiviteit en fantasieloosheid onder hetero's misschien ook wel een van de problemen is.
Het begint al met zo'n zinnetje: "Die agenten zouden ze dood moeten schieten". Ga je dat zelf doen? Nee, je wil eigenlijk dat iemand dat voor jou doet. Als je serieus zou overwegen om hier iets mee te doen... (of om het toch maar te laten zitten)... dan ga je uiteindelijk heel anders denken. En zodra je beseft dat jij het verschil kan maken, ga je je ook voorzichtiger uitdrukken.
Dat is het privilege van het behoren tot een overgrote meerderheid: het is al snel goed. Er is snel vaak al iemand anders met hetzelfde probleem die dat dan ook voor jou oplost, en anders laat je het er maar bij zitten. Vaak is een grote bek al meer dan genoeg. Je hoeft verder niet precies, zorgvuldig of nauwkeurig te zijn - omdat je met zovelen bent, heb je het al snel goed gezegd.
(No hard feelings verder. Als ik erover nadenk, zou ik het ook zo doen. Go with the flow. Waarom jezelf meer druk maken dan nodig?)
Homo's zien als een door het establishment beschermde diersoort werkt net zo. Je doet homo's te kort door ze als een soort kneusjes te zien die niet voor zichzelf op kunnen komen. En blijkbaar zijn sommige homo's zo respectabel dat je vergeet dat ze homo zijn - bijvoorbeeld een Rob Jetten, met wie je het verder niet eens hoeft te zijn om te zien dat hij dingen geregeld krijgt en er naar hem geluisterd wordt. Ofwel: Jetten is geen kneusje, en dan kan je ook snel vergeten dat hij zelf homo is, waarna je het als een gunst ziet als hij het opneemt voor de LGBTQ-gemeenschap.
Maar het is niet alleen dat je zo homo's tekort doet (die elke dag zelf voor hun eigen rechten opkomen)... misschien doe je wel vooral in de eerste plaats jezelf tekort. Als het establishment homo's moet beschermen, dan zit de samenleving blijkbaar zodanig in elkaar dat jij niet het verschil kan maken. Het is dan verder ook niet belangrijk om je af te vragen wat wezenlijk voor jou van belang is en hoe je dat geregeld krijgt. Als je een verschil wil, dan moet je wachten totdat iemand anders dat voor jou geregeld heeft. Iemand moet ergens op een knopje drukken. Je kan je eigenlijk niet voorstellen dat je zelf ook wezenlijk verantwoordelijkheid kan nemen, dat je het ook zelf kan proberen.
Ik vraag het nog expliciet: wat moet er gebeuren? Tk wijst naar de media - misschien Zondares bij een talkshow... (of toch onhaalbaar). (Ondertussen gelooft KSP nergens meer in.) Maar ik vroeg eigenlijk: wat kan je zelf doen?
Conclusie? Hetero's zijn passief en fantasieloos. De acceptatie van hoeren is niet wezenlijk hun probleem. Hoeren zijn gemarginaliseerd en cynisch. Die acceptatie zal... nog even duren...
(En toch snap ik het ook niet. Er zijn zo verdomd veel hetero's, er moeten zoveel hoerenlopers zijn... het zou zoveel makkelijk moeten kunnen zijn...)
Er loopt hier iemand rond die net uit het ei komt, en die struikelt over elke nicht en elke flikker die hier voorbijkomt. Dat is toch eigenlijk fantastisch? Ja, het is niet heel praktisch en soms wat onhandig, maar - die betrokkenheid! Dat diep beleefde gevoel van: "Hey, dit gaat over mij, jullie hebben het over mij!" Die betrokkenheid kennen hetero's niet. Daar is het al snel: "Geweldig Zondares! Mooi verhaal weer en zet hem op! (ik pak ondertussen nog een biertje uit de koelkast...)"
Ik weet niet, ik zou denken aan... op mijn LinkedIn-profiel zetten dat ik naar de hoeren ben geweest. Nee, dat kan eigenlijk alleen als ik als zzp'er zo goed werk lever dat ik onmisbaar ben. Of anders... wil ik binnen vijf jaar zo goed zijn dat niemand om mij heen kan. Of...
Wat kan IK doen om het verschil te maken?
De Here Jezus houdt van hoeren… Hoe zeer christenhonden het ook anders willen voorkomen, hun heer houdt van hoeren. En dus van Zondares, hoewel ze eigenlijk niet meer in hem geloofd, net zo min als ik…
BeantwoordenVerwijderenEn die zelfde here Jezus houdt van Homo’s Hij genas zelfs, vol liefde en bewogenheid, de schandknaap van een Romeinse officier en prees het geloof van díe officier toen die bij hem kwam voor genezing van zijn geliefde schandknaap.
Jezus houd van jou en mij, van zondares en de homo, dát is wat uiteindelijk telt… Om maar eens een knuppel in een hoenderhok te gooien…
En dat aanvaarden maakt het verschil, gok ik zo…
BeantwoordenVerwijderenAls halfbloedje merk ik vooral dat de zwarte kant van mijn gemeenschappen ontzettend racistisch kan zijn. Blanken zijn wel een beetje racistisch, maar die schamen zich er tenminste nog voor.
