Autootjes

Er is iets waar ik echt mijn oude krakersidealen hélemaal overboord heb gegooid, en dat is mijn autootjes. Ik heb gelest omdat mijn pa het wou, want ik vond auto's vervuilende kapitalistiese praalwagens. Ik deed het wel, maar ik dacht eigenlijk dat ik het bijna nooit zou gebruiken. Auto's, daar was ik tegen. Maar ze zijn wel makkelijk, en als je escort gaat doen kan je toch al niet zonder.

Ik had lang geleden een vriendje die een auto had, en die gebruikte hem nietzoveel. Ik kon hem gebruiken om naar mijn werk te rijden, en toen leerde ik eigenlijk wel om me thuis te voelen met een auto. Het is eigenlijk wel leuk om een beetje te scheuren met zo'n ding. Hij was altijd boos vanwege de bekeuringen. Toen heb ik geleerd om het leuk te vinden om auto te rijden, en het werd wel mijn ding. Die vrijheid kon ik niet zomaar loslaten toen ik het uitmaakte.

Nadat ik net een paar maanden zonder zat, kocht ik een tweedehands auto. Ik dacht eerst dat het wel fijn rijden was, maar die auto heeft me alleen maar problemen gegeven. Het was een [merken niet doen. Je kan zo opgezocht worden. Registergoederen.] die van een leasebedrijf was gekomen, en ik had alleen maar problemen. Ik had een LPG auto gekocht om de kosten omlaag te houden, maar het eerste wat er moest gebeuren bij de APK was een hele dure reparatie van de LPG!

Het was ook geen leuke auto om in te rijden. Er hing zo'n scherp luchtje van iets chemisch in, en ik moest veel te langzaam door de bochten. Hij was wel ruim, maar je kon de bank ook niet neerklappen, dus echte grote dingen kon ik er niet eens mee meenemen. En hij was ook best wel duur omdat er altijd wat kapotging. In de winter wou hij vaak niet aanslaan. Bij de laatste APK zei de garage dat ze het niet meer de moeite waard vonden.

Mijn pa wou wel zijn ruimtewagen kwijt, die wou kleiner gaan rijden, en die heeft hem aan mij gegeven. Daar heb ik wel jaren in gereden, en pa hield hem op zijn naam, dus lekker goedkoop voor mij. Toen ik net voor mezelf was begonnen was dat heel belangrijk, want ik had nog niets. Toen die auto werd gevandaliseerd omdat ik ontdekt was als hoer voelde ik me wel heel schuldig naar pa. Ik heb die auto toen van hem gekocht, ook al vond hij dat niet nodig.

Die auto was ik heel zuinig op, en ik voelde me er wel thuis, maar hij reed echt niet fijn. Hij ging niet hard, en je moest voor alles remmen. Ik was altijd de langzaamste op de weg. Als ik met vriendinnen was reed ik altijd in die Cliootjes en Altootjes, gewoon voor de fun. Ik bleef er zelfs nuchter voor! Maar ik leende dan ook wel telkens die ruimtewagen uit als er schoolreisjes moesten, of mensen naar Ikea gingen.

Ook die ruimtewagen ging stuk, en die heb ik toen maar ingeruild voor een [klein autootje. Geen merken.] Die heb ik nu nog steeds. In het begin was het wel fijn vanwege het parkeren, maar hij was netzo sloom als die ruimtewagen. Hij kostte weinig, en het was mijn eerste nieuwe wagen, maar hij was niet fijn om mee te rijden. Ik vond het hele kopen en uitzoeken wel erg bijzonder. Er is toch geen andere soort van shoppen die meer een kick geeft!

Ik had al iets met mijn autootjes perfect houden, maar toen ik een nieuwe wagen had, net van de dealer, werd ik echt een beetje obsessief met alles perfect houden. De eerste kras die ik kreeg heb ik eerst een huilbui gehad, en daarna reed ik direct naar de dealer in een soort paniek. Zo erg heb ik het gelukkig niet meer, maar ik heb nog steeds wel dat ik mijn autootjes perfect wil hebben. In mijn auto zal je geen rommel vinden.

