Dit jaar ga ik lekker vroeg met Kerst. Ik zit er even helemaal doorheen. Ik heb even wat tijd voor mezelf nodig, en ik zal wel weer mijn blogje oppakken in januari.
Fijne Kerstdagen iedereen!
maandag 18 december 2017
maandag 11 december 2017
Ik hoef niet te schrijven
Ik zal eens een geheimpje verklappen. Ik begin tegenwoordig heel vaak aan het volgende stukje omdat ik vind dat ik het niet kan maken mijn schema te verbreken. Het zou een breuk zijn met wat ik heb opgebouwd, en dat voelt alsof het zonde zou zijn. Alsof ik iets opgeef waar ik zo'n goede reputatie mee heb opgebouwd. En dat is helemaal geen leuke motivatie.
Maar ik hoef niet te schrijven. Ik ben niemand wat verplicht. Ik word er niet voor betaald, ik heb niets wat ik ervoor terugkrijg, en ik heb zelfs niemand wat beloofd. Eigenlijk doe ik het als het goed is alleen voor mezelf, en dat is het enige wat het de moeite waard maakt om er zoveel werk in te steken, elke week al jaren. En als ik niet meer wil, dan is er weinig meer om me aan het schrijven te houden.
Als ik eens eerlijk kijk naar wat ik nou voor elkaar gekregen heb is dat helemaal niet leuk. Ja, ik heb een heleboel leesvoer beschikbaar gemaakt voor mensen die meer willen begrijpen van mijn vak, en veel collega's vinden het leuk om mijn blog te lezen. Maar wat heb ik verder nou bereikt? Mensen hebben alleenmaar diepere vooroordelen gekregen sinds 2008 toen ik begon.
De wetten worden steeds gekker. Het debat wordt steeds gekker. De pers en de TV worden steeds gekker. Wat ik heb uitgelegd, dat is een druppel op een gloeiende plaat geweest. Ik heb geprobeerd om een beetje naar boven te trekken, maar het glijdt alleenmaar heel hard naar beneden. Netzoals mijn lezersaantallen ook al jaren zoetjesaan wegzakken, want zoveel interesse is er niet voor waar ik aan werk.
Ik hoef het daar dus niet voor te doen. Waar dan wel voor? Ik ben niet meer de enige blogger over prostitutie. Er zijn andere blogs, en die halen meer lezers dan ik ooknog, en met minder schrijfwerk. Intussen blijf ik maar proberen om netjes alles uit te zoeken wat ik opschrijf, om zeker te weten dat het klopt, en ik niet méér toevoeg aan alle onzin die je overal over mijn vak leest. Ik lijk wel gek.
Voor de reacties hoeft het ook niet. Ik ben moe van al die mensen die het beter weten, of die gewoon niet goed lezen. En al helemaal niet voor alle klieren die mijn reacties gebruiken als speeltuin. Er zijn ook fijne reacties hoor, maar het ontmoedigt me zo dat er zoveel gekkigheid en zoveel gemeenheid overheerst. Vooral in de toon, want lelijke mensen springen er altijd uit. Soms is het gewoon bevredigend die reacties eruit te gooien.
Ik ben moe van de negativiteit. Ik ben moe van alle mensen die me mailen dat ik kinderen in gevaar breng omdat ik ze niet bang genoeg maak voor mijn werk. Ik ben moe van al die betweters die eens een artikeltje in de krant hebben gelezen en dus denken dat ze het allemaal duidelijker zien dan ik. Moe van de mensen die me waarschuwen dat mijn leven zo gevaarlijk is en ik zo naïef ben dat ik dat niet zie.
En ook van collega's. Ik ben moe van collega's die zeggen dat ik het werk niet geil genoeg laat klinken en de klanten teveel inkijk geef. Ik ben moe van collega's die bevelen dat ik ze alle gegevens moet geven die ik heb verzameld over de wet of de reddingsindustrie, alsof ik hun secretaresse ben. Ik ben moe van collega's die me berispen dat ik alleen nieuws mag gebruiken waarvan ik een koppeling naar een grote krant heb. Ik ben moe van collega's die zeiken dat zij nog nooit last van de zedenpolitie, belastingdienst of gemeentes hebben gehad dus dat ik niet moet klagen. En meteen zich aan me vast proberen te klampen als het vervolgens wèl gebeurt.
