Mijn leven is mooi

Mijn blogje is mijn uitlaatklep. En mijn blogje is mijn manier om Nederland wat meer te laten zien hoe het nou is voor een hoer in ons landje. En als plek waar ik kan reageren op al die ellende die over ons wordt verteld. Maar ook over dingen die ik interessant vind, en die ik graag deel met mensen. En soms schrijf ik gewoon over wat ik vind, en hoe ik het voel, en heb ik helemaal geen zin om iets ingewikkelds te doen.

Ik heb het fijn, ik vind het leuk wat ik doe, ik heb genoeg bewaard en geïnvesteerd om lang en gelukkig te kunnen leven. Mijn spaarpotjes zijn bijna rond, mijn schulden zijn bijna weg, ik kan lekker op reis en lekker in mijn veeltedure autootje scheuren, ik heb meer over seks geleerd dan ik ooit had verwacht, ik ben gezond en zie er jong uit, ik hou van mijn klantjes, ik hou van mijn mannetjes, ik hou van mijn blogje, en ik hou van mijn lezers!

Zo veel tijd besteed ik aan vechten, en aan voorlichten. Dat zijn belangrijke dingen, maar ze maken me ook verdrietig. Verdrietig dat het nodig is. Verdrietig dat mensen niet zèlf al konden zien dat het zo is. En ik voel me alsof ik telkens weer hetzelfde gevecht moet uitvechten. En ik moet het gevecht doen tegen mensen die er betaald voor krijgen om mijn werk in het zwarte hoekje te douwen.

Maar soms zit ik gewoon met een bakje druiven, lekker na de douche, even in het zonnetje, en kan het me niet schelen. Ik weet wel dat ik werk te doen heb, en dat ik antwoorden moet schrijven, en dat ik de politiek moet voorlichten, en dat ik de media tegen moet spreken, maar dan vind ik het opeens allemaal niet èrg. Want ik zit wèl lekker na de douche in het zonnetje, met mijn bakje druiven! En ik heb net keihard geneukt. Zalig!

Weet je, ik ben niet zo'n vrouw die zo verbeten kan zijn. Ik kan niet de hele tijd me druk maken. Ik heb het veel te goed om me echt zo te kunnen voelen. Ik heb mijn ups en mijn downs, maar eigenlijk heb ik bijna geen dagen waar ik me niet goed over voel. Was dat maar duidelijk uit mijn blogje. Als ik mijn blogje teruglees, zie ik zoveel over de ellende, en ik denk dan: is dat nou een goed beeld? Is dat nou waar het in mijn leventje echt om ging toen? En het antwoord is natuurlijk nee!

Ik schrijf zoveel over al die ellende, omdat ik mijn hoofd boven water moet houden. Ik moet niet weggespoeld worden door de stroom van nieuws, en de stroom van de verpreutsing die ons weg wil spoelen. Ik moet laten zien dat ik niet alleen maar op een paar dingetjes wat terug kan zeggen, maar dat àlle leugenverhalen kunnen worden ontmaskerd. Ja, voor mijn lezers zal het ook wel eens zuur worden dat ik altijd maar klaag, maar ik zie het toch als mijn taak.

Je moet het niet te belangrijk gaan vinden. En je moet het niet je leven teveel gaan laten beheersen. Dan word je ziek. Ik heb dat vroeger op mijn werk wel gehad, toen ik nog op de fabriek op kantoor zat. Ik wèrd toen mijn werk, en op een slechte manier. Ik kon maar niet die werk-houding loslaten. Dat was slecht voor me. Nu ben ik mijn werk ook wel, maar een groot stuk van hoer zijn is toch lekker genieten van je leven!

Dit weekend ga ik lekker squashen. En ik ga misschien een valkje huren deze zomer met vrienden. Mijn agenda staat mooi vol, en de laatste overheidscontrole ging zonder problemen. Mijn geldmannetje is tevreden, het gaat goed met mijn beveiligers, ik heb lekker mijn werkflatje schoongemaakt, ik heb wat leuks te lezen, en ik ga binnenkort uit met N naar een dansfeest. Wat heb ik nou eigenlijk te klagen?

Al dat vechten dat ik doe, en zoveel geschrijf over de ellende van de overheid, is niet omdat ik het slecht heb. Het is juist omdat ik het héél góéd heb. Op mijn manier hoer zijn, met alles zelf in de hand, is heerlijk. Daarom wil ik het zo houden. Ik verdedig hoe ik leef. Als ik van mijn plaatsje word geduwd, dan is dat voor mij een heel nieuw leven beginnen, en dat wil ik helemaal niet.

Met alles wat ik schrijf ben ik weleens bang dat mijn lezers het niet meer meekrijgen hoe het nou zit. Dat ik een goed leven heb, en dat het fijn is hoe ik werk. Soms lijkt het wel of mijn leven al die ellende is waar ik over schrijf. En dat is juist niet de bedoeling, want het is veel belangrijker, dat ik jullie laat zien hoe het wèl is, dan al die dingen die ik schrijf over hoe het niet is!

Ik ben gelukkig als ik lekker naai. En ik koester mijn klantjes. Soms koester ik ze door zachtjes te praten terwijl ik zijn bolletje tussen mijn tieten druk, en soms koester ik ze door mijn nagels in zijn ballen te zetten terwijl hij op zijn hardst in me stoot, maar het gaat erom dat ik ze belangrijk vind, en ze op mijn manier bevredig en ook wel op weg help. Mijn klantjes zijn belangrijk voor me, en ik doe graag wat goed voor ze is.

Bij geen enkele andere soort van werk die ik heb gedaan, heb ik ooit me zo tevreden gevoeld als wanneer ik een klant naar buiten zie lopen, en zie dat hij meer een màn is dan toen hij bij me binnenkwam! Dat is niet voor elke hoer zo, maar bij mijn soort van hoeren, ben ik vooral bezig met de mannelijke kant van de man naar buiten te laten komen, en op te laten bloeien. Daar is zoveel behoefte aan.

Mijn blogje is ook een belangrijk stuk van mijn leven geworden. Ik schrijf er zoveel aan, en ik ben zoveel tijd kwijt aan mijn blogje, maar het is een stukje werk geworden waar ik eigenlijk wel trots op ben. Ik weet niet of het ècht wat uitmaakt, maar voor de driehonderd vaste lezers denk ik dat het wel iets is wat ze in hun hart dragen. En ook al is het een druppel op een gloeiende plaat, dan hebben die mensen het tenminste geweten.

En het is fijn. Het wordt gelezen, en mensen vinden het de moeite waard. Dat is een soort bevestiging voor mij, en die krijg ik verder alleen van mijn werk. Dat er mensen zijn die niet mijn klanten zijn, en toch mijn verhaal de moeite waard vinden, dat is iets wat mij gelukkig kan maken. Ik schrijf graag voor jullie, en dat jullie het lezen, dat maakt mij blij.

Vandaag heb ik weer gebeden. Ik had dat al een poos niet gedaan. Het was iets van de laatste jaren dat ik steeds minder actief met de Here bezig was. Hoe meer ik geleerd heb, hoe minder mijn gedachtes passen bij de leer die ze mij hebben gepredikt, en dat boek van Dawkins dat ik kado kreeg, dat heeft dat nog moeilijker gemaakt. Maar een dag als vandaag, daar past gewoon een dankgebed in.