Onderhoud

Ik ga binnenkort eens een vakantie boeken. Misschien naar Thailand, of naar een mooi safaripark in Afrika. Of gewoon iets makkelijks, bakken op de Bahama's, of weer aan de Mexicaanse kust. Misschien een resort ergens waar ze je mee op excursies nemen. Of weer een cruise. Eigenlijk heb ik daar geen tijd voor, want ik heb mijn studie en mijn werk, en alles blijft maar op me afkomen, maar ik heb het te lang uitgesteld.

Een paar weken geleden ging het motor-lampje aan op mijn dashboard van mijn autootje. Ik was onderweg naar een klant op de snelweg, en een paar minuten later ging de hele auto schokken. Het was alsof ik over onzichtbare drempels heenreed. Allemaal andere lampjes flitsten dan ook even aan, maar gingen meteen weer uit. Ik reed bij een tankstation binnen, want ik dacht dat het misschien aan de benzine lag, want die was bijna op.

Het lampje bleef aanstaan, ook nadat ik getankt had, maar mijn wagentje reed weer helemaal normaal. Ik moest toch mijn klant op tijd halen, dus ik reed maar door. En er gebeurde verder niets, dus ik was alweer half gerustgesteld. Het lampje bleef wel branden, ook op de terugweg, en ik was toch wel een beetje bezorgd. Die lampjes betekenen niets goeds, ookal weet ik niet wat ze precies betekenen.

Ik belde de volgende dag met de dealer, en die haalde een monteur aan de telefoon. Die monteur zei dat het wel iets was om me zorgen over te maken. Hij stelde me heel veel vragen over wat de auto precies had gedaan, en welke lampjes hadden geflitst. De conclusie was dat ik maar langs moest komen, want er moest wat onderhoud gebeuren en als ik te lang wachtte zou hij het helemaal niet meer doen.

Dat nam ik serieus. Maar ik moest eerst nog naar de universiteit. En die avond had ik een klant. Dat laatste vooral kon ik zonder auto niet doen. En de eerste afspraak die ik kon maken was pas flink wat later. Dus ik bleef wel rijden. En dat ging gewoon goed. In het begin reed ik nog heel voorzichtig, maar al snel was ik er best ontspannen mee. Mijn autootje reed prima, ookal staarde dat lampje me aan elke keer dat ik naar het dashboard keek.

Het was ook dat ik al genoeg aan mijn hoofd had. Ik weet al niet waar ik de tijd voor alles vandaan moet halen, want met de colleges, de opdrachten, het labwerk, en alle andere dingen van mijn studie, en dan ooknog mijn werk, heb ik gewoon nergens tijd voor. Ik moet mezelf al dwingen om elke week een keertje een afspraak met mijn vrienden òf met mijn familie te maken, want dat schiet er anders helemaal bij in. De auto, dat was wel het laatste waar ik tijd aan kwijt kon.

En op dat lampje na was er niets aan de hand. Dus die afspraak met de dealer, die kwam er niet van. Het kon ook niet erg zijn, want de auto reed nog gewoon. Zo suste ik mezelf, en dan hoefde ik me dáár tenminste geen zorgen meer over te maken. Ik zou er wel weer aandacht aan geven als het wat rustiger was, of tenmìnste als de dingen waar ik nú mee bezig was eenmaal in kannen en kruiken waren.

Dus ergens in de afgelopen dagen stond ik op de vluchtstrook. Midden op de snelweg, in de linkerbaan, gingen opeens de lampjes op mijn dashboard allemaal aan, en voelde het opeens alsof ik op de rem had getrapt. Niet heel hard, maar toch wel duidelijk. Ik was even in paniek, vooral toen ze achter me gingen toeteren, maar na eventjes was het tochwel duidelijk dat op het gas blijven staan niet hielp.

Het was een hele enge toestand om op de vluchtstrook te komen, want al die mensen die me rechts inhaalden gaven me geen ruimte om op te schuiven, maar het is gelukt. En daar stond ik dan, met een motor die nog wel startmotorgeluiden wilde maken, maar nietmeer aanging. Ik bleef proberen te starten totdat de lampen gingen knipperen, en ook dat startmotorgeluid stopte. En toen wist ik het ook niet meer.

Ik zocht in het handboekje op hoe je de motorkap open moet maken, en ik heb nog even naar de motor staan staren. Mannen doen dat immers ook altijd als hun auto ermee ophoudt. Maar ik zag er niets aan waar ik een idee van had dat ik er wat beter aan kon maken, en het ding was ooknog gloeiend heet. Ik voelde me een beetje een domme troela dat ik niets kon met wat er onder die motorkap zit.

Terwijl het verkeer voorbijzoefde zat ik een beetje te grienen achter het stuur. Ookal was het alleenmaar mijn auto die gestopt stond, ik kon er even nietmeer tegen. Ik heb even alle stress van me af gejankt. Met mijn handen om mijn stuur geklemd even goed blèren terwijl alles naarbovenkomt dat me in al die tijd heeft gefrustreerd, en boos en verdrietig heeft gemaakt. Dat viel een beetje over me heen, en ik gaf het de ruimte.