Moe van de mannen die denken dat ik voor hèm wel een uitzondering ga maken en met hem afspreek via mijn blog. Moe van de verstokte maagden die passief van me willen dat ik ze overhaal om bij me te komen zodat ik ze kan ontmaagden. Moe van de want-to-be pooiers die gaan zeuren dat ze met me willen werken. Moe van de klanten van andere meiden die vinden dat ik zou moeten werken zoals hun meisjes. Moe van de haatmail en de doodsbedreigingen.
En intussen komen er ook geen ingezonden stukjes binnen die zorgvuldig genoeg geschreven zijn om te plaatsen.
Deze week had ik een stukje voorbereid waar mensen uit mijn helpersgroep heel veel werk in hebben gestopt. Er is heel diep gegraven naar wat er nou eigenlijk achter de schermen gebeurt. En al dat werk laten we nu links liggen, want als ik erover schrijf kom ik over als een samenzweringsmaniak. Kijk maar hoe moeilijk mensen geloven wat ik gewoon al schrijf, wat ze zelf na zouden kunnen zoeken. Dus deze week vervalt, en op een hele nare manier. Dus ik heb de pee in.
Maar ik hoef niet te schrijven. Ik ben niemand wat verplicht. Ik word er niet voor betaald, ik heb niets wat ik ervoor terugkrijg, en ik heb zelfs niemand wat beloofd. Eigenlijk doe ik het als het goed is alleen voor mezelf, en dat is het enige wat het de moeite waard maakt om er zoveel werk in te steken, elke week al jaren. En als ik niet meer wil, dan is er weinig meer om me aan het schrijven te houden.
Als ik eens eerlijk kijk naar wat ik nou voor elkaar gekregen heb is dat helemaal niet leuk. Ja, ik heb een heleboel leesvoer beschikbaar gemaakt voor mensen die meer willen begrijpen van mijn vak, en veel collega's vinden het leuk om mijn blog te lezen. Maar wat heb ik verder nou bereikt? Mensen hebben alleenmaar diepere vooroordelen gekregen sinds 2008 toen ik begon.
De wetten worden steeds gekker. Het debat wordt steeds gekker. De pers en de TV worden steeds gekker. Wat ik heb uitgelegd, dat is een druppel op een gloeiende plaat geweest. Ik heb geprobeerd om een beetje naar boven te trekken, maar het glijdt alleenmaar heel hard naar beneden. Netzoals mijn lezersaantallen ook al jaren zoetjesaan wegzakken, want zoveel interesse is er niet voor waar ik aan werk.
Ik hoef het daar dus niet voor te doen. Waar dan wel voor? Ik ben niet meer de enige blogger over prostitutie. Er zijn andere blogs, en die halen meer lezers dan ik ooknog, en met minder schrijfwerk. Intussen blijf ik maar proberen om netjes alles uit te zoeken wat ik opschrijf, om zeker te weten dat het klopt, en ik niet méér toevoeg aan alle onzin die je overal over mijn vak leest. Ik lijk wel gek.
Voor de reacties hoeft het ook niet. Ik ben moe van al die mensen die het beter weten, of die gewoon niet goed lezen. En al helemaal niet voor alle klieren die mijn reacties gebruiken als speeltuin. Er zijn ook fijne reacties hoor, maar het ontmoedigt me zo dat er zoveel gekkigheid en zoveel gemeenheid overheerst. Vooral in de toon, want lelijke mensen springen er altijd uit. Soms is het gewoon bevredigend die reacties eruit te gooien.
Ik ben moe van de negativiteit. Ik ben moe van alle mensen die me mailen dat ik kinderen in gevaar breng omdat ik ze niet bang genoeg maak voor mijn werk. Ik ben moe van al die betweters die eens een artikeltje in de krant hebben gelezen en dus denken dat ze het allemaal duidelijker zien dan ik. Moe van de mensen die me waarschuwen dat mijn leven zo gevaarlijk is en ik zo naïef ben dat ik dat niet zie.