Het heeft iets voor mij om mijn autootje door de wasstraat te rijden en dan eens goed te stofzuigen. Mijn huis wil ik ook wel aan kant hebben, maar met mijn autootjes krijg ik er echt een soort kick van. Misschien is het wel een reactie op die [leasewagen] die er zo verlept uitzag. Ik had daar altijd het gevoel alsof ik een afdankertje droeg. De kick toen ik mijn eerste nieuwe wagentje had heeft me wel overtuigd dat ik er de moeite voor wou doen.

De kick van de nieuwe auto was wel lekker, maar toch is het niet echt een autootje om van te houden. Het was zo'n wagentje om je van A naar B te brengen, en als je wat plezier wou maken dan liet hij je in de steek. Hij was goed genoeg om me mobiel te maken, maar ik vond het toch altijd leuk om in andere auto's te rijden die wat meer plezier hadden. Lange ritten waren ook niet leuk, als ik naar Urk moest, dan was het toch wel een erge lange zit.

Toen ik mijn bedrijfje goed had, en mijn belastingnaheffingen onder controle had, ging ik regelmatig met mijn geldmannetje praten. Meer omdat hij het verstandig vond, want ik volgde het toch allemaal nietzo. Toen verdiende ik véél, meer dan nu. En ik moest nog alles opzetten, mijn pensioen, mijn beleggingen, en mijn afbetalingen. Dat werd telkens anders, want ik had die stabiliteit nog niet.

Tijdens zo'n gesprek noemde hij iets, "incidentele onttrekkingen," waar hij geld voor opzij had gezet. Ik vroeg hem wat dat was. Onttrekking vind ik zo'n woord dat klinkt als verduistering, alsof je van jezelf steelt. Hij legde uit dat het ging om flinke uitgaves, zoals als ik opeens een auto ging kopen ofzo. En toen hij dat gezegd had, liet me dat eigenlijk niet meer los. Ik had een potje om verantwoord een auto te kopen. Een nieuwe, dure auto.

Ik had mezelf al snel verteld dat ik met mijn kleine autootje genoeg had, en dat het gewoon verspilling zou zijn, maar ik ging overal auto-reclames zien! En als ik een kekke auto zag staan, vroeg ik me telkens af of het wat voor mij zou zijn! Ik werd gek van mezelf! Mijn pa was ook al bij het complot, want in die tijd zei hij eens bij het eten dat hij zich veiliger voelde toen ik nog in een grotere auto reed.

Auto shoppen is leuk, en ik vertelde mezelf dat ik dat ook best kon doen zonder dat ik een auto zou gaan kopen. Maar eigenlijk wist ik ook wel dat ik mezelf voor de gek hield hoor, dat snappen jullie denk ik allemaal wel. Ik ging shoppen zonder dat ik me meteen al bij de goedkope merken hield, dus ik kwam ook bij dure dealers aan. Ik had mijn zinnen gezet op een grote SUV, dat leek me helemaal het einde.

De eerste paar dealers lieten me testrijden, dat is erg leuk. Een uurtje toeren in een gloednieuwe auto die je misschien wel gaat kopen, daar heb ik wel plezier aan gehad. Toch vielen die dingen me tegen, want het rijdt toch anders in zo'n SUV, en dat had ik niet aan zien komen. Ik kreeg er niet het scheur-gevoel van. Ik dacht dat het aan de merken lag, en ik ging toch maar overstag en ik ben eens bij [geen merken], zo'n Duits aso-merk, langsgegaan.

Je kan wel zeggen dat de dealer-ervaring daar toch anders was. Ik werd behandeld als de koningin, ze legden me alles uit, namen de tijd voor me, gaven me cappucino en espresso, met een zalig gebakje, en ze dachten echt met me mee. Ik kreeg meteen een testrit aangeboden, en de volgende week stond precies de auto klaar die ik had gevraagd. Die viel me ook al tegen, en ik wou netjes bedanken en weggaan, maar de verkoper was zo enthousiast dat ik met hem in gesprek bleef.