Maar janken verandert natuurlijk helemaal niets, dus kwam ik bij zinnen en ging op zoek naar het kaartje waarop het hulpnummer van [mijn automerk -B] staat. Die zouden me later op komen halen en vertelden me dat ik mijn oranje vestje aan moest doen en aan de buitenkant van de vangrails moest gaan staan, voor de veiligheid. Ik moest mijn hele auto door om te zien waar dat ding was, maar ik stond netjes achter de vangrails met dat lelijke plastic ding om.

Toen pas bedacht ik me opeens dat ik mijn klant moest afbellen. Ik zou het niet meer halen, en je kan het niet maken om hem maar gewoon te laten wachten. Hij was heel begrijpend, en gelukkig geloofde hij me. Ookal vertelde ik hem een leugentje over waarom ik niet kon komen. Hij wou meteen weer een afspraak maken, maar ik kon niet bij mijn agenda, dus dat deed ik pas de volgende dag.

Op de vangrails zitten was niet mogelijk. Dat ding was zo nat en vies, dan blijf ik liever staan. Dus ik stond als een pilaar, met mijn knieën tegen elkaar geperst en met mijn armen over elkaar, mijn handen in mijn oksels, kou te lijden. En omdat je dan niets anders kan doen dan over je leven nadenken, ging ik maar over mijn leven nadenken. En over hoe alles maar voorbijzoeft.

Ik neem nergens tijd voor, en toch heb ik altijd het gevoel dat ik te weinig doe. Op mijn opleiding is er altijd meer dat ik zou kùnnen hebben gedaan, de klanten die ik aanneem zijn ookal geef ik er elk momentje aan te weinig om al mijn uitgaves mee te betalen, en in mijn sociale leven ben ik ook een soort rare griet geworden die niet echt ontspannen meedoet. Ik gebruik al mijn tijd, en nogsteeds heeft niets genoeg tijd.

Dat is natuurlijk wel vaker zo geweest, maar dan had ik het altijd zelf gedaan, en kon het ookwel een tandje minder. Maar mijn opleiding kan ik niet zomaar langzamer gaan doen, want dat gaat al langzaam genoeg, en elk jaar ben ik er kapitalen aan kwijt. Bovendien wordt het allemaal langzamer als je vertraging hebt, want inhalen is altijd meer geregel, en komt altijd dwars te zitten met andere taken die je op de opleiding hebt.

Minder klanten nemen kan ook niet, want als ik niet heel veel van mijn pensioen wil gaan opeten moet ik toch inkomen hebben. Bovendien ben ik al op het minste wat ik af kan spreken zonder mijn vaste klanten te gaan verliezen omdat ik niet genoeg beschikbaar ben. Ik ben dus gewoon verliezen aan het afdekken met de tijd die ik er nu aan kwijtben, en die verliezen ga ik echt voelen als ik dat niet doe.

Dus ik kàn niet minder tijd daarvoor nemen. Maar dat móét ik wel. Want mijn auto was nu langs de kant van de weg, kapot. Omdat ik het motor-lampje had laten zitten, omdat ik geen tijd ervoor had. Maar ik geef ook geen tijd aan mezelf, ookal staat eigenlijk mijn eigen motor-lampje ook al maanden op oranje. En zoals wel vaker heb ik gewoon een soort schop onder mijn hol nodig om te zien dat ik dingen anders moet gaan doen.

Ik ben een gewoontemens, en ik laat me heel makkelijk leven. Als docenten op mijn opleiding me proberen te inspireren of proberen om me aan te moedigen, dan voel ik me heel erg verplicht om daar ook mijn best voor te doen. En als je naar een docent toestapt om te vertellen dat je je werkgroep even moet verlaten omdat je op het randje van een burn-out zit, en daar reageren ze dan op alsof je een vervelende luie student bent, dan vind ik dat heel moeilijk.

Maar ik moet er even tussenuit. Het gaat zo even niet. En omdat de vakanties altijd volgepland zitten met allemaal inleverwerk, heb je tijdens de vakantie zo ongeveer minder tijd dan daarbuiten. Ik heb dus maar een vakantie voor mezelf gepland die niet volgens de regels van de opleiding is, maar er moet gewoon iets gebeuren. Ik moet even opladen, en ik kan mezelf even niet laten leven.

Er kwam een reddende engel met gele zwaailichten die mijn arme autootje op zijn truck hees, en mij even lekker liet opwarmen in zijn cabine. Hij bracht mijn auto naar mijn dealer, en mij naar huis. Daar was ik toen wel aantoe, en ik ben heel vroeg in de avond, met mijn make-up nog op, in slaap gevallen. Ik werd wakker terwijl ik mezelf helemaal in mijn dekens had gewikkeld, als een soort bolletje.