En ook van collega's. Ik ben moe van collega's die zeggen dat ik het werk niet geil genoeg laat klinken en de klanten teveel inkijk geef. Ik ben moe van collega's die bevelen dat ik ze alle gegevens moet geven die ik heb verzameld over de wet of de reddingsindustrie, alsof ik hun secretaresse ben. Ik ben moe van collega's die me berispen dat ik alleen nieuws mag gebruiken waarvan ik een koppeling naar een grote krant heb. Ik ben moe van collega's die zeiken dat zij nog nooit last van de zedenpolitie, belastingdienst of gemeentes hebben gehad dus dat ik niet moet klagen. En meteen zich aan me vast proberen te klampen als het vervolgens wèl gebeurt.
Moe van de mannen die denken dat ik voor hèm wel een uitzondering ga maken en met hem afspreek via mijn blog. Moe van de verstokte maagden die passief van me willen dat ik ze overhaal om bij me te komen zodat ik ze kan ontmaagden. Moe van de want-to-be pooiers die gaan zeuren dat ze met me willen werken. Moe van de klanten van andere meiden die vinden dat ik zou moeten werken zoals hun meisjes. Moe van de haatmail en de doodsbedreigingen.
En intussen komen er ook geen ingezonden stukjes binnen die zorgvuldig genoeg geschreven zijn om te plaatsen.
Deze week had ik een stukje voorbereid waar mensen uit mijn helpersgroep heel veel werk in hebben gestopt. Er is heel diep gegraven naar wat er nou eigenlijk achter de schermen gebeurt. En al dat werk laten we nu links liggen, want als ik erover schrijf kom ik over als een samenzweringsmaniak. Kijk maar hoe moeilijk mensen geloven wat ik gewoon al schrijf, wat ze zelf na zouden kunnen zoeken. Dus deze week vervalt, en op een hele nare manier. Dus ik heb de pee in.
maandag 4 december 2017
Antwoord op: Gewoon terugdoen
Vandaag geen antwoord op wat de verbiedertjes zeggen, vandaag ga ik in op iets wat ik vooral van mijn eigen kant van het prostitutiedebat vaak in mijn e-mail krijg. Iedereen weet het beter moet je weten, dus ik krijg bijna elke week wel weer een collegaatje of iemand van buiten de hoererij maar aan mijn kant van het debat, die me vertelt dat ik het helemaal anders moet gaan doen met mijn blogje.
Ik geef op mijn blog een antwoord op veel dingen. Ik ontleed de verhalen van de verbiedertjes, ik laat de zieligheidsindustrie zien voor wat hij is, en ik doe dat heel veel door te verwijzen naar alle onzin en hatelijkheid die die groepen zelf verspreiden. Ik leg uit hoe het is, uit mijn ervaring en door gewoon met open ogen en een eerlijke geest ernaar te kijken.
De andere kant doet dat niet. Dat merk je meteen als je hun verhalen leest, of ze op de TV ziet. Ze zwijgen ons zoveel mogelijk dood, ze verwijzen nooit naar wat wij schrijven of vertellen, want ze willen helemáál niet dat mensen ons uberhaupt vinden en van ons horen. Hoogstens krijg je verontwaardigd geklok over dat wij zo onbehoorlijk zijn om ons te mengen in de discussie die over ons gaat.
Zoals je in veel antwoordstukjes op mijn blogje al hebt kunnen lezen gebruiken ze ook graag foute logica, emotionele chantage en vooral gewoon veel onwaarheden die eindeloos worden herhaald. Als de pers er scherp op zou zijn was het zo ontmaskerd, maar de pers is te lui en wil ook hun kip met de gouden eieren niet slachten. Slachtofferverhalen gaan als warme broodjes over de toonbank.