Toen hij uit me had gehaald waarom ik het geen leuke testrit vond, heeft hij lang met me gepraat over wat ik nou wou, en toen zei hij tegen me dat ik geen [SUV] moest nemen, maar juist een [roadster]. Ik vond het maar niks, ik vind die dingen eruit zien als speelgoed, en ik weet niet, het is iets voor kalende mannen vind ik. Maar hij overtuigde me dat ik hem maar mee moest nemen, en ik kon hem na het weekend wel terugbrengen.

Ik liet dus mijn kleine autootje bij ze staan, en ik ben weggescheurd in die [roadster]. Ik had niet het hele weekend nodig om mijn beslissing te nemen, toen ik van de snelweg afreed was ik al helemaal verslaafd! Dit was wat ik had gezocht bij die grote SUV's, en wat ik daar niet kon vinden. Ik had nog nooit in zo'n snelle auto gereden, en eentje die gewoon bochten nam alsof ik in een achtbaan zat. Ik heb altijd dat wilde wel leuk gevonden met auto's, en dit was echt nog eens wat anders dan een Cliootje. Dit was zelfs beter dan een Golf!

Die maandag kwam ik terug bij de dealer, en toen ik naar huis reed in mijn kleine [auto] had ik opeens een hekel aan dat kleine, krappe dingetje, wat een beetje over de weg slingerde en wat altijd naar links stuurt als ik hard rem. Het voelde opeens als een brommobiel. De eerste rotonde schoot ik door en botste ik tegen de bloemen in het middenperk, want ik kon de bocht niet nemen. Met die [roadster] gaat hij te hard draaien als je hard in de bocht gaat, maar met mijn [kleine auto] gaat hij gewoon rechtdoor.

Ik wist toen al dat ik die auto wou hebben. Ik wachtte twee weken met veel wikken en wegen voordat ik mijn geldmannetje ging bellen over mijn nieuwe koop. Dat was echt niet omdat ik twijfelde of ik hem wou hebben. Dat ik pas twee weken later met mijn geldmannetje ging bellen, was omdat ik me eigenlijk schaamde voor dat ik zoveel geld ging uitgeven aan een autootje dat eruitziet als speelgoed. Ik deed nog testritten in andere roadsters, van andere dure merken, maar die waren toch niet zulke wilde autootjes als die eerste.

Mijn geldmannetje deed moeilijk, maar niet zoals ik had verwacht. Hij vond anderhalve ton voor zo'n auto onzin, volgens hem móést je deze soort auto's "jong tweedehands" kopen van mannen met een midlifecrisis. Die hebben zich verkeken op dat autootje, en willen hem snel kwijt. Eigenlijk wou ik ècht iets gloednieuws, maar mijn geldmannetje had wel een snaar bij mij geraakt met die opmerking van hem, want ik weet wel van mannen die zich verkijken op wat ze aankunnen.

Al heel snel had hij wat geregeld. Het was een auto voor de helft van het geld, ook een [geen model, geen merk], maar toen ik zag dat hij geen automaat had, en dat hij [een lelijke kleur] was, was de verliefdheid meteen over. Dat wou ik niet. Maar mijn geldmannetje had geregeld dat ik zou komen kijken en testrijden, en hij had een vent geregeld die de techniek kon bekijken. Die kwam me ophalen, en ik ging dan toch maar.

De verkoper was precíés wat mijn geldmannetje had voorspeld, en toen ik de auto zag, vond ik de kleur helemaal niet lelijk en opzichtig, maar juist heel vrolijk. Het paste wel bij zo'n wild autootje! Wegrijden was even lastig, want ik moest weer wennen aan met de hand schakelen, maar hij reed wel minstens netzofijn als die van de dealer. En je kon er ook echt niet aan zien dat ermee gereden was. De techische man wees me de weg naar zijn garage, en daar heeft hij die auto opgehesen, de banden eraf gedaan, en een computer aangesloten.