Mijn auto moest ik wel snel terug, maar als ze je op komen halen kan het opeens dezelfde dag. Ze hadden ook snel door wat er mis was, en dat was natuurlijk weer een duur ding wat moest worden besteld, en waarvoor ze uren moesten werken. Het werd niet goedkoop. De monteur troostte me dat ook een vent die wist wat hij deed niet langs de snelweg had kunnen verhelpen wat ik had, dus dat haalde dat troela-gevoel weer een beetje weg.

Soms kan je gewoon niet voorkomen dat dingen niet lekker gaan. Soms moet je gewoon accepteren dat je niet alles kan doen, en moet je even je wonden likken, en even kiezen voor wat onderhoud. Je kan niet altijd vol voor alles blijven gaan, dat is iets waar een eind aan zit. En als je niet langs de kant van de weg wil staan grienen omdat het allemaal misgegaan is, moet je soms gewoon even onderhoud doen.

Antwoord op: Sluit je ogen niet voor...

Je hoort regelmatig in de media, in folders, en in het publieke debat over sekswerk, dat je niet je ogen moet sluiten voor misstanden, mensenhandel, kinderprostitutie, dwang of uitbuiting. Het is meestal een soort leus, die mensen moet oproepen om mee te doen met de reddingsindustrie. Natuurlijk vooral met hun portemonnee. Maar als je iemand bent die haar mond opendoet krij je hem ooknogwel naar je hoofd als je vraagtekens zet bij alle onzin die over ons vak wordt gepredikt.

Het antwoord daarop is simpel: dat doet niemand. En hou eens op met verdachtmaken.

Dit soort leuzen is emotioneel heel sterk. Mensen zijn namelijk niet de hele dag bezig met denken aan enge misstanden in bedrijfstakken waar ze niets mee temaken hebben, en die voelen zich een beetje betrapt als je ze beschuldigt dat ze zich niets aantrekken van alle gruwelverhalen die ze weleens horen via de media. Ze "weten" ervan, dus dan hebben ze ergens, in hun emoties, het idee dat ze er ook wat aan moeten doen.

Mensen schuld aanpraten is makkelijk. En als je ze meteen een manier geeft om van die schuld af te komen, en die niet te duur of te moeilijk maakt, is het meteen bekeken. Dan storten ze een handje Euro's, zijn weer opgelucht, en hebben ooknog een reden om zich verheven te voelen boven de mensen die nog steeds hun ogen niet geopend hebben. Het is een hele simpele, makkelijke vorm van emotionele manipulatie.

Vooral mannen zijn er kwetsbaar voor. Die trekken het zich minder aan, worden er minder verdrietig van, maar zijn wel sneller met dan meteen partij kiezen voor degene die ze schuld aan heeft gepraat. Vrouwen gaan meer in het gevoel zitten, en die worden er soms alleen verdrietig van zonder die Euro's af te geven. Daarom zie je ook dat die campagnes vooral op mannen zijn gericht. Vrouwen herhalen de boodschap makkelijk, maar gaan minder snel doen wat er van ze wordt gevraagd.

Het is snel en simpel om je maar aan te passen als je zo voor het blok wordt gezet over iets wat je erg hoort te vinden. Je wordt aangesproken, je belijdt even je afkeer, je geeft je centjes en je bent veilig. Nu hoor jij bij de goede mensen die zich bezighouden met hun medemens. Jij sluit je ogen niet, kijk maar op je afschrift. En naar die "vind ik leuk" die je ze op Facebook gaf. Klaar!

Maar als er dan iemand komt die kritiek heeft op die club waar jij je nu bij aangesloten hebt, dan is het opeens niet zo simpel meer. Dan dacht je net dat je ervanaf was, en dan blijkt dat je niet hebt laten zien dat je je het lot van misbruikte meisjes aantrekt, maar dat je je misschien hebt laten neppen door een zieligheidsbedrijf dat met jouw geld vooral moralisme en paniek doordrukt, dat mensen in de verdrukking brengt.

Wie moet je dan geloven? En heb je eerlijk gezegd wel zin om uit te zoeken wie er nou gelijk had? Je had nou net je geld weggegeven om maar van het gezeik af te zijn, en nou moet er ooknog een hele verantwoording aanvast komen te zitten. Nee, bedankt. Val mij niet meer lastig, ga maar in discussie met die mensen die mij net me schuldig lieten voelen, want daar is het allemaal mee begonnen.

Je ziet wel, het is een hele sterke manier om meelopers te krijgen die bereid zijn om met iets kleins hun schuld af te kopen. En met heel veel kleine dingetjes bijelkaar heb je een goed inkomen. Een deel van de zieligheidsindustrie draait helemaal op dit soort toneeltjes. En de rest haalt er ook niet zijn neus voor op, al was het maar omdat je er veel gratis reclame aan hebt.