Er is dus een hele scheve manier hoe het debat wordt gevoerd. Populisme en censuur aan de verbiedertjeskant, en logische betogen aan onze kant. En dat is heel lastig, vooral omdat het eerlijke debat nietzo wordt herkend, en dus ook nietzo wordt gewaardeerd door de maatschappij. De meeste mensen zijn namelijk niet echt geïnteresseerd, en krijgen er dus ook weinig van mee.
Ik krijg al jaren in mijn inbox mailtjes van collega's en medestanders die me vertellen dat ik verkeerd bezigben. Inplaatsvan droog aangeven hoe simpel en saai de werkelijkheid is, moet ik óók dramatische leugenverhalen vertellen! En ik moet ook niet linken naar vijandige publicaties, of erover schrijven, want dat geeft ze alleenmaar meer kans om hùn kant van het verhaal te vertellen!
Dat vind ik verkeerd, en dat ga ik niet doen ook.
In de eerste plaats gewoon omdat het niet eerlijk is. Als ik ook zielige sprookjes en wilde indianenverhalen ga vertellen, hoe ben ik dan eerlijker dan een Renate van der Zee, een Jojanneke van den Berge of een Corinne Dettmeijer? Als ik bedrog gebruik, wat voor recht van spreken heb ik dan nog om leugenfabrieken als Fier Fryslân met de vinger te wijzen? Hoe kijk ik mezelf dan in de spiegel aan, als ik net zulke smerige manieren gebruik om mijn verhaal te vertellen?
Ten tweede zouden we alleenmaar in de situatie komen dat beide kanten over elkaar heen proberen te schreeuwen. En dat wordt een heel eenzijdig gevecht, want zij beheersen alle massamedia. Het werkt dus nieteens. Dus waarom zou ik het doen? Het wordt alleenmaar onzingeschreeuw tegen onzingeschreeuw, en op een manier die ik netzogoed niet ga winnen als ik nu nergens kom.
Bovendien kijken de meeste mensen alleen naar wat ze bevalt, en willen ze helemaal niet overtuigd worden. Ook niet door licht verteerbare leugens. De mensen die echt een open geest hebben, die gaan júíst op zoek naar de inhoud, naar de argumenten. En als die op een blogje komen waar óók alleenmaar geschreeuwd en gelogen wordt, waarom zouden ze dan mijn kant kiezen boven de reddingsindustrie?
Eerlijk discussiëren en logica gebruiken is nou net de sterke kant van onze zijde van het debat. Wij kunnen al die leugenverhalen stuk voor stuk doorprikken, en dat kunnen ze bij ons niet. Wij hebben immers echte argumenten, en we liegen niet. Dus zij kunnen niet naar ons nivo klimmen, waarom zou ik dan afdalen naar dat van hen? Als we echt vergeleken worden, als er echt debat is, dan scoren we altijd meer op de argumenten dan op de emotie. Dat kan je ook niet anders maken.
En als laatste, dit blogje gaat over mij, en hoe ik mijn werk doe, en wat ik van dingen vind. En ik denk helemaal niet zo. Ik sluit me niet op in liegverhaaltjes. Ik kijk niet alleenmaar naar wat mensen schrijven die aan mijn kant staan. Ik sta in de wijde wereld, en ik wil kwijt wat mij ècht bezighoudt, en mij ècht aangaat. Als ik dat zelfs al moet gaan vervangen door leugens omdat ik dan meer mijn zin krijg, dan hoeft het voor mij helemaal niet meer.
Ik geef op mijn blog een antwoord op veel dingen. Ik ontleed de verhalen van de verbiedertjes, ik laat de zieligheidsindustrie zien voor wat hij is, en ik doe dat heel veel door te verwijzen naar alle onzin en hatelijkheid die die groepen zelf verspreiden. Ik leg uit hoe het is, uit mijn ervaring en door gewoon met open ogen en een eerlijke geest ernaar te kijken.
De andere kant doet dat niet. Dat merk je meteen als je hun verhalen leest, of ze op de TV ziet. Ze zwijgen ons zoveel mogelijk dood, ze verwijzen nooit naar wat wij schrijven of vertellen, want ze willen helemáál niet dat mensen ons uberhaupt vinden en van ons horen. Hoogstens krijg je verontwaardigd geklok over dat wij zo onbehoorlijk zijn om ons te mengen in de discussie die over ons gaat.