Hij vond na een half uurtje dat de auto helemaal perfect was, en hij vroeg me of ik hem wou hebben. Ik twijfelde nog, en we reden weer de weg op terug naar de verkoper. Onderweg vertelde ik over mijn twijfels, maar toen vertelde hij me hoe je de electronische veiligheidssystemen uit kan zetten. Dan kan je door bochten heen glijden als bij de slipcursus, en je kan met piepende banden en rook optrekken bij stoplichten. Je gaat niet ècht harder, maar het voelt wel zo, en het is veel leuker!

De technische man praatte nog wat van de prijs af, omdat er niet meer de originele dak-kap op zat, en ik kon meteen doorrijden naar het postkantoor. De betaling was even slikken, het was in één keer, en dan zie je ook hoevéél het opeens is, maar het was dus minder dan de helft van wat ik anders zou hebben betaald. Daarna reed ik naar huis met mijn nieuwe [geen merk, geen model, geen motorinhoud]! Dat laatste getal was anderhalf keer wat die was waarin ik testgereden had, en dat heeft te maken met hoe snel je auto is. Dat merkte ik wel!

Op die eerste avond ben ik nog eens uit bed gestapt om midden in de nacht uit mijn raam naar mijn nieuwe auto te kijken. Mijn oude autootje was altijd zoeken waar hij stond, maar mijn nieuwe auto springt er echt uit. Hij valt erg op, niet alleen door de kleur. Mijn vriendinnen die niet van mijn werk weten hebben ook weleens kattige opmerkingen gemaakt over van wie die pooierbak is.

Ik ben nog steeds verliefd. Ik had bedacht dat ik mijn kleine zuinige autootje voor korte ritjes nog steeds zou gebruiken, of als ik geen haast had, maar ik rij er maar af en toe in. Ik pak altijd mijn [roadster]. Als het kan met de kap naar beneden. De tijd die ik verdien met hard rijden moet ik dan wel gebruiken om mijn haar opnieuw doen als ik bij de klant kom! De nieuwe gebruikt twee keer zoveel benzine als mijn kleine autootje, maar ik kan hem maar niet laten staan!

Als ik mijn kleine autootje instap, hoor ik die blikachtige klik van de deur die dichtgaat, en het schijterige maar harde brommen van dat motortje, en dat goedkope stuur, en die rare rechtop-stoelen, en dat ik gewoon niet even snel door oranje kan schieten als ik het gas intrap, en dat hij bijna op zijn kant gaat als ik hard stuur, en dan voel ik alleen maar heel veel heimwee naar mijn [roadster]! Ook al moet ik dan zelf schakelen!

Hij is ook superduur met de jaarlijkse beurten, en nu ook de APK. Het wordt iedere keer weer meer ook. "Schijven, blokken, achterbanden, vloeistoffen" op de rekening. Op de volgende zal wel weer wat duurs erbijkomen. En een standje dat ik de "Oil Service" niet moet negeren. Soms een bezorgde man die me vraagt: "rij jij wel veilig, meissie? Het is geen circuit hier." en me vertelt dat ik minder kosten heb aan banden als ik mijn EDIT: elektronische veiligheidssystemen weer aanzet. Ik heb sommige beurten rekeningen waar ik van schrik. Toen mijn koppeling moest worden gerepareerd heb ik echt even gedacht dat ik werd opgelicht.

Het zit me een beetje dwars dat ik nou ook zo'n aso op de weg ben. Het gebeurt gewoon omdat je je voelt als een fietser in een voetgangerzone. Je kan zó ertussendoor als je wil, en een beetje achter zo'n prutsautootje blijven zitten is heel vervelend. Je gaat inhalen waar je mensen aan het schrikken maakt, en je wordt de hele tijd geflitst. Maar het ergste is dat ik zo'n cliché-hoertje met een snelle sportwagen ben!

Mijn kleine autootje gebruik ik nu vooral voor als ik echt niet op mag vallen. Als ik met vriendinnen ga die van niets mogen weten. Maar ook als ik op escort naar plaatsjes zoals Staphorst of Urk ga. En dat is best wel een lange zit dan.