Het is niet meer dan manipulatie, en het is misbruik maken van een karakterfout die nou eenmaal in mensen zit. Als dat werd gebruikt voor iets eerlijks, dan was dat nog iets wat nietzo erg was. Dan was dat schuldgevoel namelijk op zijn plaats geweest, en dat snelle afkopen van hun schuld was dan een manier geweest om recht te trekken wat er nog rechtgetrokken moest.

Maar sluiten mensen hun ogen eigenlijk wel voor al die engigheid? Zouden ze zich wel schuldig móéten voelen? Of worden ze hier oneerlijk behandeld alsof ze iets niet wìllen zien, dat ze niet zien omdat het er niet ìs? Natuurlijk worden ze misleid. Alle verhalen over de mensenhandelmythologie, van het begin van het denkbeeld tot de griezelverhalen over loverboytechnieken zijn nep, en speciaal gemaakt om mensen voor het karretje van nauw moralisme te spannen.

Ze worden niet alleen misleid over dat er iets zou zijn wat ze niet zien, maar ook over waar ze eigenlijk aan deelnemen als ze hun like, hun geld en hun gebrek aan kritiek aan een zieligheidsbedrijf geven. Ze worden vooral misleid over wat ze doen door die zieligheidstoko te steunen. Want zelfs als ze genept worden, hebben de donateurs tenminste nog het idee dat het verder dan hun eigen portemonnee geen kwaad kan.

Was dat maar zo. Veel zieligheidsbedrijven hebben ronduit schadelijke dingen die ze doen, van meiden hersenspoelen tot volwassen sekswerkers letterlijk als slaven sweatshops in laten slaan. En zelfs als ze dat niet doen zijn ze bezig om het schadelijke slachtofferverhaal over sekswerkers te verspreiden, en bij te dragen aan het stigma waar we allemaal onder gebukt gaan.

Als het in debat tegen een sekswerker of een voorvechter wordt gebruikt, is het niet een poging om die sekswerker of voorvechter zich schuldig te laten voelen. Ze weten wel dat wij weten dat het onzinnig is. Het is een poging om de toeschouwers te laten denken dat wij eigenlijk wel weten dat we in een wereld van misstanden werken, maar er onze ogen stijf voor dichthouden.

Dat is natuurlijk buitennissig. Waarom zouden we onze ogen dichthouden? Zoals ik al uitgelegd heb, is het juist in ons belang om een schone branche te hebben, en hebben we er helemaal niets aan om de misstanden te laten voortbestaan. Het gaat erom om ons zover te brengen dat we gaan belijden, en dan hebben we daarmee voor de meeste toeschouwers eigenlijk al toegegeven dat de zieligheidslobby gelijk heeft. En dat is niet zo.

Laat ze zelf eens hun ogen openen. Het is gewoon erg om te zien hoe hard de hele moralistenkliek zich in bochten draait om maar niet te hoeven zien dat ze geen gelijk hebben. Hoe hard ze zichzelf sussen over al het leed dat ze onterecht doen aan al de meiden die temaken krijgen met de resultaten van al hun zelfverheerlijking. Laat ze maareens kritisch kijken naar hun eigen motivatie, en hoeveel daarvan uit bekrompenheid komt. Laat ze maar eens naar zichzelf kijken.

De pik wint altijd

Erecties zijn onbetrouwbare dingen. Mannen meten er hun prestaties en hun mannelijkheid aan af, en dat is moeilijk. Het versterkt zichzelf ook, want als een klant hem niet omhoogkrijgt, en dan gaat denken dat hij niet mannelijk genoeg is, kan je rekenen op meer erectieproblemen. Dit stukje gaat daar niet over, maar als je het interessant vindt, heb ik hier een stukje uit 2011, en hier een stukje uit 2009 voor je.

Als je met seks begint, weet je nog niets over mannen. Dan denk je dat ze hun pik omhoog en omlaag kunnen doen wanneer ze willen, want dat krijg je toch een beetje mee. Als hij zin heeft, dan wordt hij stijf, denk je dan nog. Zo werken pikken niet. Die hebben een eigen willetje, en een man overkomt netzogoed dat zijn pik stijf wordt als dat jou maar overkomt dat je nat wordt. Je weet dat het meestal gewoon gebeurt op het goede moment, maar je kan er niets aan beslissen.

Klanten komen naar je toe voor seks. Nou ja, meestal dan. En die seks, daar hebben ze ideeën bij. Ze weten wat ze geil vinden, en wat ze geil vinden wordt voor een deel gevormd door wat ze geil wìllen vinden, omdat ze dat bij zichzelf vinden passen, en voor een deel wat hun pik wil. Die fluistert ze genoeg in, en daar doen de meeste mannen gelukkig wel wat mee. Zelf bouwen ze er dan een luchtkasteel van verwachtingen op, en daar heb je dan de seksualiteit van je klant.