Zoals je in veel antwoordstukjes op mijn blogje al hebt kunnen lezen gebruiken ze ook graag foute logica, emotionele chantage en vooral gewoon veel onwaarheden die eindeloos worden herhaald. Als de pers er scherp op zou zijn was het zo ontmaskerd, maar de pers is te lui en wil ook hun kip met de gouden eieren niet slachten. Slachtofferverhalen gaan als warme broodjes over de toonbank.
Er is dus een hele scheve manier hoe het debat wordt gevoerd. Populisme en censuur aan de verbiedertjeskant, en logische betogen aan onze kant. En dat is heel lastig, vooral omdat het eerlijke debat nietzo wordt herkend, en dus ook nietzo wordt gewaardeerd door de maatschappij. De meeste mensen zijn namelijk niet echt geïnteresseerd, en krijgen er dus ook weinig van mee.
Ik krijg al jaren in mijn inbox mailtjes van collega's en medestanders die me vertellen dat ik verkeerd bezigben. Inplaatsvan droog aangeven hoe simpel en saai de werkelijkheid is, moet ik óók dramatische leugenverhalen vertellen! En ik moet ook niet linken naar vijandige publicaties, of erover schrijven, want dat geeft ze alleenmaar meer kans om hùn kant van het verhaal te vertellen!
Dat vind ik verkeerd, en dat ga ik niet doen ook.
In de eerste plaats gewoon omdat het niet eerlijk is. Als ik ook zielige sprookjes en wilde indianenverhalen ga vertellen, hoe ben ik dan eerlijker dan een Renate van der Zee, een Jojanneke van den Berge of een Corinne Dettmeijer? Als ik bedrog gebruik, wat voor recht van spreken heb ik dan nog om leugenfabrieken als Fier Fryslân met de vinger te wijzen? Hoe kijk ik mezelf dan in de spiegel aan, als ik net zulke smerige manieren gebruik om mijn verhaal te vertellen?
Ten tweede zouden we alleenmaar in de situatie komen dat beide kanten over elkaar heen proberen te schreeuwen. En dat wordt een heel eenzijdig gevecht, want zij beheersen alle massamedia. Het werkt dus nieteens. Dus waarom zou ik het doen? Het wordt alleenmaar onzingeschreeuw tegen onzingeschreeuw, en op een manier die ik netzogoed niet ga winnen als ik nu nergens kom.
Bovendien kijken de meeste mensen alleen naar wat ze bevalt, en willen ze helemaal niet overtuigd worden. Ook niet door licht verteerbare leugens. De mensen die echt een open geest hebben, die gaan júíst op zoek naar de inhoud, naar de argumenten. En als die op een blogje komen waar óók alleenmaar geschreeuwd en gelogen wordt, waarom zouden ze dan mijn kant kiezen boven de reddingsindustrie?
Eerlijk discussiëren en logica gebruiken is nou net de sterke kant van onze zijde van het debat. Wij kunnen al die leugenverhalen stuk voor stuk doorprikken, en dat kunnen ze bij ons niet. Wij hebben immers echte argumenten, en we liegen niet. Dus zij kunnen niet naar ons nivo klimmen, waarom zou ik dan afdalen naar dat van hen? Als we echt vergeleken worden, als er echt debat is, dan scoren we altijd meer op de argumenten dan op de emotie. Dat kan je ook niet anders maken.
En als laatste, dit blogje gaat over mij, en hoe ik mijn werk doe, en wat ik van dingen vind. En ik denk helemaal niet zo. Ik sluit me niet op in liegverhaaltjes. Ik kijk niet alleenmaar naar wat mensen schrijven die aan mijn kant staan. Ik sta in de wijde wereld, en ik wil kwijt wat mij ècht bezighoudt, en mij ècht aangaat. Als ik dat zelfs al moet gaan vervangen door leugens omdat ik dan meer mijn zin krijg, dan hoeft het voor mij helemaal niet meer.