BeantwoordenVerwijderenKSP, ik snap dat er weinig echt valt te veranderen. Het is een script dat gevolgd wordt. Sekswerkers dwarszitten is kennelijk onderdeel van het script. Maar zelfs dat is maar een onderdeel van het geheel. Zondares gelooft nog dat het zinvol is om te gaan stemmen. Als je snapt dat de de vermeende autoriteit van onze democratie onderdeel is van het grotere geheel, dan snap je ook dat je juist je stem weggeeft door mee te doen.
BeantwoordenVerwijderenDe meeste mensen zijn NPCs (dat zie je helaas ook aan de stompzinnige reacties hier). NPCs zijn als poppetjes in een computerspel. Die volgen gewoon de spellijn die ingeprogrammeerd is. Niettemin hebben de mensen die wel bezield zijn, een vrije wil. En die kunnen ze gebruiken door zich uit te spreken. Door het systeem niet te erkennen.
Het doet mij deugt dat deze blog een van de weinige plekken is, waarbij je leest over mensen die hun eigen weg gaan en niet slaafs het uitgestippelde pad volgen.
Wauw
BeantwoordenVerwijderenEen mooi stukje van Zondares, en een hele discussie over homo's in de maatschappij.
Ik geloof zelf dat persoonlijk een verschil maken mogelijk is, als je maar wil. Wel volg ik de opmerking dat je je kansen moet grijpen waar het kan zonder dat je jezelf opoffert. Een job riskeren die je niet kan missen, daar help je niemand mee.
Net zoals Zondares haar privacy koste wat het kost wil beschermen. Als ze voortdurend wordt afgeleid door handhavers, dan hebben wij er ook niets aan. Dus ik neem nu de onregelmatige posts voor lief.
Laatst stelde iemand een cardate voor, omdat thuisontvangst niet mogelijk was ondanks dat ze ermee adverteerde. Heb uiteindelijk besloten om er niet op in te gaan, omdat ik niet wist waar het op een veilige manier kon, of waar ik op moet letten om problemen te voorkomen. Ik denk dat ik eens ga zoeken op het blog naar verhalen over cardates.
Wat jaartjes terug had ik een DvP in een camper die op een terreintje in de buurt van mijn werk kwam. Soms was ze opeens ergens anders gaan staan en ik voelde me dan een beetje alsof ze met me aan het kutten was als ik op het laatste moment naar ergens anders moest. Ze had er gewoon bij moeten zeggen waarom. Nu snap ik het pas.
BeantwoordenVerwijderenWat leuk dat je weer schrijft! Ik miste je stukjes al best lang.
BeantwoordenVerwijderen50°53'02"N 6°55'23"E 🥳😉
BeantwoordenVerwijderenZondares wil je al die homo comments wissen. Homo’s hebben hun eigen omgevingen.
BeantwoordenVerwijderenOm zo’n klein dingentje zo groot te maken in de comments … ik zie het nut er niet van in. Of-topic Ruis die hier niet hoort.
Op de SP1 bij Tronto [It] staat ook soms een verdwaalde branche-camper. Vroeger stond dat btw ook heel duidelijk op Google Earth, Streetview … maar inmiddels [bijna] allemaal weggepoetst. Veel tippeldames met een Afrikaanse migratie-achtergrond. Stoeltje … lekker weer, kansen pakken …. .
[bois de boulogne misschien niet meer? Maar bij de Eifeltoren weg [Germany] [zie locatie vorige comment] een fiks aantal. Kijk ook de parkeerplaats erna even .. de lunchpauze hoek van Google Earth auto’s. Je bent gewaarschuwd😉. De forten laten ook wat opmerkelijke spannende plekjes zien … en er is meer …. ]. Grappige mengeling van écht toerisme en uhhh lunchpauze-toerisme .. ?
@17feb24 01:46h
BeantwoordenVerwijderenNee je moet niet weg omdat je homo bent. je moet weg omdat je
1. Niet betaald seks naar gratis
2. Geen caravan/camper hebt waarmee je op de besproken wijze je geld verdient
3. het homo onderwerpje slechts over een locatie gaat .. en verder eigenlijk in de kern vrijwel niets met seks homo behaviour te maken heeft.
Modereren die shit.
[[islam gedrag … oh jullie zijn rascistiesch terwijl je gewoon een food-misstand aan wil kaarten tijdens de ramadan in een openbare gelegenheid die notabene anbi is. Kijk dat er alleen Halal is op een publieke multi-culti doorgangslocatie locatie boeit me niet … dat overleef ik wel .. maar opeens alles dichtgooien qua voedsel/drinken tijdens de ramadan is een tikje vreemd. op Gaza is dat ‘prima’, in Nederland is dat raar.]]
Voor wie het leuk vindt om te lezen, hier nog een stukje dat een beetje in lijn ligt met dit stuk: https://zondares.blogspot.com/2019/09/touren.html
BeantwoordenVerwijderenEen camper is geen registergoed. De bekendste registergoederen zijn onroerende zaken zoals woningen en grond. Maar ook roerende zaken kunnen registergoederen zijn, bijvoorbeeld (zee)schepen en vliegtuigen.
BeantwoordenVerwijderenNou, zo'n schip is nog niet eens zo'n slecht idee. Kan Zondares samen met haar hoerenvriendinnen ergens in internationale wateren gaan liggen en dan de klanten met van die speedbootjes invaren 🚤
BeantwoordenVerwijderenPrachtig stukje!
BeantwoordenVerwijderen