Er zit wel een groot verschil tussen wat de klant zelf van zijn seksualiteit verwacht, en wat zijn pik hem wil laten doen. Als je doet wat zijn pik wil, dan is de klant achteraf misschien niet blij, misschien in de war, misschien verrast, maar hij is wèl bevredigd. Als je doet wat de klant denkt wat hij wil, en dat is niet waar zijn pik goed op reageert, dan blijft er toch altijd wat knagen, en wordt het soms een hele lauwe ervaring terwijl het precies was wat hij wou.

Meestal zit het wel goed. Mannen genoeg die een pik hebben die goed reageert op eens casual seks met een nieuwe vrouw, en de man die daar helemaal in meegaat. Dan kan die man zich alles hebben wijsgemaakt over waaròm hij die seks zo wil, of waaròm jij daar goed bijpast, maar dat doet er dan niet toe. De pik is tevreden, en je klant gaat tevreden weer de deur uit.

Het wordt heel anders als de pik naar iets anders opzoek is dan de man. Soms wil de pik op een bepaalde manier aan het werk, en is hij alleen levendig te krijgen als je iets bepaalds doet, terwijl de man helemaal zich niet concentreert op dat ene ding. Soms komt de man voor een heel illusiepakket, en wil de pik alleen een pijpbeurt met een tong onder de voorhuid. Dan moet je allebei tevreden zien te krijgen, en dan luister je dus eigenlijk naar twee stemmen.

Ik heb het nou de hele tijd over de pik alsof het echt een apart mannetje is wat aan de klant hangt. En op een bepaalde manier is dat ook zo. Pikken hebben hun eigen body language. Ze kunnen op verschillende manieren stijf worden, op verschillende manieren spannen en bewegen, de ballen kunnen vanalles gaan doen, en ze kunnen zich uiten door hoe ze uit het lijf hangen. Dat is een taaltje dat je snel leert.

Dat is alleen helemaal niet altijd hetzelfde als de lichaamstaal van je klant. Niet alleen omdat mannen heel ingewikkelde boodschappen sturen, en de pik altijd heel ondubbelzinnig is. Vooral omdat er gewoon vaak verschil is met wat de man wil en wat zijn pik wil. Soms is het zó duidelijk dat er een groot verschil is, dat je ècht het gevoel krijgt dat je met twee verschillende mannen tegelijk bezigbent. Of eigenlijk, een man en zijn mannetje.

Als je moet kiezen, kies je voor de man. Iets doen met een man wat zijn pik wel wil maar hij echt níét, dat voelt hij als een verkrachting. Dat moet je serieus nemen. Als je alleen doet wat de man wil, en zijn pik negeert, dan gaat hij hoogstens gefrustreerd naar huis terwijl hij niet snapt waarom, want hij had immers alles gekregen wat hij wou. Dat is echt veel beter.

Luisteren naar een man is makkelijk. Mannen zijn best direkt over wat ze willen. Vooral als je hem een beetje losmaakt komt er heel makkelijk uit wat je moet doen. Met een paar minuten voorspel kan je veruit de meeste mannen hun meest perverse verlangens in geuren en kleuren laten uitleggen. Het lukt me nog niet elke keer, maar het gaat steeds beter. Je hebt geen grote klus aan uitzoeken waar hij je voor ingehuurd heeft.

De pik kan niet praten. Het is alsof je probeert te luisteren naar een hond. Hij kan alleen half begrijpen wat eraan gaat komen, en wordt dan meer of minder opgewonden. Daar kan je dus prima aan zien of het werkt wat je aan het doen bent, en of je de goede kant op aan het werken bent. Hij luistert alleen niet meteen naar jou. Hij snapt alleen wat er aan de hand is doordat je klant het doorkrijgt. Dus als je klant er nog wat bijdenkt dat niet klopt zie je dat niet.

Gelukkig gaat er ook een boel onder het bewustzijn van je klant door. Dat helpt met het maken van je illusie, en helpt je ook om met suggesties rond te voelen waar zijn pik heenwil. Die slaat aan op andere dingen dan de man zelf. Dingen die hij nieteens ziet als iets wat hij op zou moeten merken kunnen zijn pik erg aanspreken, of juist afkoelen. Pikken zijn goed in anticiperen, veel beter dan hun baasje. Je bent eigenlijk twee gesprekken tegelijk aan het voeren, maar zo mag de man het natuurlijk niet voelen.

Zo kom je erachter wat een klant voor dienstenpakket nodigheeft. Het wordt een Venn-diagram. Je hebt de cirkels wat de man wil, wat de pik wil, en wat jouw dienstenpakket is. Waar die drie cirkels overlappen is je sweet spot, en je wil daar je zwaartepunt leggen. Maar ook de overlap tussen wat de man wil en je dienstenpakket moet je aandacht geven. De overlap tussen je dienstenpakket en de pik lijkt ook een goeie, maar daar moet je voorzichtig zijn.

Als je iets vindt waar zijn pik waus op gaat maar de man zelf niet echt iets mee heeft, moet je aftasten of dat wel zo'n goed idee is. Als een man iets niet interessant vindt wat zijn pik wel wil, dan is daar àltijd een reden voor. Daar moet je niet naar graven, want hij zal best een goede reden hebben om daar niet mee bezig te willen zijn. Laat het maar gewoon liggen, behalve als je de klant ècht goed hebt leren kennen, en een goed gevoel hebt voor hoe het zit.

Het liefst doe je dus gewoon wat de man wil èn wat zijn pik wil. Dat kan vaak, maar soms is dat echt even puzzelen om te zien hoe het kan. Daar zit soms aanvast dat je probeert om wat zijn pik wil te laten lijken op iets wat de man aanspreekt. Soms doe je nonchalant wat de pik wil terwijl je een grote illusie maakt over wat de man wil. Het wordt de truuk om dat samen te laten gaan en het natuurlijk te houden.

Ik zal een voorbeeldje geven. Ik had een klant die netjes woonde, een goeie baan had en fijn in de omgang was. Hij wou niet echt iets bijzonders. Gewoon seks. Natuurlijk ga ik dan altijd even dieper kijken, want er zijn maar weinig mannen die ècht alleenmaar "gewoon seks" willen. En het was al heel vlot duidelijk dat zijn pik me seintjes gaf over wat wel voor hem werkte.

Deze man werd harder en meer naar boven gespannen als ik iets sletterigs liet zien. Of het nou ging om net even te hard lonken, of net even een stijlloze opmerking, maar zijn pik maakte heel snel duidelijk dat het voor hem wel werkte. Maar aan de andere kant schaamde de klant zich kapot voor elk beetje sletterigheid dat ik liet zien. Dan voelde hij het alsof ik hem tegenviel omdat ik sociaal niet sterk genoeg was.

Het werd dus een werkje om hem precies een balans te geven tussen een frisse leuke meid met een goeie komaf en een slettenbak die er goed vanlangs moet krijgen. Kleine beetjes waren genoeg om de pik zo stijf als een ijzeren stang te krijgen, en waren klein genoeg dat de klant er overheen wou kijken. Zo had ik er een vaste klant bij. Het was zelfs een leuk spel vond ik, telkens nieuwe hints bedenken waardoor hij kleine seintjes kreeg over dat ik zo'n oversekste slet was.

Een ander geval is een vaste klant uit een schaamtecultuur, die me regelmatig bestelt. Hij zit goed in de slappe was, want hij heeft een hele keten horecabedrijfjes, en volgens mij verkoopt hij wel meer dan broodjes daar. Hij speelt graag de grote meneer met me, maar als ik daar alleen aandacht aan geef heeft hij grote moeite met erecties. Zelfs als hij pillen slikt. En dat ligt niet aan zijn pik.

Als ik hem een beetje laat voelen dat ik een hooghartige bazige vrouw ben, die heel boos op hem kan worden als hij niet doet wat ik wil, dan komt die pik van hem krachtig omhoog. Hij heeft een vuurtje branden voor dominante, driftige vrouwen. Als ik hem kan uitlokken tot hij echt helemaal door en door geil is, dan pikt hij dat ook van me. Maar achteraf moet ik hem dan wel helemaal geruststellen.

Hij accepteert het niet van zichzelf dat femdom voor hem werkt. Dat vindt hij onmannelijk van zichzelf, en daar zit hij zo over in dat hij gewoon weigert om te realiseren dat het voor hem werkt. Maar zijn pik wil niets anders, en komt niet omhoog voor seks die niet met hete dominantie door vrouwen temaken heeft. Als je een gevalletje hebt die zo zich uitsluit van zijn seksualiteit, moet je hem echt iedere keer foppen.

En iedere keer moet op een nieuwe manier, want hij trapt geen twee keer in dezelfde truuk. Dat is heel veel werk, en het is ook raar. Want hij accepteert de manipulatie van de vorige keer niet, maar hij boekt me wèl opnieuw. Een heel klein beetje acceptatie van zijn sub-zijn zou gewoon zorgen dat zijn seksleven veel beter gaat. Want als hij zijn femdom-wip gehad heeft, wordt vanilla-seks ook weer interessant.

Netzoals de man makkelijker wordt, en meer met je meebuigt als je hem een keertje hebt leeggepompt, gaat dat ook op voor de pik. Die wordt niet alleen buigzamer omdat de meeste mannen alleen de eerste erectie echt hard krijgen, maar ik bedoel er ook mee dat hij meer meegaat in wat de man spannend vindt, en minder vasthoudt aan wat de nadruk is voor de pik zelf. Na de eerste beurt kunnen man en pik elkaar beter een hand geven. Maar meestal is mijn tijd dan al op.

Antwoord op: Jij bent eigenlijk...

In het publieke debat over sekswerk is het heel moeilijk om het bij feiten en logica te houden. De hoeren proberen dat nog wel, maar helaas zet dat niet de toon. Het is nauwelijks een debat te noemen, want het komt heel eenzijdig in de media, en daar doet de emotie het altijd beter dan de feiten. Maar afentoe krijgen we ergens een woordje tussen, en dan zetten we de verbiedertjes in hun hemd door te laten zien dat het complete onzin is.

Het is het enige voordeel wat we hebben. Wij staan met onze poten aan de grond, want wij leven in de wereld waaróver gepraat wordt. De verbiedertjes leven in een fantasiewereld en verspreiden onzin over ons om hun zin te krijgen. Als het dus feitelijk wordt, winnen we eigenlijk altijd. En daarom wil niemand die niet aan onze kant dat het feitelijk wordt. En ze zoeken dus naar manieren om dat te voorkomen.

De makkelijkste manier is om je de mond te snoeren. In het klein, door gewoon hoeren te "blocken" op Social Media, maar ook in het groot, door klachten in te dienen over Facebookers, Twitteraars, forummers en blogs die je niet bevallen. Dan worden er accounts ge-suspend of opgeheven. Daarmee worden er wel meiden uit het debat gehouden. Ikzelf ben nooit meer dan een paar dagen offline geweest met mijn blogje, maar bij mij is dat ookwel geprobeerd. Sommige meiden komen daar niet onderuit, en lijken dan alsof ze het opgegeven hebben.

Een andere manier is persoonlijker. Dan kunnen ze aan je persoonlijke informatie komen terwijl je anoniem probeert te blijven. Daar heb je goede redenen voor, dus dan weten ze dat ze je ermee kunnen pakken. Dat laten ze aan je weten, zodat je je kop gaat houden. Dat wordt op het internet wel doxxen, of bedreigen met doxxen genoemd. Je moet dus goed op je anonimiteit passen als je wat te verliezen hebt. Daarom zijn de meiden die "out" zijn ook zoveel meer blijvertjes. Die kunnen ze daarmee niet pakken.

Soms werken al die dingen niet. Dat is niet zo'n punt als je gewoon met verbiedertjes in discussie bent en niemand meekijkt, want dan negeren ze je gewoon. Maar als er mensen aandachtig meekijken of meelezen, dan moet er op een andere manier worden gezorgd dat we monddood worden gemaakt. Vaak krijg je dan te horen dat je een witte raaf bent die dus niet meetelt, maar er is nog een andere truuk.

Die truuk is om te zeggen dat je eigenlijk iets anders bent, dat zich alleenmaar vóórdoet als een hoer. Dat wordt geroepen, meestal zonder onderbouwing, of met een opmerking dat ze "gehoord heeft" dat je nep bent. En dat is dat, want daarmee is de kous af en hoeft ze zich geen zorgen meer te maken over al die argumenten die je kan hebben. En dat is maar goed ook, want antwoord geven kan ze niet.

Je hoort hem vaker van feministen dan van de Christelijke verbieders, vaker van buitenlandse verbiedertjes dan in Nederland, maar als ze klemzitten kan elk verbiedertje ernaar grijpen. Dan ben je eigenlijk geen hoer, maar een hoerenloper. Of een journaliste, een exploitant, een pornoliefhebber of pornomaker, een seksshophouder, een geilaard, een trol, of meestal een bedriegende pooier.

Het soort van argumenteren dat ik hier bespreek is een ad hominem, de drogredenering die erom gaat dat de discussiepartner wordt zwartgemaakt, zodat mensen niet meer naar haar luisteren. Als je kan doen alsof je gesprekspartner niet is wie ze zegt dat ze is, dan is ze al haar geloofwaardigheid kwijt. Ook als het er eigenlijk niet toe doet, en ook als de argumenten werken, wie ze ook zegt.

Mijn antwoord is: Onzin! Waarom zou iemand zich voordoen als een hoer in het debat? Dat is zo'n beetje het laatste wat je wil faken!

Stel dat je invloed wil hebben op het debat over sekswerk. Stel dat je bereid bent om te doen alsof je iemand anders bent om je standpunt meer geloofwaardigheid te geven. Dan ben je dus eigenlijk bezig om autoriteit te gebruiken die je niet verdiend hebt, en dan zou je kiezen voor de nep-identiteit die je de meeste valse geloofwaardigheid geeft. Waarom zou je de moeite doen voor minder?

Je kan je uitgeven voor een exploitant, dan heb je een positie die mensen zien als verantwoordelijker en "hoger" dan de meiden die bij hem werken. Dat zijn zakenmannen in een raar wereldje, maar dat zijn wel de enige mensen waar de gemeentes zaken mee doen. Die exploitanten houden als haviken in de gaten wat er in hun bordeel gebeurt! Nou ja, gelukkig niet, maar dat denken mensen in elk geval.

Ook als je je uitgeeft voor een pooier kan je meer. Die worden gezien als psychologische tovenaars, en iedereen is stiekem nieuwsgierig naar wat ze te zeggen hebben. Ze worden gezien als de mensen die de touwtjes in handen hebben, en wie weet nou meer van zijn business dan iemand die er de touwtjes in handen heeft? Daarom zijn die malle neppooiers die we bij Jojanneke enzo zien ook hun tijd op de kamera waard.

Maar als je bij het zoeken naar een nep-identiteit de business uit gaat, krijg je alleenmaar veel minder risico omdat je de niet meer de details van de uitvoering van het vak hoeft te weten, en alleenmaar méér acceptatie en autoriteit toegekend krijgt. Dus als je serieusgenomen wil worden, kan je beter jezelf een journalist noemen. Dat is makkelijk, want journalisten hoeven niet overal antwoorden op te hebben, en ze worden gezien als ontzettend goed geïnformeerde go-getters die verbeten de waarheid zoeken. Er hangt idee van een idealistische waarheidzoeker aan.

Er zijn ook mensen die zeggen dat ze politieagent zijn, want die worden als alwetende speurneuzen beschouwd. Dat is alleen wel illegaal, het is strafbaar om je uit te geven voor politieagent. Daarom zie je al die politici en lobbyisten die wel graag die autoriteit gebruiken, vertellen dat ze hun standpunten gehóórd hebben van een politieagent. Dan hebben ze wel de voordelen, maar niet de risico's.

Het is veel veiliger om je uit te geven voor hulpverlener. Dat zijn engelen, die zich opofferen uit de goedheid van hun hart, haast niemand die ziet dat de bedrijfsleiders dat doen voor een opvallend vet inkomen. Hulpverleners doen graag alsof ze alles van het werk weten. Bij ons dan, want hulpverleners bij aardbevingen worden danweer niet aangezien voor geologische experts. Terwijl de verwijdering ongeveer even groot is.

Je kan het zien aan Frits Rouvoet. Die noemt zichzelf ook hulpverlener, en krijgt daar zelfs subsidie en giften voor, en wordt uitgenodigd door allerlei NGO's en overheidsorganen om zijn onzinverhalen te komen oplepelen. Iedereen die zich verdiept weet dat hij eigenlijk alleen een beetje om uitgebrande hoeren heenhangt om ze te kunnen evangeliseren als ze zwak genoeg lijken. Kwalificaties heeft hij niet, maar zich hulpverlener noemen is genoeg.

Maar ik zou al die uitleg over waar je zogenaamde kennis vandaankomt gewoon overslaan en mezelf "deskundige" noemen. Dat wordt aangenomen met een knikje, en zonder nadenken, en voor je het weet ben je een talking head in een TV-programma. Deskundige is zo'n titel die heel serieus wordt genomen, maar die eigenlijk wordt gebruikt voor mensen die graag ergens over prediken, maar waarbij het woord "deskundige" beter klinkt dan de achtergrond die ze ècht hebben.

De raarste vorm van autoriteit is om jezelf feministe te noemen. Dan wordt er nieteens geclaimd dat ze kennis heeft genomen van wat er allemaal speelt in onze levens, maar omdat ze een ideologie aanhangt die heilig is in onze samenleving behandelen we haar ideeën wèl alsof ze een hogere kennis heeft, en haar beelden en ideeën over het onderwerp heel serieus genomen moeten worden. Kijk maareens in de pers hoeveel feministen donderpreken alsof ze de wijsheid in pacht hebben, zonder echte achtergrond.

Wat ik dus nooit zou doen, als ik moest kiezen om iets te neppen, is om te doen alsof ik een hoer ben. Niemand luistert naar hoeren. We zijn immers geknakte hoopjes mens die alleen in het werk verzeild zijn geraakt omdat we eigenlijk geen keus hadden. We zijn het onderwerp van het gesprek, en dat onderwerp moet niet ooknog deel gaan nemen. Wat denkt het wel niet, gerespecteerde hulpverleners en deskundigen tegenspreken.

Bovendien, als we mensen kunnen overtuigen dat we geen onmondige slachtoffers zijn, dan ligt het volgende stereotype al klaar, van de immorele nymfomane home-wrecker. En daarna het naïeve meisje dat niet snapt waar ze mee bezig is en hoe dat haar gaat verpesten. Je ruilt het ene stereotype in voor het andere. Ik schrijf een heel blog vol en nog steeds vinden mensen het moeilijk te begrijpen dat ik gewoon een mens ben. Niemand heeft er wat aan om te doen alsof ze hoer is. We hebben de zwakste positie in het hele debat.

De enige reden dat ik überhaupt vertel dat ik een hoer ben, is omdat ik het belangrijk vind dat mensen ook eens naar ons luisteren. Omdat ik mijn eigen verhaal wil vertellen, en hoe het er voor ons uitziet. Maar als ik moest lobbyen, dan zou ik het stilhouden. Zoals sommige collega's ook doen, en dat is best wijs.